schiiterende panorama's in magistrale natuur

17 februari Zaventem

“ Je hebt er maandenlang naar uitgekeken “ zong Gerard Cox. Na al dat wachten en aftellen is het vandaag zo ver. Te 15 uur wacht Marleen ons op met de tickets voor de heen en terugreis en onze instapkaarten voor vandaag. We checken onze koffers in, onderwerpen ons aan de controle van de handbagage, en onszelf, en vleien ons een eindje verder neer aan een barretje voor een drankje. Dan gaat het naar gate A 45 , nog een poosje wachten en we schepen in rond 18 uur.
Even de lucht in, glijdt aan de oosterzijde de Antwerpse haven onder ons in de schemering en even verderop merken we de Scheldemonding in het westen. De daling wordt ingezet en nog geen half uurtje later taxiën we naar de gate op Schiphol.
We wandelen naar E24, hebben nog een poos de tijd om een hapje te eten en stipt 21 uur verlaten we Nederland richting Buenos Aires met een eivolle Boeing 777. Een aperitiefje, een vegetarische pasta, en rond middernacht gaan de oordopjes in, het maskertje op en trachten we wat slaap te vangen.

19 februari Buenos Aires – Salta

Te zes uur loopt de wekker af. Opfrissen, koffers op de gang en te kwart voor zeven zit iedereen aan het ontbijt. Ondertussen is het pijpenstelen regenen boven Buenos Aires, het is alsof de pompiers de straten schoon spuiten.
Half acht stipt stappen we op de bus die ons naar B.A. Aeroparque brengt voor de binnenlandse vlucht naar Noordwestelijk Salta. Check in verloopt vlot, zonder problemen voor bagage–overgewicht. Er wordt tijdig ingescheept en zonder enige vertraging stijgen we op richting Salta. Twee uurtjes later zet de Embraer ons keurig aan de grond. Eventjes kort wachten op onze valiezen en daarna gaat het direct naar het Salta Design hotel. Vermits de bus niet tot bij het hotel kan, sleuren we een kleine honderd meter , dwars over het plein met onze koffers. We laten de bagage gewoon achter en stappen stevig een heel eind door een haast lege stad tot het restaurant. Grote flessen bier worden op tafel gezet en die lopen heerlijk fris naar binnen. Het wachten op het eten duurt wel zeer lang en het is drie uur voorbij als we de tafel verlaten. Veel was er nog niet te zien vandaag. We vervolgen onze stapmarathon door lege, weinig inspirerende straten tot aan het monument van generaal Guëmes. Als we daar even naar de uitleg van Javier luisteren beginnen druppels als muntstukken te vallen en in een korte tijd valt de regen als een watergordijn uit de hemel. Het wordt noodgedwongen schuilen onder de luifel van een nabijgelegen tankstation. Gelukkig klaart het wat later uit. We stappen verder en bezoeken even de gevels en de hall van het karmelietessenklooster van Sam Bernardo, één van de oudste gebouwen van de stad. Opvallend is de kunstig bewerkte houten inkompoort. Een eindje verder staat de fraaie Sint Franciscuskerk, met uitbundig gekleurde gevel en neobarok gedecoreerde toren, stralend in de avondzon.
De wandeling tot het centrale plein, Plaza 9 de Julio is kort, ons bezoek aan de kathedraal daar ook. We pauzeren tot het diner, of toch tot aan het aperitief. Het avondmaal wordt opgediend in een mooie eclectische kamer, met zicht op het groene plein buiten. De porties zijn zeer ruim, en de Torrontès loopt zachtjes binnen. Nadien bedtijd.

19 februari Buenos Aires – Salta

Te zes uur loopt de wekker af. Opfrissen, koffers op de gang en te kwart voor zeven zit iedereen aan het ontbijt. Ondertussen is het pijpenstelen regenen boven Buenos Aires, het is alsof de pompiers de straten schoon spuiten.
Half acht stipt stappen we op de bus die ons naar B.A. Aeroparque brengt voor de binnenlandse vlucht naar Noordwestelijk Salta. Check in verloopt vlot, zonder problemen voor bagage–overgewicht. Er wordt tijdig ingescheept en zonder enige vertraging stijgen we op richting Salta. Twee uurtjes later zet de Embraer ons keurig aan de grond. Eventjes kort wachten op onze valiezen en daarna gaat het direct naar het Salta Design hotel. Vermits de bus niet tot bij het hotel kan, sleuren we een kleine honderd meter , dwars over het plein met onze koffers. We laten de bagage gewoon achter en stappen stevig een heel eind door een haast lege stad tot het restaurant. Grote flessen bier worden op tafel gezet en die lopen heerlijk fris naar binnen. Het wachten op het eten duurt wel zeer lang en het is drie uur voorbij als we de tafel verlaten. Veel was er nog niet te zien vandaag. We vervolgen onze stapmarathon door lege, weinig inspirerende straten tot aan het monument van generaal Guëmes. Als we daar even naar de uitleg van Javier luisteren beginnen druppels als muntstukken te vallen en in een korte tijd valt de regen als een watergordijn uit de hemel. Het wordt noodgedwongen schuilen onder de luifel van een nabijgelegen tankstation. Gelukkig klaart het wat later uit. We stappen verder en bezoeken even de gevels en de hall van het karmelietessenklooster van Sam Bernardo, één van de oudste gebouwen van de stad. Opvallend is de kunstig bewerkte houten inkompoort. Een eindje verder staat de fraaie Sint Franciscuskerk, met uitbundig gekleurde gevel en neobarok gedecoreerde toren, stralend in de avondzon.
De wandeling tot het centrale plein, Plaza 9 de Julio is kort, ons bezoek aan de kathedraal daar ook. We pauzeren tot het diner, of toch tot aan het aperitief. Het avondmaal wordt opgediend in een mooie eclectische kamer, met zicht op het groene plein buiten. De porties zijn zeer ruim, en de Torrontès loopt zachtjes binnen. Nadien bedtijd.

