Japan

Nihon ofwel Dai Nippon Taikoku of nog, Land van de Rijzende Zon of simpelweg, Japan, een land van shoguns, daimyo’s en samurais dat zich eeuwenlang van de buitenwereld hermetisch afsloot tot het in 1868, het geweer van schouder veranderde en zich in een no time ontpopte tot een militaire grootmacht, die in de eerste Sino-Japanse oorlog China een fikse nederlaag bezorgde en er Taiwan aan overhield, de Tsaristische Russische vloot naar de haaien joeg, het Koreaanse schiereiland annexeerde en grote stukken van Mantsjoerije inpalmde.
Pearl Harbor in 1942 was een foute gok met in 1945 Hiroshima en Nagasaki als verschroeiend eindpunt maar nadien herrees het deerlijk gehavende land snel, bijna letterlijk als een feniks uit zijn as, en werd het een economische mogendheid waar de wereld terdege rekening mee houdt. Een hypermoderne maatschappij, industriële spitstechnologie en eeuwenoude, in stand gehouden tradities, dat land gaan wij bezoeken.
We vliegen met Qatar airways via Doha en landen ’s anderendaags in de namiddag op Kansai International Airport van Osaka, een kunstmatig eiland gebouwd in de baai van Osaka, geen kleine prestatie in een land dat regelmatig geteisterd wordt door hevige aardbevingen en verwoestende typhoons..
Het is er 14° en zonnig. Glenn, onze AdA reisleider is overgevlogen vanuit Thailand om ons de volgende twee weken door dit land te loodsen samen met Jean zijn lokale evenknie, een Chinese van geboorte die haar Japanse man ontmoette in Beijing en hem naar zijn thuisland volgde. We hebben een busje en een rit van anderhalf uur dat ons naar het hotel brengt in Nara, onze eerste verblijfplaats

