NAMIBIË

De reis is voor ons een heruitgave van 2007 toen wij vrijwel dezelfde trip maakten met AdA en de nostalgische herinneringen aan die mooie reis druipen er in snottige slierten af. Er is een stoorzender in de vorm van Lufthansa, of liever de piloten van Lufthansa die plots beslissen te staken op de dag dat wij vertrekken. Leuke bende is dat! Dus vliegen wij niet maar rijden we naar Frankfurt, waar onze vlucht van Air Namibia op ons wacht. Die staken niet, vertrekken zelfs stipt op tijd en een tiental vlieguurtjes later landen we in de vroege ochtend op de kleine internationale luchthaven van Windhoek. We worden er verwelkomd door Marc en zijn chauffeur en spitsbroeder Bruce die ons de volgende weken doorheen dit immense land zullen begeleiden.
We beginnen met een kleine city tour door Windhoek en omstreken, lunchen in het hotel en hebben tijd om wat uit te blazen. Donkere wolken pakken samen in de namiddag en rond 16h krijgen we een serieuze dondervlaag te verwerken. Maar wij zitten droog.
Dineren doen we die avond in een hotelschool waar de leerlingen hun kennis en kunnen op ons loslaten.

De lucht is blauw en de zon schijnt. Windhoek ligt op een hoogplateau om en rond de 1600m en de temperatuur is er best aangenaam. We rijden naar het noorden. We bezoeken een opvangcentrum voor bedreigde diersoorten R.E.S.T. (Rare and Endangered Species Trust). Prachtig initiatief van ene Maria Diekmann die daarmee de Kaapse Gier van uitroeiing wil redden en alle lof en al zeker sponsoring door het WWF verdient, maar als publiekstrekkers zijn de twee gieren, één uil en één arend die in een grote voliere zitten, eerder aan de magere kant. Even goed als die arme pangolin, een zeldzaam schubdier en nachtdier dat uit zijn slaap werd gehaald voor een fotoshoot .
We arriveren in onze lodge voor een lichte lunch en het plan is een wandeling te maken in de late namiddag gevolgd door een ”sundowner” op een heuveltop. Maar de goden van regen en donder gooien roet in het eten en in de wandeling onder de vorm van een fikse plensbui. Behalve enkele diehards die mordicus willen wandelen en nat worden (ja ikke ook), blijft de meerderheid wijselijk binnen en droog en is de sundowner in het restaurant, met uitzicht op een drenkplaats en diverse soorten antilopen en een zonsondergang.

Het is bewolkt en druilerig. We rijden naar Tsumeb ooit een welvarend mijnstadje en we bezoeken er het museum dat het verleden in de verf zet. In de nabijheid zijn ook een paar diepe meren en die werden gebruikt door de Duitse Schutztruppen, na hun nederlaag tegen de Zuid Afrikaanse in 1915, om er een flink deel van hun wapentuig in te flikkeren. Een aantal van die schiettuigen is opgehaald en die staan ook, mooi opgekuist, te pronken in het museum.
We arriveren in onze volgende lodge op tijd voor de lunch en vanuit onze bungalow hebben we zicht op een drenkplaats waar aardvarkens en impala’s hun dorst komen lessen.
Het Ombili bushman projekt dat we bezoeken is ook zo’n lovenswaardig privé initiatief om een volk van jagers-verzamelaars die generaties lang één waren met de natuur en het als hun natuurlijke supermarkt gebruikten, te hervormen naar eigentijdse consumenten. Een verhaal van het onherroepelijk verdwijnen van een leefwereld dat een beetje balanceert tussen hoopvol en deprimerend.
Een zonsondergang en een concert van kwakende kikkers begeleiden het einde van de dag.