20 februari Salta – Purmamarca

We hebben lekker de tijd om wat langer te slapen en rustig in ons ritme van de dag te komen. Het opgediende ontbijt is zeer verzorgd en buiten straalt de zon al tussen de bomen. Het is 20 februari en op het lommerrijke plein voor het Design Hotel wordt alles in gereedheid gebracht om deze voormiddag de Slag om Salta op 20.02.1813 te herdenken. Soldaten en gaucho’s met de typische roodzwarte poncho’s van Salta maken zich op voor de plechtigheid. Mooi moment om foto’s te nemen.
Half tien verlaten we Salta en , buiten een kleine stop om coca bladeren te kopen, trekken we stevig door tot de lunch aan het Lago Yala. Onderweg maken we nog een korte stop aan één van de tentjes, kapelletjes ter ere van Gauchito Gil. De legende van Gil behelst een liefdesverhaal met een levensoffer als climax. Sindsdien offeren mensen wijn, sigaretten of andere zaken bij een beeltenis onder een rood afdakje of tentje aan de rand van de weg om een gunst af te smeken. Marianne is priesteres van dienst, zij proeft een slokje en besprenkelt vervolgens de grond rond en op het tentje met een fles rode Malbec. Haar diepe wens is een voorspoedige reis voor iedereen en een zonovergoten vakantie.
Het natuurlijke kader voor de lunch is pittoresk, maar waar de meesten een mooie gebraden forel op het bord verwachten, wordt een stoofpotje ervan opgediend met een kommetje rijst, spijtig.
Na de lunch vervolgen we onze tocht verder in noordelijke richting. Als we aan het “ palet van de schilder” komen, aan de overzijde van de vallei, maken we een korte fotostop. Vanop het kerkhof, even buiten San Salvador de Jujuy, kunnen we de beste plaatjes schieten. Ook de lokale begraafplaats zelf, met zijn tombes boven de grond en versierd met bijzonder kleurige papieren bloemen en kransen , is een korte poos het bezoeken waard.
Het gaat nog even verder tot Tilcara, waar we El Pucara bezoeken, een versterkte nederzetting uit de tijd van de Inca’s. Het is een leerrijke en keurige restauratie, maar het uitzicht rondom vanop deze heuvel, met cactusvelden en bergen in alle kleuren en vormen, gevormd door eeuwen erosie, is ronduit adembenemend. We nemen ruim de tijd en na onze wandeling bussen we terug tot Purmamarca, een groene oase midden woestijngebied. Het decor van het schilderachtige Andesdorpje wordt gevormd door de Cerro de los Siete Colores, de zevenkleurige berg die schittert in de zinkende avondzon. Sommigen trekken terug op wandel, een deel geniet van een uurtje pauze op het plaatselijke marktje, waar allerhande kraampjes hun waar uitstallen, kledij, hoeden en souvenirs. Het eenvoudige kerkje van Santa Rosa de Lima is gedateerd uit de 17de eeuw. Slechts een kilometertje verder zijn we in ons hotel. Douchen , klaarmaken voor de avond en dan aperitieven op het terras tussen de heuvels. De dag wordt afgerond met een lekker stoofpotje en een fijn glaasje lokale wijn.

21 februari Purmamarca – Salinas Grandes – Salta

Opstaan doen we onder een donkergrijze hemel en we vertrekken in de druilerige regen naar 4170 meter hoogte, het dak van onze reis. Mist en regen belemmeren alle zicht, de ramen dampen aan door de bittere koude buiten. Eens we over de top zijn klaart het stilaan op en aan de Salinas Grandes stappen we uit onder een stralend blauwe hemel met prachtige witte wolkenformaties die zich spiegelen in het zoute meer. Er staat door de regen de laatste dagen inderdaad een dikke tien cm. water op de zoutvlakte. We kuieren rond, bewonderen de heldere omgeving, maken hopen foto’s en kopen wat souvenirs aan de kleine stalletjes. Rond 12 uur biedt Greet ons allen een glaasje schuimwijn aan, lekker koel en verfrissend. Daartegen is voor ons een prachtig koud buffet uitgestald. Vlees, kaas, olijven en allerhande is voorzien, royaal overgoten met een heerlijke Malbec.
Te 13 uur is het tijd om de hele weg naar Salta terug te rijden, slechts kort onderbroken om op de top van de berg een steentje te offeren bij Pacha Mama, de Incagod van de aarde, en nog even te Purmamarca, voor sanitair doel.
Het reeds vijf uur als we Salta bereiken, maar een betoging verhindert ons de weg naar het hotel. Omrijden dan en snel de bagage droppen, want we willen nog naar het MAAM, het museum over de vroegere Incabewoners uit de streek. Aangekomen moeten we vaststellen dat het vandaag uitzonderlijk gesloten is. Zo snel laten we ons niet uit ons lood slaan. Het wordt dan maar een frisse pint op een terrasje op het centrale plein aan de kathedraal.
Tegen 20 uur worden we verwacht in restaurant Doña Salta, waar een succulente steak in reuzenportie, perfect gebraden , wordt geserveerd. Een fris slaatje en verse frietjes erbij en een heerlijk flesje wijn maken dit culinair hoogstandje af.

