Thailand

We gaan naar Thailand, het Land van de Glimlach, het vroegere Siam. Lufthansa, op weg naar Ho Chi Min City, dropt ons, 17 stuks, in Bangkok op de spiksplinternieuwe luchthaven Suvarnabhumi oftewel "Golden Land", enorm groot, ultra modern. Ok, ze is dan wel gebouwd op een moeras en er zijn al wat problemen met landingsbanen die een beetje scheuren en zo, maar indrukwekkend is ze toch wel. We worden hartelijk verwelkomd door onze AndersdanAnders reisleider Philippe en zijn Thaise evenknie Ning die zeer ad rem in het antwerps uit de hoek kan komen en we krijgen er nog een bloemetje bij ook.
30 jaar geleden bezochten wij Bangkok en omstreken voor het eerst, en wat ons onmiddellijk opvalt is dat het verkeer niet meer die gezellige puinhoop van toen is. Vierbaans autowegen, flyovers en bruggen zorgen daar voor. De dag is al behoorlijk gevorderd en vandaag staat er enkel nog een artistieke voorstelling op het programma van Thaise klassieke volksdansen en delen uit de Ramakian, een verhaal over de koningen Rama en Ravana die strijden voor dezelfde vrouw en onze eerste typische Thaise maaltijd

We beginnen aan onze city trip van Bangkok, niet langs de baan maar via het water, de Chao Phraya rivier en de menigvuldige kanaaltjes of klongs. Alles wat enigszins beantwoord aan de Wet van Archimedes, en dus drijft, wordt door de vindingrijke Thais gebruikt op het water. Bangkok floreert, hoogbouw en villas staan naast nederige hutjes en tempels langs de rivier. De skyline is er een van hoge buildings.
Onze eerste stop is het Koninklijk Paleis met zijn enorme tempelcomplex. Opeenvolgende vorsten bouwden er aan tot er echt niks meer bij kon. Gouden chedis, enorme beelden, prachtige gebouwen, allerhande versieringen en het hoogtepunt, de tempel met de Emerald Boeddha. Het Paleis (waar hij trouwens niet verblijft) is er een flauw afkooksel tegen. De zuster van de koning is overleden in januari en ligt voor de rest van het jaar opgebaard in een van de vele gebouwen. Thais, keurig in het zwart, staan in lange rijen te wachten om haar een laatste groet te brengen. Respekt voor alles wat met de Koninklijke Familie te maken heeft is enorm, en je kunt er maar beter geen flauwe grappen over maken, tenminste als je niet Thailand wilt uitgeschopt worden of, nog leuker, een tijdje in een van hun beruchte cellen wilt doorbrengen.
Lunchen doen we in het Oriental Hotel, een buffet met thaise gerechten waar zelfs een koning met graagte zou aanschuiven.
Thais zijn onwaarschijnlijk bijgelovig en voor ieder hotel, restaurant, villa, huis of hutje hoe klein ook staat een huistempel waar alle dagen wierrook en giften worden geofferd om de geesten gunstig te stemmen.
We vervolgen met een bezoekje aan het Wat Arun (Tempel van de dageraad), een tempelcomplex aan de andere oever, rijkelijk en prachtig versierd met kopjes, schoteltjes en andere stukjes gebroken porcelein. Heel origineel. We sluiten af met een we tochtje door de klongs. Je houdt het niet voor mogelijk, maar het krioelt hier van de vissen en die worden niet alleen gevist maar ook nog eens gevoed.