Voor het ontbijt defileren nog wat giraffen, of zoals het zo mooi klinkt in het afrikaans ”kameelpeirden”, voorbij onze bungalows. De regengoden kijken welwillend neer op het kurkdroge Namibië en trekken zich geen fluit aan van wat toeristen daarvan vinden. Het regent. Een grote open 4x4 truck voert ons naar de ingang van het park dat een aantal kilometers van onze lodge ligt voor een ganse dag safari plezier. Voor wie het nog niet wist, het regenseizoen is begonnen en het wild is niet meer zo afhankelijk van het water in de waterholes en kan zich rustig verspreiden over de meer dan 22.000km² dat dit park groot is. En we zullen het geweten hebben want de grote vlaktes zijn onwezenlijk leeg en wat we te zien krijgen is altijd behoorlijk ver weg. Zelden meer plezier gehad van mijn verrekijker dan hier en nu. Voor fotografen is een telelens een goeie investering geweest.
We moeten ons een beetje tevreden stellen met de fraaie landschappen en geweldige wolkenformaties en de vogelpopulatie want de vierbenigen, leeuwen, cheetah, hyena, zebra, impala en dies meer laten zich maar van ver bewonderen maar het bewijs is geleverd, ze zijn er wel.

We rijden door het Park maar met de bus dit keer helemaal naar het westen en we verlaten Etosha met de groeten van een neushoorn die de baan oversteekt, een kudde zebra’s met veulens en wat struisvogels en een regenbui. De regen is hun meer dan gegund maar erg toerist-vriendelijk is het niet. We zitten in het noorden, in Owamboland en hier is het duidelijk dat deze streek bij de meest welvarende hoort van Namibië daarvan getuigen de gloednieuwe winkelcentra en smaakvolle huizen die je hier aantreft langs de baan. We hebben een hotel in Ondangwa, lunchen er en trekken dan naar het Nakambale-museum een ode aan de Finse missionarissen die hier zieltjes wonnen en de Bijbel vertaalden in het Ndonga en er ook begraven liggen. Tegelijk krijgen we een beeld hoe de doorsnee Owambo familie leeft in hun traditionele kraal.

De hoofdbrok van vandaag is een bezoek aan de Himba’s. We rijden naar Opuwo de hoofdstad van Owamboland en onze lodge die heel schilderachtig op een heuveltop gelegen is. We lunchen er, genieten van een frisse pint en het weids uitzicht over de vallei waar we later op de dag zullen doorrijden in een grote open 4x4 truck op weg naar onze Himba nederzetting. Marc is er duidelijk kind aan huis, we worden er hartelijk ontvangen door de aanwezige Himba’s voornamelijk vrouwen en kinderen. Tweemaal per dag maken zij hun toilet en wrijven ze zich in met otjize, een mengeling van vet en een oker pigment. Het zijn in hoofdzaak veehouders en zij houden er een zeer eenvoudige en zelfs primitieve levenswijze op na, maar even merkwaardig is dat zij de moderne rechtspraak gebruiken om hun cultuur en die levenswijze met succes te verdedigen. Toch leven ze helemaal niet geïsoleerd en je vindt hen regelmatig in hun traditionele plunje in de stad. Ook zij hebben ondertussen de toerist ontdekt als bron van inkomsten en van de omliggende kraals komen ze afgezakt met hun koopwaar in plastiek zakken en installeren zich rustig in een grote cirkel klaar voor de verkoop.
Tegen valavond komen we terug naar de lodge, goed op tijd voor het diner op het terras en een zonsondergang waarmee pulitzer prijzen gewonnen worden.