22 februari Salta – Cafayatte

Te half zes worden we gewekt en kort na zeven uur zijn we met onze bus op weg door het slapende Salta. De eerste 2 uur is er weinig te zien of te beleven. Bij de herberg van een geitenboer maken we een korte koffiestop. Als we onze tocht verder zetten breekt alweer de hemel open en verandert ook het landschap helemaal. We rijden de 90 km. lange Quebrada de las Conchas in. Prachtige panorama’s ontrollen zich voor onze ogen, hoog in de hemel spotten we twee condors, en we maken een eerste stop aan “ La Garganta del Diablo” de keel van de duivel, een gigantische kloof.
We wandelen enkele honderden meter verder langs de hoofdweg en slaan linksaf voor het amfitheater, een gigantische ronde kloof in de berg. De akoestiek is grandioos. Een muzikant geeft enkele mooie melodietjes ten beste, zijn cd verkoop hierdoor maakt vast diens dag goed.
Alweer enkele kilometers verder onderbreken we onze busreis nogmaals voor het beklimmen van de heuvel van de drie kruisen, van waaruit je een prachtig beeld krijgt op het omringende panorama. Een laatste maal wordt nog even halt gehouden aan de “Titanic “rots, een formatie die het zinkende schip simuleert. Het is een mooi parcours door een uniek landschap.
Het is 13 uur als we Cafayatte bereiken. Op de Estancia El Estecco worden we in stijl ontvangen met een glaasje schuimwijn en te half twee schuiven we op het terras aan tafel voor de lunch, opgefrist met een glaasje wijn uit hun bodega. Het weer is zalig en het uitzicht over de wijngaarden en de achterliggende bergen is feeëriek.
Iedereen is vrij voor de rest van de namiddag. Enkelen gaan fietsen, sommigen maken een duik in het zwembad en met een groepje verkennen we het centrum van de stad, dat zich voorbereidt op de lokale feestdagen.
Rond zes uur worden we ontvangen voor een rondleiding door de wijngaarden en de productiehallen van het domein, gevolgd door degustatie en de dag wordt afgesloten met diner op het terras. De nacht brengen we door in de stijlvolle kamers van het domein.

23 februari Cafayatte – Salta – Iguazu

Vermits we maar te negen uur vertrekken kunnen we lekker slapen tot na zeven uur. Een heerlijke kamer, zonder airco, maar slapen met open raam op de frisse natuur, zalig! Als de koffers op de gang staan, begeven we ons naar het zonovergoten terras voor het ontbijt. Zoals elke dag is het ontbijt niet uitgebreid maar wel verzorgd. Het is daar lekker genieten in de ochtendzon aan de rand van de groene wijngaarden. In Vlaanderen vriest het dat het kraakt. Stipt negen uur vertrekken we, voorzien van ons lunchpakket voor op de bus deze middag. Eerst nog wel de hond van de buren van onze bus krijgen. Het beestje volgde ons reeds gisteren en zou ook nu mee op pad willen, kan natuurlijk niet.
Reeds na een kwartiertje houden we halt voor een korte maar prachtige wandeling door een stukje van de Valle de Calchaqui, en nog een eindje verder houden we nog een korte fotostop aan Los Castillos, rotsformaties in de gelijknamige vorm. Het worden groepsfoto’s per sekse, eerst vrouwen, dan de mannen. Nadien gaat het non stop tot Salta, waar we rond voor kwart voor één een bezoekje brengen aan het Maam. Dit museum, gewijd aan de opgravingen van drie geofferde kinderen door de Inca’s, is vrij beknopt. De kinderen zijn bij de opgravingen na 500 jaar is perfecte staat teruggevonden. De aanblik van het kindje van zes is beslist iets wat onder je huid kruipt.
Het is tijd om het noordwesten te verlaten. Op de kleine luchthaven leveren we onze koffers af, drinken in afwachting nog een biertje en te zes uur landen we te Iguazu. Het is hier vochtig heet en al snel loopt het zweet in beekjes over ons aangezicht. Onverwijld gaat het met de bus richting Melia in het park. Het hotel is prima gelegen en al onze kamers hebben onbelemmerd uitzicht op de watervallen. De aanblik is overweldigend. Snel al enkele foto’s, al zullen er hier nog enkele honderden volgen.
De douche doet meer dan deugd en te acht uur schuiven we aan een lange tafel aan voor het avondmaal, begeleid door een lekker wijntje en de klanken van een harp. De dag was meer dan gevuld en even nadien kruipt iedereen onder de lakens. Airco op want het is hier vochtig heet.

