VERNIEUWD: Het Vergeten Paradijs

Zoutvlakte van Uyuni

Met een oppervlakte van meer dan 10 000 km² is de zoutvlakte van Uyuni de grootste van Zuid-Amerika. Deze enorme witte vlakte werd ongeveer 40 000 jaar geleden gevormd door het Minchinmeer dat langzaam is uitgedroogd. De meren Poopo en Uru Uru zijn nog overblijfselen van het grote, oorspronkelijke Minchinmeer, zoals ook de kleinere zoutvlakte van Coipasa. Achter dit prachtig decor schuilt ook een van de grootste reserves lithium op aarde.

Een mooie Aymara legende vertelt het onstaan van de zoutvlakte op een originele manier.

Men zegt dat Tunupa (een vulkaan gelegen aan de rand van de zoutvlakte) een prachtige vrouw was. Ze werd bewonderd door alle andere bergtoppen en kreeg veel aandacht, maar ze werd verliefd op die ene, ze huwden en kregen kinderen. Op een dag was er onenigheid tussen haar en haar man en hij nam hun pasgeboren kind van haar weg. Het verdriet van Tunupa was verschrikkelijk. Haar zoute tranen vermengd met haar moedermelk overstroomden de regio. Na enige tijd droogden die uit en vormden de zoutvlakte. Tunupa rust en wacht nog altijd op haar gestolen kind en ieder jaar zorgen haar tranen voor de overstroming van de vlakte.

Potosí-Cerro Rico

Soy el rico Potosí

del mundo soy el tesoro

Soy el rey de los montes

Envidia soy de los reyes

Ik ben het rijke Potosí, de schat van de wereld, ik ben de koning van de bergen en de afgunst van de koningen. Dit was de inscriptie op het eerste wapenbord van de stad Potosí. In 1544 ontdekte een lokale man Diego Huallpa per toeval een zilverader op de berg Cerro Rico. Het nieuws verspreidde zich als een lopend vuur. Het jaar daarop werd de stad gesticht onder de naam 'Villa Imperial de Carlos V' door de Spanjaarden. De stad groeide enorm snel, van overal kwamen mensen werken in de zilvermijn. De eerste munten werden geslaan in Casa Real de la Moneda. In de bloeiperiode leverde de mijn zoveel zilver op dat er gezegd werd dat gemakkelijk een zilveren brug kon gebouwd worden van Potosí naar Madrid. Tot op de dag van vandaag werken nog veel mensen in de Cerro Rico. Vele mijnwerkers nemen cocabladeren zodat ze wat extra krachten kunnen opdoen. Aangezien men gelooft dat men in de berg dicht bij de hel zit, is het beter om El Tío of Supay goed gezind te stellen. Daardoor staat op verschillende plaatsen beeldje van El Tío en worden hier offers gebracht om de duivel te plezieren. 

Tarabuco en Jalq’a

Bolivia is een van de meest authentieke landen van Zuid-Amerika en dat is vooral te merken in de bevolkingsgroepen. Op zondag vindt in Tarabuco een van de meest traditionele en kleurrijke markten van Bolivia plaats. Velen gaan nog traditioneel gekleed en karakteristiek zijn de monteras, de op helmen lijkende hoeden. Hier worden alle geteelde producten van de regio verhandeld, maar ook alle benodigdheden voor een offertafeltje ter ere van Pachamama of moeder aarde. Deel van de traditionele kledij van de Tarabuco en de Jalq’a zijn de zelfgeweven rokken. De motieven zijn uniek en volgens de inspiratie van de persoon die ze maakt. Deze lappen stof vertellen ook een verhaal en iedere tekening heeft een eigen betekenis. Wanneer een vrouw huwt maakt ze haar levenswerk om te dragen tijdens het huwelijksfeest. Deze prachtige stoffen zijn ook te bewonderen in het ASUR museum van Inheemse Kunst in Sucre.