We bezoeken de "drijvende markt" van Damnoen Saduak. Longtailboten liggen te wachten op de hordes toeristen die aangevoerd worden per bus. Aanschuiven, laden, 8 man per boot en je bent vertrokken voor een tocht langs huizen op palen, plantages allerhande tot je midden van een wriemelende massa kleine bootjes arriveert van waarop groenten, fruit, souvenirs, toiletpapier en ander nuttig spul, wordt aangeboden en waarop toeristen voor een prikje rond de markt worden gevaren. Soms zie je meer toeristen dan verkopers. De mangos, geschild en in stukjes gesneden, zijn in ieder geval hemels!
Dan gaan we naar de Hell Fire Pass, beroemd en berucht omdat hij uit de rotsen gehouwen werd door krijgsgevangenen en lokaal geronselde arbeiders tijdens de bouw van de "Death Railway", door de Japanners. Je vindt er nog wat resten van de spoorlijn en er hangt een gedenkplaat. De wandeling er heen is al een zweterig gedoe laat staan dat je er nog wat hard labeur moest bij doen. We gaan stukken van de spoorlijn langs rivier van op het water bekijken en we stappen in 2 longtailboten. Dit is de kleine rivier Kwai (zeg "kwee"!) en de spoorlijn plakt letterlijk tegen de rotswand. Een klein stukje van de spoorweg is nog in gebruik maar stopt niet ver hier vandaan. Wij stoppen ook, aan een vlottend ponton, en het is een "natte landing" om terug aan de wal te geraken.

We gaan naar de beroemde Brug over de rivier Kwai, je weet wel, van de film. Alleen werd die in Sri Lanka gebouwd, verfilmd en opgeblazen en was die het hersenspinsel van Hollywood. De echte staat er nog, alhoewel hij ook danig bestookt werd, maar dan vanuit de lucht. Een oude verroeste japanse locomotief staat een beetje weggestoken, als was hij beschaamd, hetgeen niet gezegd kan worden van de Japanse toeristen die hier komen kijken. Authentiek is het menselijk lijden dat met de bouw gepaard ging. Daarvan getuigen de vele grafstenen van Engelse, Australische, Amerikaanse en Nederlandse krijgsgevangenen die bezweken door ziekte, ontbering of mishandeling.
We rijden naar de oude hoofdstad en tempelstad Ayutthaya. 400 jaar kunst en geschiedenis werden grondig naar de bliksem geholpen door de Birmanen in 1767. Wat rest van de chedis getuigt van de vergane glorie.
We stappen nog eens in de longtailboten voor een tochtje op de rivier richting Wat Chai Wattanaram. Zo'n tochtje is altijd een lust voor het oog. Van paalwoningen tot scheefgezakte prieeltjes, tempelruines, enorme schuiten die door piepkleine sleepbootjes getrokken worden, variatie genoeg. En dan de Wat Chai Wattanaram, gebouwd in 1630 ter ere van de moeder van een der koningen, wat er van rest is waarlijk mooi.
Het is tijd om naar de luchthaven te gaan voor onze vlucht naar Chang Rai en daar moeten we onverwachts, met veel spijt afscheid nemen van Philippe, onze gids. Hij wordt in Belgie verwacht door het plotse overlijden van zijn moeder. In Chang Rai worden we opgewacht door zijn vervanger, Andre, in der haast opgetrommeld en opgevorderd, die met de bus van Chang Mai naar Chang Rai een 5 uur durende rit achter de rug heeft.

Een vrolijk beschilderde bus wacht op ons. We maken een fotostop aan een rijstveld waar arbeiders druk in de weer zijn. We gaan naar de Gouden Driehoek. Het drielanden punt rond de Mekong waar Laos, Myanmar en Thailand samenkomen, het mekka van de opium. Wie denkt hier met bandeliers behangen, kalashnikovs zwaaiende drugbendes te vinden in de straten, is er aan voor de moeite. Wel, groepjes kinderen, in klederdracht, die zingen voor enkele Baht en langs de rivier stalletjes met moois voor de toeristen. Op de Mekong maken we een boottochtje. Aan de overzijde ligt Laos, een eilandje in het midden (mét Casino) is van Myanmar en op de Thaise oever staat een tempel met een groot Boeddha beeld en kleine vissershutjes. De "Hall of Opium" is een groot complex, gebouwd onder impuls van de koningin moeder, en geeft in beeld en klank de ongeveer 5000jaar geschiedenis weer die het goedje heeft van zegen tot gesel, van medicijn tot drug, van laudanum over codeïne, morfine tot heroïne.
Mae Sai is het meest noordelijke stadje van Thailand, een brug vormt de grens met Myanmar. Daar mogen we niet in maar we lopen wel even binnen in een eenvoudig atelier waar Jade uit Myanmar (of Birma) wordt verwerkt en omdat het zaterdag is, is er ook markt. De kraampjes, karretjes en stalletjes met de meest verscheidene spulletjes zijn altijd een dankbare bezienswaardigheid. Daarna keren we terug naar ons hotel Dusit Island, een prachtig hotel overigens, en dan krijgen we 's avonds nog een tochtje aangeboden per "samlor" ofte fietstaxi naar de Nightmarket in het centrum van de stad.