24 februari Iguazu

Iets voor acht uur staan we klaar voor een stevige marsje door het natuurpark. Wij zijn haast de enigen die in het park logeren en als we ferm doorstappen kunnen we voor het treintje aan de steiger boven de keel van de duivel zijn, zodat we dit gigantisch spektakel heel eventjes voor ons helemaal alleen hebben. We horen de rivier bulderen van op verre afstand. Aan het platform, haast op de waterval, stort het schuimende water zich met een brutale niets ontziende kracht in de diepe kloof. Op het bovendeel van de rivier kabbelt het water als het ware, beneden in het als een waterhel. De opspattende nevel tovert een regenboog in de vochtige lucht. Even hebben we de tijd om ons aan dit natuurverschijnsel te vergapen en trachten wat foto’s te maken, daarna breekt de drukte los, en dat zal de hele dag blijven duren. We banen ons een weg terug tegen de opkomende mensenstroom, en sporen met het treintje tot aan de ingang van de wandelweg langs de bovenzijde van de watervallen langs de Argentijnse zijde. Ook hier is het druk, maar er is meer dan genoeg te bekijken en bewonderen. Met de Salto Bossetti en de Salto Mbigua als grootsten, verkennen we alle cascades. Het wordt een fikse wandeling met heerlijke panorama’s en verrassende diepten.
Op de middag volgt een snelle lunch en een half uurtje later vertrekken we richting Brazilië om van daaruit de overzijde te bewonderen. Hier heb je een groots zicht op de Argentijnse kant. De controle aan de grens is grondig en duurt een hele poos. Ondertussen hebben we wat rust op onze comfortabele bus. Onze eerste stop maken we aan de helihaven, van waaruit we het hele spul vanuit de hoogte gaan bekijken. Van hieruit is echt te zien hoe in een vlakke rivier een diepe grote hoefijzervormige kloof is geslagen waar het brede water zich gretig in stort.
In het park starten we boven met zicht op het brede scala en dalen langs de wand tot onderaan de Garganta del Diablo. Het kolkende water maakt oorverdovend gebruis en de door de wind gedreven nevels geven ons allemaal een spray douche. Lekker nat en verfrist – het is ook hier tropisch heet – nemen we de lift naar onze verzamelplaats, waar Greet ons verrast en vergast met een lekkere frisse Caipirinha. Voor we het park verlaten brengen we nog een bezoek aan juwelier Stern in het roze chique hotel daar, blijkbaar een obligate commerciële stop.
Het is rond vijf uur als we in Foz de Iguazu naar churrascaria “ Bufalo Branca “ rijden voor een traktatie van buffet en verscheidene gegrilde vleessoorten. Een frisse pint smaakt er voortreffelijk bij. Nadien is er een prettig fotomoment voor de dames bij de grill, lekker warm. Als de avond valt keren we in de duisternis terug door het woud naar ons Melia hotel. Tijd om te slapen.

25 februari Iguazu – Buenos Aires

Te acht uur starten we voor de wandeling aan de onderzijde van de watervallen. Juist voordien hebben we onze eerste toekans met oranje bek kunnen spotten, hoog in de boom. Het weer is heerlijk en we zijn heel alleen op dit parcours, wat de beleving nog veel zaliger maakt. De natuur vertoont zich weer heel anders van hieruit en beneden voel je je wel heel klein tegenover dit watergeweld. Na deze mooie verkenning verpozen we nog op het terras van het hotel bij een koffietje en te 10 uur vertrekken we op open vrachtwagens voor een tochtje van 6 kilometer door de jungle. Door het dichte woud brengen zij ons naar de start van onze boottocht in grote zodiacs . Het zal over woelig water gaan tot aan de voet en tot in de cascades. Ieder krijgt een reddingsvest aan en een waterdichte zak mee. Schoenen uit, alles wat niet nodig is de zak in , en we stuiven richting watergeweld. Een klein eindje verder is het nog tijd om wat beelden te schieten en dan gaan ook de camera’s veilig in de tas, waterdicht.
Kort nadien begin de pret, de boten varen in de wilde kolken tot in de watergordijnen en tot tweemaal toe worden we met forse kracht begoten en bedolven door een enorme vloed. Droog blijven was een illusie, iedereen is nat tot op zijn vel. Alles wat niet vastligt wordt weg gespoten. Het is een frisse, pittige en leuke ervaring. We varen drijfnat terug naar de steiger, leveren onze attributen terug in en trekken weer met de camions naar ons hotel. Tijd voor droge kledij.
Rond half twee alweer stappen we naar een toeristenrestaurant voor de lunch. Het is een gigantisch en lawaaierig gedoe. Niet iedereen is er enthousiast over, het is niet wat we gewoonlijk verwachten. De steaks zijn echter wel zeer te smaken. Ieder keert op zijn tempo terug naar ons nabijgelegen hotel voor siësta tot 4 uur, waarna we ons naar de luchthaven begeven voor de vlucht naar Buenos Aires. Het is een korte maar zeer droge vlucht . Gedurende de hele trip met de Embraer 190 kan er zelfs geen slokje water af. Landen doen we op Ezeiza wat maakt dat we nog een flinke busrit tot ons hotel voor de boeg hebben. Bovendien is het zondagavond en is het bijzonder druk door de terugkeer van de Porteños vanop het platteland.
We droppen onze koffers op onze kamer en nemen in de bar een lichte snack. Zelfs een croque monsieur duurt alweer Latijns lang. Iedereen is moe van de lange dag en te 11uur zijn we allen onder zeil.