De alombekende blauwe lucht blijft nog altijd achterwege, het is zwaar bewolkt. We richten onze steven terug naar het zuiden en langs een rammelend grondpad of grintweg arriveren we rond de middag in onze lodge voor vandaag, de Vingerklip lodge. We zitten op 1250m zeehoogte, de zon schijnt hier flink en het is ”baie baie” warm, de thermometer wijst met gemak 34° aan. We hebben een lichte lunch in de lodge en tijd voor een kleine siësta. Hoog boven de lodge op een klip is er het Eagles Nest restaurant en daar raak je via een klim tot aan een reeks trappen en 182 treden die in zig zag naar het plateau leiden. Beetje puffen boven en dan genieten van het schitterend panorama over de ganse Ugab vallei. Je moet er wel wat voor over hebben om hier te reserveren.
Deze namiddag staat een wandeling op het programma naar de voet van de Vingerklip rots, een opvallende rechtopstaande rots op een heuvel in de vallei waarnaar de lodge genoemd werd. Donkere wolken pakken weer samen en even ziet het er slecht uit maar het blijft bij wat gemiezer en uiteindelijk eindigen we nog met een behoorlijke zonsondergang.
De kudu filet bij het diner zou niet misstaan op het menu van een of ander sterrenrestaurant.

We hebben een pracht van een zonsopgang en de lucht kleurt hemelsblauw. We rijden doorheen de grandioze Ugab vallei. Geweldig . Dit is het land van de Damara, volgens Marc de Roma van Namibia, en als je hun boerderijtjes ziet en kijkt hoe ze behuisd zijn kan je dat alleen maar beamen. Ten overvloede bezoeken we er eentje bij een familie die Marc kent. We tanken in Khorixas en rijden naar het Versteende Woud. Een reeks bomen die ettelijke miljoenen jaren oud zijn en hier aanspoelden, mogelijk van uit Angola, versteenden doordat ze luchtdicht afgedekt werden door sediment en nu opnieuw onder invloed van de wind weer aan de oppervlakte komen.
We arriveren en lunchen in onze lodge voor vandaag en trekken dan naar Twyfelfontein. De naam verwijst naar een weinig betrouwbare bron die een blanke boer er aan gaf toen hij er zich vestigde in 1947. Bekend voor de meer dan 2500 petrogliefen of rotstekeningen die wellicht 6000jaar oud zijn. Unesco Werelderfgoed sinds 2007. Heel indrukwekkend in een imponerende omgeving.
Een aardigheidje van Moeder Natuur zijn de orgelpijpen niet ver daar vandaan, bewijs van de vulkanische activiteit die ook hier het landschap tekende.
De Verbrande Berg, een eindje verder is daar ook een bewijs van maar lijkt veel meer op een gewone terril van een kolenmijn.
Een goed gevulde dag, en ’s avonds bij het diner ontdek ik nog een aardigheidje, twee puntige wondjes naast mekaar boven mijn enkel. Een slangenbeet. Een of andere kruipende onverlaat heeft zijn tanden in mijn kuit gezet. Niks gevoeld, niks gehoord, niks gezien maar het mij wel gelapt. Nu ja, behalve wat jeuk heb ik er niet al te veel last van. Maar het is toch verschieten.

Nu de zon goed van jetje geeft heeft de airco in de bus de geest gegeven en tot in Swakopmund waar het hersteld kan worden zal het blazen zijn. Maar er is voldoende compensatie want we rijden richting Atlantische Kust doorheen een monumentale natuur die schreeuwt om fotostops, ook bij een kraampje waar herero vrouwen in hun traditionele outfit allerlei zelfgemaakte poppetjes en prullaria aanbieden.
Aan de voet van de Brandberg, de hoogste berg van Namibië lunchen we, en rijden daarna in een open truck naar een Damara woning, een constructie van alle mogelijke bouwmaterialen die men bij een uitdrager of vuilnisbelt maar kan vinden. Een oude dame verwacht ons blijkbaar, in haar beste kleed en we kunnen er een beetje rondneuzen terwijl Marc tekst en uitleg geeft over hun dagelijks bestaan.
Terug op weg naar onze bus, zien we in de verte olifanten die zich aan het groen te goed doen.
Marc neemt een binnenweg die langs de Spitzkopbergen loopt. Dit grondpad heeft vermoedelijk in geen tijden een grondschraper over de vloer gehad en dat voel je. Maar de Grote Spitskop en de Kleine Spitskop zijn inderdaad heel fotogeniek, men noemt ze niet voor niets de Matterhorn van Namibië.
Dan gaat het verder naar de kust, naar Hentiesbaai dan langs de kustweg naar Swakopmund. Het is er mistig en een behoorlijk stukje frisser, met de complimenten van de koude benguelastroom die van uit Antarctica langs de kust stroomt. We logeren in het Swakopmund hotel, het vroegere station van Swakopmund en omgebouwd tot een prima hotel.