We gaan een dagje de grens over naar Laos. De grens is de Mekong rivier. Grensformaliteiten om Thailand te verlaten gebeuren in een klein kantoortje, en de tocht naar Laos in een klein bootje, het onze wil niet starten en we moeten een ander nemen. We worden verwelkomd door een lieftallige kleine laotiaanse en 2 pickup trucks, ons transport voor vandaag. Wachten op de grensformaliteiten hoeft niet want de verantwoordelijke is naar een trouwfeest. Misschien wel het trouwfeest waar wij uitgenodigd worden om een kijkje te nemen. We stoppen aan een stokerij voor rijstwijn. Veel kans dat een inspecteur van de Europese Voedselautoriteit (EVA), hier ter plaatse een hartaanval zou krijgen en hetzelfde geldt even later bij een "restaurant" waar rijstnoedels gemaakt worden. Het platteland van Laos is arm, zoveel is duidelijk, maar huwen is hier een heel sociaal gebeuren waar niet op een gast meer of minder wordt gekeken.
Na de picknicklunch gaan we op bezoek bij een paar bergstamvolkeren. De Lan Tan leven in eenvoudige bamboe huizen, weven en verven hun stoffen zelf en verdienen een karige boterham met de produktie van rijstpapier. Hangbuikzwijnen lopen vrij rond.
De H'mong, lopen er wat havelozer bij. Er is een ceremonie aan de gang, compleet met sjamaan die contact zoekt met de geesten, een varken dat pas geslacht is en kippen die dat worden. We lopen duidelijk wat in de weg, en het is trouwens tijd om terug te keren naar het plaatsje Ban Houayxay, de grensovergang om onze paspoorten te recupereren en de Mekong terug over te steken naar Thailand.

Dan slaat de Wet van Murphy weer toe. Een deelnemer moet opgenomen worden in het nabije hospitaal met een acute blindedarmontsteking. Hij en zijn echtgenote moeten achterblijven voor de operatie maar zullen later terug kunnen aanpikken bij de groep. Wij bezoeken vandaag nog een paar bergstammen in een tweetal aangepaste pickup trucks, en er wordt gestopt aan de markt bij een apotheker(!) voor allerlei prullaria, zoals snoep, potloden, ballons e.d. voor de kinderen. We beginnen bij een dorp van de Akha. Speciaal bij hen, is het zware, zilveren hoofddeksel dat de vrouwen dragen en groot en klein verdient een centje bij met de verkoop van kleine eenvoudige sieraden. En oh ja, ze hebben een redelijk speciaal soortement van afgodsbeeld.... Of ze echt zo arm zijn is moeilijk in te schatten want onder een afdak staan behoorlijk nieuwe pickup trucks.
De volgende in de rij zijn de Black Lahu, hun specialiteit is armbandjes van gekleurd bamboegras, verkoopprijs 1Baht aan de huidige koers is dat 2 (twee!) Eurocent, zonder twijfel de goedkoopste bijouterie ter wereld. De huisjes zijn van bamboe, staan op een berghelling en hier loopt de luxe er niet echt af.
De laatste groep voor vandaag zijn de Palaung, vervolgd en gevlucht uit Myanmar, en vallen op door hun statige, waardige houding en zwarte tanden van het betel kauwen.