26 februari Buenos Aires

De stadswandeling start te half negen, we kunnen dus rustig ontbijten. Via de kaai van Puerto Madero stappen we naar de Puente de la Mujer, steken daar de dokken over en stappen via het Museo Kirschner naar de Casa Rosada en de kathedraal. De Plaza de Mayo ligt volledig opengebroken door werken, en in de maandagochtenddrukte is er haast geen doorkomen aan. In de kathedraal is het pakken rustiger. We maken een korte rondgang met ook een bezoekje aan de tombe van generaal San Martin, een praalgraf met erewacht. Juist tien uur kruisen we het plein aan de Cabildo, en krijgen als attractie het speciale uurwerk, met twee mannenfiguren die met voorhamer de uren op een klok tikken. Het gaat verder langs het wat excentrieke Palacio Barolo tot bij café Tortoni, een legendarisch grand café uit 1858. Het art deco interieur straalt een typische relaxte sfeer uit, en de cappuccino is uitstekend. Mooi rustmomentje.
We kruisen verscheidene keren de immens brede Avenida 9 de julio, nemen een paar haltes een eivolle metro, wandelen langs het Congreso de la Nacion, en nemen wat tijd om peso’s te pinnen aan een bankautomaat. Onze ochtendwandeling ronden we af aan de Plaza Lavella, waar het opperste gerechtshof is gesitueerd. Onder de ombu boom door, een enorm exemplaar, gaat het via het mooie classicistische theatro Colon tot ons restaurant voor de lunch. Het wordt een eenvoudige lunch, ieder kiest een kleine snack, maar we hebben weer een zee van tijd voor wordt opgediend.
Na de lunchpauze bezoeken we nog een poosje een mooi winkelcentrum met muurschilderingen. De groep wandelt via San Telmo terug naar het hotel, aardig wat metertjes afgelegd vandaag. Wij nemen even de taxi naar het Hard Rock Café voor enkele souvenirs voor de kleinzoons. Nadien rijden we een eindje terug en wandelen verder via de dokken van Puerto Madero . We verpozen nog een uurtje aan de waterkant bij een Starbucks latte. Rest van de middag is het rust en de koffers herschikken voor het vertrek naar het frissere zuiden morgen.
Het diner wordt deze avond opgediend in La Ventana, Barrio de Tango. Onder de keldergewelven worden enkel honderden gasten bediend met steaks en wijn, gevolgd door een wervelende tango show. Mooi en typisch Argentijns spektakel.
Het is twaalf uur als we terug op onze kamer zijn, te 5 uur loopt de wekker af.

27 februari Buenos Aires – Ushuaia

Na een kort nachtje gaan te half zes de koffers op de gang en nemen we een klein ontbijtje voor de bus ons naar het vliegveld aan de Rio de la Plata brengt voor de vlucht naar het uiterste zuiden van het land. Check in en controle verlopen alweer vlotjes en stipt stijgen we op voor een drie en een half uur durende vlucht naar Ushuaia. Er wordt een kleine versnapering en een drankje opgediend, en daarna nemen velen de gelegenheid te baat om enkele uurtjes slaap in te halen. De vlucht verloopt feilloos en tegen de middag landen we te Ushuaia.
Met de bus gaat het onder een grijze en dreigende hemel, direct richting nationaal park, en een half uurtje later maken we kleine wandeling in de totaal andere natuur. De hemel breekt open tegen de komst van de Tren de fin del Mundo een poosje later. Met het smalspoortreintje maken we een korte rit door het landschap. Het weer is nu uitstekend en op ieders verzoek trekken we met de bus een eindje het park in naar een open plekje in het bos voor onze picknick. Allen verzameld op enkele boomstammen met ons papieren zakje, het is eens wat anders.
We bezoeken het postkantoortje aan het kanaal, laten een unieke stempel in onze paspoorten drukken en maken ons op voor een stevige trek. Het wordt een prachtige natuurwandeling van twee uur, kriskras door het bos en langs de oevers van een uitloper van het Beagle kanaal, begeleid door een plaatselijke kundige gids. Het eindpunt van onze wandeling is ook het uiterste einde van de Panamericana, die begint in het hoge Noorden van Alaska.
Met de bus gaat het recht naar Los Cauquenes, ons hotel hier in het zuiden. Allemaal betrekken we onze kamers met heerlijk uitzicht over het Beagle kanaal en de besneeuwde Andestoppen, enig mooi gelegen.
Half acht wordt het aperitief aangeboden, en te acht uur is het tijd voor een slaatje met een stukje King krab, mocht ietsje meer zijn, en daarna een duo van zalm en haak. Alweer begeleid met een heerlijke Torrontès, lekker.
De vorige nacht was kort, dus ligt iedereen vroeg in bed.