Het is nog altijd mistig en kil en vandaag staat er een boottocht in de baai op het programma. We rijden naar Walvisbaai en schepen in op de Silver Wind een grote catamaran. We doen dat niet alleen, ettelijke pelikanen en een zeeleeuw doet hetzelfde, tuk als ze zijn op de visjes die voor hen zijn gereserveerd. Heel geestig. We varen langs grote kolonies zeeleeuwen en we worden geëscorteerd door dolfijnen. Wij krijgen een snacklunch met oesters, hapjes en vonkelwijn en het voelt op slag minder fris aan.
Na de middag, terug aan land zijn we vrij om Swakopmund te bezoeken. Een gezellig stadje, waar de Duitse invloed boven drijft als vet–ogen op de soep. De kerstsfeer zit er hier goed in. We wandelen door de gezellige winkelstraten en we bezoeken het Swakopmund museum. Kaffee und Kuchen bij Anton horen er bij. In dit geval is dat een knoert van een Apfelstrudel en een grote knots Sahne. Een hongerstiller van heb-ik-je-daar. En dat is een goeie keuze want de sirloin steak die ik ’s avonds bij het diner in het restaurant van Hotel Europa Hof op mijn bord krijg is er vermoedelijk eentje van een gemummificeerde oude koe.

Het is nog steeds mistig en kil. De benguelastroom doet goed zijn werk. 4 4x4 mitsubishi busjes melden zich voor een speciale safari in de duinen van de Namib woestijn tussen Swakopmund en Walvisbaai op zoek naar de ”living desert”. De chauffeurs zijn tegelijk rangers en spoorzoekers en allicht uitgerust met een extra setje bionische ogen en een paar extra zintuigen, want die knapen zien minuscule sporen in het zand zelfs vanuit de rijdende wagens. De bengualastroom zorgt voor de mist en die zorgt voor vocht en dat vocht zorgt er voor dat er heel wat leven is onder het zand.
De white lady spider, de tok tokkie kever, de graafneus hagedis, de pootloze hagedis, schorpioenen, kameleons (of verkleurmannetjes in het afrikaans), gekko’s en enkele giftige beestjes, de hoornadder en de sidewinder. Je houdt het niet voor mogelijk wat die jongens allemaal vinden goed verborgen onder het zand.
We lunchen onder een stralende zon te midden de Maanlandschap bergen in de Goanikontes oase. Lekkere oryx steak. En dan verkennen we deze barre en onherbergzaam uitziende omgeving met de bekende Welwitschia Mirabelis planten, een plant die honderden jaren oud kan worden en hier goed gedijt. Als chauffeur moet je hier ook wel bij de pinken zijn want een van de busjes rijdt zich vast in het mulle zand en moet met vereende mankracht er uit geduwd worden. Als we rond 17h terug zijn in Swakopmund schijnt ook hier volop de zon.