We gaan naar een olifantenkamp. De olifant is het nationale symbool van Thailand maar sinds er een kapverbod is ingesteld in Thailand zijn zij zo goed als werkloos, en voorzien ze in hun onderhoud in de toeristenbranche. De mahouts demonstreren hoe ze hun bad nemen, en hoe ze vroeger in de houtkap werden ingezet voor het manipuleren van de loodzware bomen.
Vandaar naar een orchideeënkwekerij, echt wel prachtige bloemen.



De Wat Phra That Doi Suthep is een van de meest heilige plaatsen van Thailand, het tempelcomplex is gebouwd op de top van een heuvel, en een trap met 309 treden brengt je er puffend heen, maar er is ook een kabel treintje om het puffen te vermijden. De legende wil dat een witte olifant met een deeltje van een relikwie op z'n rug, de heuvel opging, 3 maal trompette en dan keidood neerviel en dat was reden genoeg om er een tempel op te zetten die mettertijd uitgroeide tot een groot complex. Zoals alle tempelcomplexen, is ook dit overdadig versierd en uiteraard mooi.


We rijden naar ons hotel in Chang Mai en krijgen gelegenheid tot een echte Thai massage. Mannen en vrouwen worden gesplitst in twee groepen en dan houdt een dame zich gedurende 2uur vakkundig met je bezig en onderga je een deskundige portie trekken, rekken, duwen en pressen, wringen en buigen. Niet slecht, maar echt veel beter voel ik me niet achteraf. Voor de liefhebbers is er een enorme avondmarkt, met duizenden koopwaardige dingetjes, die wacht op ontdekking.

Met minibusjes gaan we naar de hoogste berg van Thailand. De Doi Inthahon 2590m hoog. We bezoeken er de Vachiratharn waterval, heel mooi, maar ja, voor de veteranen van Iguazu....ahum. Boven op de top volgen we het Ang Ka nature trail, een wandeling door het nevelwoud op speciaal daarvoor aangelegde looppaden. Prachtig bos, mooie bloemen, mooi gekleurde vogeltjes de paradijsvliegenvangers.

Picknick achter de rug, en we zijn op weg via een kronkelige baan door een mooie bergachtige streek naar het dorp van de Po Karen. Vrouwen en kinderen hebben kleurrijke kleren, die ze klaarblijkelijk zelf weven op eenvoudige weefgetouwen. Kippen en hangbuikzwijntjes en de gebruikelijke bamboehutten vervolledigen het toneel. Overnachten doen we in Mae Sariang in de River House lodge, die, hoe kan het anders aan een rivier ligt.

We rijden door de provincie Mae Hong Son. Mooie vergezichten. Er wordt veel aan landbouw gedaan en we stoppen even aan een veld waar een rits mannen en vrouwen druk bezig zijn met de oogst van lookbollen. Pickup trucks vervoeren families van en naar de velden. Een schooltje is een dankbare plaats om een groot deel van de gekochte prullaria kwijt te raken aan de kinderen die enthousiast maar heel beleefd bedanken. We komen trouwens net op tijd, want de school is uit en velen vertrekken naar huis in het nabijgelegen dorp.
De vrouwen dragen en maken mooi borduurwerk, maar in het huisje dat we mogen bezoeken heerst een onvoorstelbare chaos. Kleine alkoven dienen als slaapplaats, zakken met rijst liggen her en der opgeslagen, op de aangestampte grond is de kookplaats maar het televisietoestel ontbreekt niet. Het is er donker als de hel maar ondanks de hitte buiten, verrassend koel.
Nog een bezoekje aan het "wijk winkeltje" en dan op naar het volgende dorp waar Ning ons op toepasselijke wijze de nieuwste lokale mode presenteert.
In Mae Hong Son stad, bezoeken we de Wat Prathat Doi Kung Mu, een boedhistische tempel van waaruit je een mooi overzicht hebt op het stadje. Verblijven doen we in het Golden Suite Resort aan de Pai rivier.