28 februari Ushuaia

Na het ontbijt vertrekken we met bus naar de haven om in te schepen voor onze boottocht. Het weer is mooi, de lucht is helderblauw en het belooft een supermooie dag te worden. We halen, wachtend op ons bootje, nog gauw enkele unieke stempels in het plaatselijke infokantoor en dan gaan we het kanaal op. We maken een eerste stop aan Bird Island, bewoond door duizenden aalscholvers, varen tot onder de rotsen van een ander eilandje bewoond door vele stoere zeeleeuwen en als verste punt ronden we het kleine eilandje met de vuurtoren van Ushuaia. Ondertussen hebben we nog aalscholvers, albatrossen, stuka’s, pinguïns en allerlei vogels kunnen spotten. Het weer is zonnig en frisjes. Het is dan ook heerlijk toeven op het bovendek. Als we richting een eilandje midden in het kanaal varen, worden we vergast op koffie, thee, choco en koekjes. Een opwarmertje en een lekker tussendoortje. Het wandelingetje daar duurt een half uurtje en tovert de prachtigste panorama’s aan de rand van het water voor ons. Chili aan de zuidzijde en hoge toppen in het noorden, deels met sneeuw en gletsjerijs, alles onder heldere zon en karaktervolle wolken.
Het is bijna 1 uur als we aanmeren en we maken een fikse klim naar ons middagrestaurant voor een lekkere lunch. Goed gegeten en gedronken brengt Greet ons naar de oude gevangenis van het eiland. Individueel brengen we een bezoekje aan dit complex.
De rest van de middag verdoen we met een leuke wandeling door de Calle San Martin, de winkelstraat van het stadje. Half zes starten we terug richting hotel, en na wat opsmuk is het alweer tijd voor aperitief en avondmaal. Het vriendelijke weer van vandaag verlaat het Beagle kanaal en buiten klettert de regen nu tegen de ramen en blaast de wind stevig door. Geluk gehad vandaag.

1 maart Ushuaia - El Calafate

Vermits we pas te negen uur naar het vliegveld vertrekken, hebben we een rustige ochtend. Lekker slapen tot zeven, koffers pakken en uitgebreid ontbijten zijn een leuke start voor weer een gevulde agenda.
Voor de eerste maal deze reis is het inchecken en boarden een nerveuze bedoening, met lange wachttijen en gecreëerde chaos. Belangrijk is echter dat we stipt vertrekken voor een korte rimpelloze vlucht naar onze volgende stop. We landen rond twaalf uur. Zoals altijd zijn we op 10 minuutjes op onze bus. Alejandro is een sympathieke man van 38 die gedurende drie dagen onze lokale gids zal zijn. We rijden de 20 kilometer naar het stadje langs een rustige verlaten weg. Onderweg houden we nog even halt aan een kapelletje van Gauchito Gil, waar Greet een klein flesje wijn offert voor nog meer heil en voorspoedig verloop van onze reis. Wij geloven niet in Gil, maar het is wel een leuke geste.
In Kosten Aike worden we verwelkomd met een glaasje cava en we installeren ons even op onze kamers voor we gaan lunchen. Als steeds duurt die kleine maaltijd weer ontiegelijk lang. Te 15 uur zijn we alweer op weg, ditmaal naar de Estancia van Nibepo Aike . Het is een trip van bijna twee uur, daarom doen we onderweg een eindje te voet, aan de Estancia Anita. Het doet even deugd om de benen te strekken. Een eindje beneden de weg ligt het Lago Argentino turkoois te glinsteren in de zon en de stevige wind zorgt voor wat verkoeling. Omdat beelden zoveel meer zeggen dan duizend woorden wordt Dirk in een snelle make over omgetoverd in een rijke Estanciano met beenstukken, muts en maté kop incluis. Hij is er echt voor geboren…
Op Nibepo Aike nemen we een kleine verfrissing en dan gaat het richting stallen. We bestijgen onze paarden, ikzelf een gitzwart Zorro paard. Met wat hulp en een klein opstapje geraakt iedereen op de rug van zijn dier en dan gaat de eerste groep stapvoets door de mooie Patagonische natuur in de zinkende avondzon. Bij een korte fotostop aan het meer worden de stoere ruiters op de gevoelige plaat gezet. Greet, een gedreven gids met oog voor zulke leuke details. De rit bevalt me dermate dat ik de wandeling nadien aan mij laat voorbij gaan en in het zadel blijf om ook met de tweede groep op stap te gaan.
Het is ondertussen twintig uur voorbij. We wonen een korte demonstratie van schaapscheren op de traditionele wijze bij. Buiten blinkt de maan en glinsteren talloze sterren boven de bergtoppen aan het koele heldere firmament. Tijd om de hongerigen te spijzen aan de assado. Het lamsvlees heeft uren voor het houtvuur gesudderd en is sappig mals, kortom het is een lekker maal. Het is al laat als we terugrijden en het is nog best een eindje. Hier en daar hoor je dan ook wat licht gesnurk. Half twaalf komen we terug in het hotel, vlug alles klaar voor morgen, en dan enkele uurtjes dromen.