De benguelastroom heeft zich weer doen gelden en het is terug mistig als we vertrekken. We hebben een lange rit voor de boeg naar Sossusvlei. We rijden door het Namib Naukluft Park met uitzichten en panorama’s die de doorsnee fotograaf doet janken van plezier. De Kuisseb pas en de Gaub pas zijn fotogenieke pareltjes, de Steenbokskeerkring een leuk aardigheidje. En dan is er natuurlijk ook nog Marc die, zoals steeds, de kilometers aan mekaar babbelt. De man ademt Namibië uit door al zijn poriën.
We lunchen in een lodge onderweg met weer zo’n lekkere oryx steak zeg, en een frisse pint en onder een stralende zon. De uitdrukking ”eindeloze horizon” is hier meer dan ooit van toepassing . Machtig mooi.
In het onooglijke Solitaire wordt een pitstop ingelast en, voor wie nog een gaatje heeft, kan de beste appeltaart van heel Namibië eten.
En dan zijn we aan de ingang van Sossusvlei, onderdeel van het Namib Naukluft Park, onze lodge Kulala ligt nog een 40 autominuten verder langs een grondpad dat hoogdringend aan een goeie behandeling van een grondschraper toe is want we worden danig door mekaar gerammeld. Mensen met valse tanden houden ze best stevig op mekaar geklemd.

We willen vroeg in Sossuvlei zijn en dus moeten we vroeg uit de veren. Heel wat wild is ook vroeg op pad en er worden heel wat kiekjes geschoten. Voorbij de ingang van Sossusvlei is het nog enkele kilometers tot aan de parking waar het transport verplicht wordt overgenomen door 4x4 voertuigen die je verder in het park brengen. Dit gebied is zonder twijfel bij de mooiste landschappen van Namibië. De rode duinen staan fel afgetekend tegen de blauwe lucht. Big Daddy is 300m, wij beklimmen er eentje die ietwat lager is. Eentje van 104m. Klimmen in mul zand is geen sinecure maar eens op de top, en je ademt weer normaal, is het uitzicht van 360° over het duinenlandschap fenomenaal. We doen er nog een paar extra wandelingen bij en rijden dan naar Sessriem Canyon de droge bedding van de Tsauchab rivier.
Terug naar de lodge over dezelfde weg en mensen met valse tanden enz...voor de lunch. Enkele medereizigers hebben gekozen voor een vlucht met een Cessna over de omgeving en die moeten terug naar de ingang van het park. De rest heeft vrij van dienst en kan lekker niksen, het is hier 40° in de zon, of de oryxen observeren die voorbij de bungalows defileren.

De zon is weer van de partij en we rijden verder zuidwaarts langsheen het Namib Naukluft park. De landschappen zijn hier alweer van zulk een enorme uitgestrektheid dat je jezelf heel klein gaat voelen. In het kleine plaatsje Betta wordt er geplast, in het iets grotere plaatsje Helminghausen wordt er geluncht en in Aus draaien we af naar het westen richting Lüderitz. We rijden hier door het Sperrgebiet National Park. Enerzijds verboden gebied omdat het een diamantvindplaats is, maar in 2004 werd het nationaal park en er zijn plannen om het open te stellen voor het publiek. ”Ons maak een plan!” (ze zijn er mee bezig maar ze zijn niet gehaast).
Hier lopen grote aantallen verwilderde paarden, nazaten van de cavalerie waarmee Zuid Afrika in 1915 Namibië binnenviel met op de achtergrond een alleenstaande berg van 1600m hoog, de ”Dikke Willem”, genoemd door de Duitse Schutztruppen naar Kaiser Wilhelm I.
Hoe meer we de kust en Lüderitz naderen hoe harder de wind waait tot het bijna een zandstorm is. Bruce heeft al zijn stuurkunst nodig om onze bus goed stabiel te houden en we arriveren met een stijve bries in ons hotel dat een beetje buiten het centrum ligt met een mooi zicht op de baai.