Wekken gebeurd op natuurlijke wijze. Om 04:00! Hanen! Ik heb visoenen van een reusachtige Coq au Vin. Vandaag is een sportieve dag. We beginnen met een fietstochtje in de omgeving. Daarna een wandeling doorheen het bos. Ning ontpopt zich daarbij als een onuitputtelijke bron van informatie over de fauna en flora en uiteindelijk arriveren we in het dorp van de Red Karen. Vrouwen dragen eigenaardige rotanstrengen rond hun knieen en grote oorringen in hun uitgerekte oorlellen.


Langs een mooi natuurpad wandelen we naar de Pasua-Waterval, nou ja, waterval...uit onze douchekop komt meer water, maar de wandeling er heen is wel mooi.
Liefhebbers van modderbaden kunnen zich eens goed laten gaan met een "mud facelift", aan de warmwaterbronnen of eigenlijk meer warme-modder-bronnen (sommigen zien er beter uit mét de modder). En 't is er nog niet mee gedaan. We hebben nog een rafting tegoed op een bamboevlot op de Pai rivier. Het ziet er behoorlijk krakkemikkeg uit (enne... dat is het ook wel) maar er is niet veel stroming, en we glijden er zalig mee stroomafwaarts.

De hanen hebben het weer geflikt. 04:00! In Mae Hong Son bezoeken we de plaatselijke markt. Thais eten alles,behalve de borden, tafels en stoelen, en geen betere plaats dan de markt om dat te bewijzen. Groenten en fruit, pepers rood en groen, lekkere miereneieren en een smakelijk ratje.
We maken een ritje op een olifant. 2 passagiers op de bank en 1 chauffeur op de kop. Sommige mahouts zetten hem op automatische piloot en lopen er naast, ook de onze, en ik mag van hem vooraan gaan zitten. Het zit verdraaid ongemakkelijk, net achter de oren, het wiegt naar alle kanten en je hebt niks om je aan vast te houden, maar het is wel een enige ervaring. We lopen langs velden en alleenstaande hutjes en we stoppen en stappen af aan de overkant van de rivier.
Wat we gister stroomafwaarts deden per vlot, doen we nu stroomopwaarts met een longtailboat. De waterstand is erg laag en het vraagt heel wat stuurkunst om langs de vele kronkels te geraken. Langs de kant in het ondiepe water verdienen mensen de kost met het winnen van zand en kiezelstenen die ze van de bodem afschrapen met emmers en blikken.
Waar we gister vertrokken met de vlotten komen we nu aan en stappen over in de pickup trucks. We rijden richting grens met Myanmar voor een bezoek aan de Padoung bergstam waarvan de vrouwen gekend zijn om hun "giraffennek". Deze dames torsen ettelijke kilos aan massief koperen ringen, die niet hun nek verlengd, maar hun lichaam samendrukt. Ze zijn verrassend vriendelijk en poseren met elegantie voor de camera. Er zijn, even verrassend, weinig andere toeristen in het dorp. In datzelfde dorp leven ook enige families van de Kayaw en de Kaya bergstam allemaal afkomstig en eigenlijk vluchtelingen uit Myanmar.
's Avonds hebben we een traditoneel Shan-diner met traditionele muziek aan even traditionele tafels.

We vliegen vandaag terug naar Chiang Mai, een 20-minuten durende vlucht, maar we stoppen nog eventjes in het stadje Mae Hong Son voor een kort bezoekje aan de onvermijdelijke tempels die rond het meertje liggen en ook na aankomst in Chiang Mai, bezoeken we een druk bezocht heiligdom, de Wat Suan Dok. Speciaal aan deze tempel is de uitzonderlijk grote gebedshal en een massa witte chedis die de as bevatten van de vroegere koningen van Chiang Mai.