2 maart El Calafate

Te zes uur loopt de wekker af. Snel wat opfrissen, een ontbijtje eten en te zeven uur kwart de bus op voor een rit naar de steiger van de Perito Moreno. Onderweg spotten we enkele condors. Enkele vliegen hoog in de lucht maar de anderen zitten zowaar in een weide aan de rand van de rijweg. We schieten snel enkele plaatjes, spijtig genoeg door het glas vanop de bus, en dan gaat het verder naar het Nationaal Park.
We zijn slechts luttele minuten voor afvaart aan het schip dat de groep naar de start van de mini trekking zal varen. Zonder dralen stapt de groep dan ook aan boord. Peter, Jef en ik overschrijden de maximum leeftijdsgrens en we blijven noodgedwongen achter. Er is daar weinig te beleven dus we vervelen ons een uurtje in de miezerende regen tot onze catamaran komt aanvaren. Hij zal ons tot onder de zuidelijke ijsmuur van de Perito brengen. Als we een landpunt ronden, doemt de gletsjer in de verte voor ons op. Via de verrekijker zien we de groep op het ijs kletteren.
Voor ons ontvouwt zich een feeëriek spektakel van ijs in alle mogelijke witte en blauwe tinten. Met donderend geraas scheurt een blok van de ijsmassa en ploft met een spetterende waterfontein in het meer. Een uurtje later is het tijd om terug te varen. Gelukkig, want de miezerende regen en de felle wind maken er een kille bedoening van. We rijden een eindje verder, met drie in de lege bus, en warmen ons op aan koffie met een tic.
Via de trappen bereiken we wat later het centrale uitkijkpunt, een groots panorama ontplooit zich aan alle zijden voor ons. Begeesterend! De rest van het team heeft ondertussen niet stil gezeten. Na afmeren maken ze een korte klim, en gespen aan de rand van de ijsvlakte de klimijzers aan . De tocht brengt hun langs kloven en een ijsgrot over een betoverend landschap terug naar hun eindpunt, hun stijve ledematen daar opwarmend met een lokale whisky. De honger wordt gestild met hun lunchpakket.
Daarentegen….Rond één uur is het tijd voor onze lunch. Alejandro heeft een prima tafeltje voor ons laten voorbehouden, en met het uitzicht op de gletsjermuur maken we er onder ons een leuke en gezellige lunch van. Iets na twee vervoegt de rest van de groep ons en samen bezoeken we nogmaals het centrale panorama. Een uurtje later zijn we terug in El Calafate. Er is enige tijd om ons wat te verfrissen en gezellig te verpozen en wie wenst maakt nog een ommetje door de hoofdstraat van het gezellige stadje.
De avond slijten we in een restaurantje even verderop en kort nadien trekt iedereen zich op zijn kamer terug om de koffers weer in te pakken en de vermoeide kuiten verdiende rust te gunnen.

3 maart El Calafate – Buenos Aires

Alweer vroeg uit de veren. Het is een druilerige ochtend met zachte regen en grijze mistflarden. Dixit Greet is het zaak om zeer tijdig aan de steiger van de catamaran te zijn, kwestie goede plaatsen aan de ramen te hebben, zeker nu het miezerig en kil weer is buiten. Het is ons gelukt om net voor de volgende bus met Koreanen te zijn, we hebben de beste plaatsen maar uit te kiezen, dank u gids.
Als te negen uur de trossen worden losgegooid valt er nog steeds een lichte regen en het eerste deel van de trip verloopt tussen nevelige fjorden en onder laaghangende wolken. Aan de eerste grote ijsschots die we ontmoeten wordt een half uurtje stil gehouden voor de broodnodige commerciële kiekjes. Ondertussen genieten wij onder de luifel van het achterdek van een heerlijk heet koffietje. Het gaat verder richting Upsala gletsjer. Reeds op grote afstand drijven massa’s ijsschotsen rond zodat we ver van de eigenlijke gletsjer moeten blijven. Het is nog altijd zwaar bewolkt, maar de hemel breekt stilaan open en de kwaliteit van de tocht wordt fors de hoogte in geduwd. Als we richting Spegazzini gletsjer varen is het inmiddels hemelsblauw en priemt de zon op de sneeuwwitte toppen van de bergen. De catamaran brengt ons tot juist onder de muur van de ijsmassa. Terwijl andere passagiers zich verdringen voor foto’s, klinken wij met parelende schuimwijn op de verjaardag van René. Lang leve René! Het achterdek is ADA terrein en we genieten met een heerlijk glaasje in de hand van het adembenemende uitzicht. Het is twee uur voorbij als we de terugtocht naar de steiger aanvatten. Buiten was het frisjes maar wel fijn. We hebben het grootste deel van de trip recht gestaan op het achterdek, genietend van al dat schoons rondom ons, nu is het even tijd om de benen wat rust te gunnen.
Rond half drie zitten we terug in de bus en gaat het richting stadje. Aangekomen hebben we nog enige uurtjes om door de stad te wandelen. We verkennen de Avenida Libertador. Ieder wandelt op zijn eigen ritme en naar zijn belangstelling. Rond vier uur zetten we ons in la Cocina aan tafel voor een fris pilsje en vervolgens een pastaatje met een glaasje rood. Zo staan we sterk voor de terugvlucht naar de hoofdstad . Met een kleine vertraging zijn we in de lucht voor drie uur vliegen tot B.A. Aeroparque, dicht bij het stadcentrum. We zijn dus snel door de slapnde stad in het hotel, toch bijna middernacht.

4 maart Buenos Aires

De laatste dag van onze reis. Deze ochtend geen wake up call. Iedereen vult de ochtend in zoals hij verkiest. Na onze koffers te hebben ingepakt voor de terugvlucht, kunnen we op ons gemakje gaan ontbijten, altijd verzorgd hier. Iets voor tien uur vertrekt wie dat wenst met Greet voor een wandeling en bezoek aan de zondagsmarkt in San Telmo. In de straten staan stalletjes met allerlei curiosa en prullaria opgesteld. Zo vroeg op de dag is het nog rustig en we kuieren rustig door de straatjes tot aan de Plaza de Mayo, van waar we op onze passen terugkeren. Hier en daar wordt nog een souvenirtje of een hebbedingetje op de kop getikt.
Rond half twaalf zijn we terug in ons hotel te Puerto Madero, centrale punt tijdens deze reis. Nog even opfrissen, de koffers op de gang en dan is het tijd voor de afscheidslunch. Een duo van zalm, gevolgd door kip en als nagerecht een chocolade palet met ijs. Een lekker glaasje Torrontès begeleidt. Een gepaste afsluiter.
Peter sluit de reis af met een dankspeech aan onze gids Greet, en een kleinigheid als appreciatie is meer dan gepast.