De zon schijnt maar er staat een fikse wind. We bezoeken Kolmanskop een echte ghosttown. Het begon in 1908 toen er diamant gevonden werd en het duurde slechts tot 1950 maar op het hoogtepunt was er in Kolmanskop een ziekenhuis, recreatiehal, kegelbaan, ijsfabriek en vleesopslagplaats en verschillende mooie huizen. Die staan er nu nog, maar vandaag is het de prooi van de woestijnwind die ze stilaan vult met zand.
Ooit een klein maar zeer welvarend stadje dank zij de diamanten die er gevonden werden, vandaag is het een leuke toeristische attractie.
We maken ook kennis met de duistere kant van Lüderitz want hier was een concentratiekamp en was er sprake van genocide, van 1904 tot 1907, van Herero en Nama mannen, vrouwen en kinderen na de oorlog tegen de Duitse Schutztruppen.
Na de middag gaan we naar het Diaz Point. Een kruis, eigenlijk een kopij er van, dat werd achtergelaten door de Portugees Bartolomeus Dias op zijn ontdekkingsreis langs de kust van Afrika op zoek naar een doorgang naar Indië in 1488. De wind is nog in kracht toegenomen en je kan stilaan van stormwind spreken. De houten toegangsbrug naar de rots aan de kust waarop het kruis staat heeft het begeven onder het geweld en het is een beetje zoeken hoe er te geraken zonder dat je omver geblazen wordt. Spectaculair en indrukwekkend in ieder geval.
Terug naar Lüderitz een beetje wandelen door de straten en de kleurrijke huisjes bewonderen tot het tijd is voor een interessant bezoekje aan een oesterkwekerij.
Om 18h hebben we afspraak op het dak terras van het hotel voor een degustatie van oesters met een glaasje vonkelwijn. De wind maakt het een beetje minder gezellig dan voorzien maar de oesters zijn heel lekker.

We vertrekken uit Lüderitz met mist op zee niveau en een half uurtje later zitten we ongeveer 400m hoger en hebben we de mist achter ons gelaten. De zon schijnt en we hebben een blauwe lucht. We rijden terug naar het oosten het binnenland in en rond 9h zijn we in Aus en zitten we alweer op een goeie 1400m. We zoeken de droge bedding van de Fish River op om uiteindelijk aan de Fish River Canyon te komen. We arriveren in onze lodge voor de lunch en in de namiddag trekken we er naar toe. Als er ooit prijzen uitgedeeld worden aan canyons dan mag Fish River Canyon niet ontbreken op het erepodium. Spectaculaire zichten van op de view points en bij de laatste knallen de stoppen van de vonkelwijn die met gulle hand geschonken wordt.

De reis loopt stilaan op z’n laatste benen. We hebben nog een overnachting in de Kalahari woestijn ter hoogte van Mariental. Maar er zijn nog wat bezienswaardigheden onderweg.
Het Kokerboomwoud is er een van, 250 exemplaren staan verspreid over een terrein van een boerderij. De naam is afgeleid van het feit dat de bushmannen de holle takken van de plant gebruiken om er pijlkokers van te maken en het is eigenlijk geen boom in de enge zin van het woord maar een plant van de Aloë familie die uitgroeit tot de proporties van een knotwilg.
Giant’s playground is een andere merkwaardig fenomeen. Het lijkt wel een blokkendoos in een speeltuin van een reus. En dan zijn we in de Kalahari, halfwoestijn in werkelijkheid en het gele gras steekt mooi af tegen de rode ondergrond. We hebben hier nog een game drive en een sundowner te goed. Prachtige afsluiter van deze reis.

Laatste dag. Schitterende zonsopgang. Nog een bezoekje aan drie cheetahs die hun rantsoen voor vandaag krijgen en dan zetten we koers naar Windhoek. We lunchen in ons eerste hotel, we hebben er twee kamers om ons wat op te frissen en klaar te maken voor onze vlucht laat op de avond naar Frankfurt. Liefhebbers kunnen nog eens naar Windhoek gaan om er hun laatste Namibische dollars op te kopen maar wij installeren ons op het terras onder een boom met een fris drankje.

In 2007 vonden wij Namibië een prachtig land en Het Juweel van Afrika een mooie reis, de moeite waard om zeven jaar later opnieuw te doen, en, welja in 2014 is Namibië nog altijd een prachtig land en Het Juweel van Afrika een mooie reis. Of we het in 2021 nog eens herhalen hebben we nog niet beslist.