We beginnen de dag met een "shopping tour" een atelier van lakwerk, een atelier van zijde en, wat dacht u, juwelen. Het lakwerk atelier is echt wel interessant, niet te geloven hoe men met dunne bamboo strips, diverse lagen lak, goudfolie en/of eierschelpen de mooiste vazen en kunstwerken in mekaar draait. Heel knap. En ja hoor, ook het zijdeatelier slaat je met verstomming als je hoort dat een paar 1000 draadjes een voor een op een weefgetouw moeten gespannen worden. Het resultaat is er dan ook naar (en ook wel de prijs).
Na de lunch doen we wat omschreven werd als een "aangename fietstocht doorheen het platteland van Chiang Mai" maar een fikse kuitenbijter blijkt te zijn van 35km met een stevige helling aan een stuwmeer. Toegegeven de fietsen zijn van prima kwaliteit met een hoop versnellingen, en wat je te zien krijgt, eindeloze rijstvelden, het stuwmeer, een tempeltje met crematieoven, loont de moeite en het is natuurlijk wel leuk.

We vliegen over Bangkok naar Krabi voor het laatste deel van onze reis door Thailand en we nemen afscheid van Ning die ons niet verder vergezelt.
Ons hotel is het Pavilion Queen Bay resort. Alhoewel het, naar verluid, slechts 7 jaar oud is, is het aan een opknapbeurt toe. Enkele dames nemen daar nogal aanstoot aan en er wordt wat gemopperd en gepruild, maar onze kamer is piekfijn in orde, het eten is verzorgd en lekker, het personeel vriendelijk en het ligt op wandelafstand van het bruisend Ao Nang en dus zijn wij tevreden en laten het niet aan ons hart komen. We hebben de rest van de dag vrij en wandelen langs het strand en de strandboulevard van Ao Nang en genieten.

In het zuiden is, behalve het toerisme, de voornaamste bron van inkomsten de ananasplantages, de natuurlijke rubber en de palmolie. Vooral dat laatste wint aan belangrijkheid want men wil in Thailand de opbrengst ervan verzesvoudigen. Wij maken een wandeling door een tropisch woud, een natuurpark, weer op speciaal aangelegde paden naar de crystal pool met z'n mooi smaragdgroen water. Lunch is in het eenvoudige restaurant vlakbij.
Dan rijden we naar de "tijgertempel" of de Wat Tham Sua. Het is een karst grot waar de stichter en grootmeester Phra Archan Jumnean Seelasettho een speciaal soort meditatie, Vipassana (inzicht meditatie), onderwijst. Je geraakt er via een trap met 100 treden omhoog en 89 treden omlaag. De monniken verblijven er in eenvoudige houten stulpjes, de meester woont iets comfortabeler! Het belangrijkste is echter de voetafdruk van Boeddha op de top van de rots, en daar geraak je via een steile trap met 1272 treden, in deze hitte een fameuze inspanning waarvoor iedereen in de groep bedankt. Er wordt naarstig gewerkt aan uitbreiding van het tempelcomplex en het krioelt er van de apen (echte).

We schepen in voor een bezoek aan de baai van Phang Nga en wat strandgenoegens. We snorkelen een beetje rond de Red Rock en varen dan naar Koh Hong, een van de vele karst eilandjes met een mooie lagune. Het is een nationaal park en een dankbare bestemming voor een daguitstap. We zijn er dus niet alleen. Maar er is een uitgebreide (en lekkere) picknick lunch voorzien, je kan er snorkelen in het heldere water, voor de liefhebbers is er een kajak tochtje naar een andere lagune op het eilandje en voor iedereen is er de zon. Er is ook een gedenksteen voor de slachtoffers van de Tsunami en als je rondwandelt vindt je nog een aantal wrakken van longtailboats ver landinwaarts. De Thaise overheid zorgde nadien ook hier voor een waarschuwingssysteem en een aangeduide vluchtweg. We eindigen de dag op de boot met een rondvaart langs de verschillende karstformaties, eilandjes en lagunes.
's Avonds afscheidsdiner en afscheid van Thailand, mooi land met vriendelijke mensen een mooie reis. SAWADEE.
Morgen terug naar Belgie waar de temperatuur ongeveer 30º minder is dan hier. Bwèèèèèèk.