Beste Greet, beste vrienden,

Wij zijn spijtig genoeg aan het einde van een zeer boeiende reis van 16 dagen: ik heb de indruk dat wij pas zijn begonnen, zo snel is dat gegaan.
Er is zo veel gebeurd dat Herbert, Peter, Piet en Pedro even moesten vergaderen om te vermijden dat ik te lang zou spreken.

Wij hebben zeker gemerkt dat Argentinië een zeer groot en schoon land is met verschillende klimaten:: en waar het echt te doen was, was toevallig in de meest verre hoeken. Maar op die manier zijn wij toch aan de grenzen van Bolivia, Paraguay en Chile geweest:: en dan nog binnen Brazilië en aan de poort van Antarctica. Om dat allemaal rond te krijgen in 2 weken is een kunst, maar het is gelukt.

Wij hebben zeer veel gezien : de Salinas Grandes, Salta stad, de watervallen van Iguazu, Ushuaia en de Beagle Kanaal en El Califate met de Lago Argentino en de fameuze glaciares. Allemaal echt de moeite waard. En uiteraard de mooie stad Buenos Aires. En wij hebben geleerd hoe wij wijn moeten maken.

Met zo een programma was mijn vraag soms -- hoe gaan wij rond komen ? jij was veel aan het jongleren met de timing en ik vroeg mij soms af " what is going to happen next "?

Greet, dit is allemaal zeer goed verlopen. Alles was op tijd -- zelfs de zes binnenvluchten van jouw wispelturige vliegmaatschappij!
De lokale gidsen waren ook goed, vooral onze laatste in Patagonie die, zoals Greetje gisteren zei, een goede babysit was voor de 3 oudere mannen terwijl jullie met zijn allen aan het puffen waren op de gletsjer. En zelfs het weer was mee!

Greet, jouw inzet en energie had veel hier mee te maken: bij voorbeeld jij ben eergisteren weg gegaan van het diner om de boot tickets op te halen voor onze tocht op de Lago. Niet iedereen zou dat doen. En jij wist precies wanneer wij moesten vertrekken voor de wandeling naast het treinspoor om eerste te zijn aan de grote waterval, of wanneer de bus moest vertrekken gisteren om eerste op de boot te raken:: allemaal te danken aan jouw grote kennis :: en dit zijn dingen die juist het verschil maken.

Wij hebben ook wel geleerd dat een korte wandeling van een uur meestal 1-1/2 duurde en soms onderschatte jij de duur van een gedeelte van de reis : waarschijnlijk om ons gerust te stellen.
Dus, kort gezegd, dank zij jou was deze reis een groot succes.

Er was toch iets dat ik vreemd vond. Tijdens het eerste gedeelte van de reis zei jij op een gegeven moment dat jouw bijnaam hier "La Bruja" of the witch of de heks was. Jij kijkt toch zo niet : zo een lange neus heb jij toch niet. Jij bent bovendien de meest gekende vrouw in Argentinië buiten misschien een voormalige President. Waar wij ook waren kwamen mannen te voorschijn om jou te omhelzen:: mannen omhelzen heksen niet -- ik toch niet !
Daarentegen, jouw kapsel lijkt een beetje op het kapsel van een bekende Belgische voetballer: die heet Fellaini. Dus soms als wij het over jou hadden gebruikten wij de naam Fellaini. Waarschijnlijk had jij dat al door.

Dan beste vrienden : Anouschka en ik hebben ook veel genoten van jullie, medereizigers . Wij hebben zeer leuke momenten gehad samen. Hartelijk dank voor het fijne gezelschap.

Greet, nogmaals een dikke proficiat voor alles dat jij gedaan hebt voor ons deze laatste 2 weken en wij wensen jou veel succes voor jouw volgende reizen hier of elders.
Marie-Louise heeft iets voor jou als dank voor alles dat jij gedaan hebt.

Te 3 uur stappen we de bus op, nog even de stad uit, en dan met onze bagage het hele luchthavengebouw door, op zoek naar hal C. Dit had anders en beter gekund. We checken in, nemen afscheid van Greet en Monica, en spenderen onze laatste peso’s, wachtend op opstijgen te 16u40. Alles verloopt vlot en stipt gaan we de lucht in. Nu is het tot morgenvroeg de tijd doden met wat film, een maal en wat slaap, de één al beter dan de ander.

5 maart Schiphol - Zaventem

Rond zeven uur ’s ochtends wordt ontbijt opgediend en rond 10 uur landen we keurig op tijd op Schiphol. Te 13u30 gaat pas onze vlucht naar Brussel. We kuieren door het gebouw, nemen een koffietje, eten ergens nog een kleinigheidje voor we ons laatste vliegtuig huiswaarts nemen. Op en af gaat het in feite, en iets na tweeën staan we aan de grond in België. Aan band 8 nemen we onze bagage.
Tijd om afscheid te nemen, drie zoenen, een ferme handshake en welgemeende dank voor het fijne gezelschap de voorbije weken. Nog vele leuke ADA reizen, het ga jullie allemaal zeer goed.