De blauwe lucht die ons gisteren hoopvol stemde is vervangen door grijze regenwolken. Nara was van 710 tot 784 eventjes hoofdstad van Japan onder keizerin Genmei, het noemde toen Heijo, en er zijn heel wat boeddhistische tempels en shinto schrijnen overgebleven, waarvan vele Unesco Werelderfgoed. Tempels en schrijnen liggen in Japan gewoonlijk in een mooie natuurlijke omgeving en alleszins de shinto schrijnen waar de ”kami” of natuurgeesten worden aanbeden. Wij bezoeken er twee in het Nara Park dat deel uitmaakt van het Kasugayama Primeval Forest.
Er lopen zo’n 1200 Sika damherten vrij rond in het park. Ze werden als heilig beschouwd, boodschappers van de goden en tot 1637 stond zelfs de doodstraf op het doden van zo’n hert. Hun heilige status zijn ze kwijt maar ze werden bevorderd tot nationaal monument en er worden speciale koekjes voor gemaakt, de shika senbei of deer-crackers, die hier overal te koop zijn en die diertjes weten dat verdraaid goed!
De Kasuga Taisha, is een shinto schrijn gebouwd in 768 door de Fujiwara clan. Er staan ontelbare stenen en bronzen lantaarns die tijdens de festivals in februari en augustus allemaal tegelijk worden aangestoken.
Een kleurrijk beeld zijn de miko’s, jonge dames, lees maagden, gekleed in witte kimono’s en vermiljoenrode rok die er de boel schoon houden, de talloze geluksamuletten verkopen, ze helpen bij de shinto rituelen, en houden er niet van om gefotografeerd te worden.
Tijdens ons bezoek was er nog een herdenkingsritueel aan de gang ter nagedachtenis van de slachtoffers van de laatste aardbeving en tsunami.
Van het shinto schrijn wandelen we naar het boeddhistisch Todaiji tempelcomplex. Gebouwd in de 8ste eeuw, vernield bij diverse brandstichtingen en alhoewel het in 1790 werd heropgebouwd op slechts 2/3 van de originele grootte nog altijd het grootste houten gebouw ter wereld. Binnen staat een 15m hoge bronzen Boeddha beeld van 500ton, waarvoor toentertijd zowat al het brons dat in Japan te vinden was, gebruikt werd.
We arriveren er samen met een fikse stortbui die ons even ophoudt voor we binnen kunnen in de Daibutsuden of de Grote Boeddha Hal. Het beeld zit op een lotus troon en kende een woelige geschiedenis. In de 9e eeuw sloeg een aardbeving het hoofd er af en in 1180 en in 1567 smolt de rechterhand in een brand. Maar het werd keer op keer hersteld en het is nog altijd indrukwekkend.
Japanse tuinen zijn een begrip en wij bezoeken de mooiste wandeltuin in Nara. Het waren oorspronkelijk twee tuinen uit de Meiji periode van rijke kooplieden die samengevoegd werden met een zicht op de Wakakusa heuvels. Heel mooi en met een beetje zon was het beslist nog mooier geweest.
We zitten mot in het kersenbloesem seizoen en de Japanners zullen het geweten hebben. Zelfs in dit druilerige weer wordt er druk geposeerd en gefotografeerd onder de prachtige bomen die in bloei staan.
We worden verwacht door een reeks uit de kluiten gewassen ricksha-boys die met ons voor een smak Yen en onder de geamuseerde blikken van de Japanners, naar een Sakeshop brengen waar we een vijftal soorten van hun traditioneel gemaakte rijstwijn mogen proeven.
Nara heeft nog een oud centrum met wat oorspronkelijke huisjes en daar mogen wij er ook enkele van binnen gaan bekijken. Je schoenen moeten telkens uit want je loopt er op tatami matten. Met hun zeer sober interieur ben je er trouwens snel rond.
We wandelen langs de winkelstraatjes van Nara, waarvan er vele op zondag dicht zijn, wippen eventjes binnen in een pachinko hall waar in een oorverdovend lawaai Japanners stoïcijns kleine balletjes door een soort vertikale pinball machine jagen. Gokken is illegaal in Japan, maar hier kunnen ze officieel tokens of prijzen winnen die ze dan in een ander nabijgelegen gebouw voor geld inwisselen.
We hadden een Japanse lunch, en vanavond schuiven we aan voor een Chinees diner.

Er is weer wat blauwe lucht te zien maar het is fris. We rijden vandaag naar Ise aan de oostkust van Japan voor een bezoek aan het Ise Jingu shinto schrijn. Heiliger dan dit komen ze niet in Japan. Priesters moeten hier lid zijn van de keizerlijke familie en om de 20 jaar worden de gebouwen en de brug volledig vernieuwd als onderdeel van het shinto geloof in dood en vernieuwing van de natuur. Het is gewijd aan Amaterasu-o-mi-kami, letterlijk “glorieuze godin die in de hemel schijnt”, de zonnegodin. Tot 1945 werd zij als stammoeder van de keizers aanbeden en tot dan werd de keizer als een rechtstreekse afstammeling van de zon beschouwd. Het is ook de plaats waar één van de drie keizerlijke regalia bewaard wordt, de spiegel waar Amaterasu wordt mee afgebeeld. De andere twee, het zwaard en het juweel worden elders op een geheime plaats bewaard. Ze hebben een legendarische status en staan voor wijsheid, moed en welwillendheid.
Het eigenlijke schrijn van de spiegel, naiku, ligt bovenaan het einde van een lange stenen trap en staat achter een hoge omheining. Eigenlijk zie je enkel de nok van het dak maar Japanners benaderen het met veel eerbied. Foto’s zijn hier verboden en er wordt streng op toegezien.Het geheel ligt in het Nationaal Park Ise-shima met enorme cederbomen die ingekapseld zijn onderaan opdat men ze niet rechtstreeks zou beroeren.
We hebben een sushi lunch in een restaurant vlakbij en rijden dan naar de kust naar het Futami Okinami schrijn met de ”gehuwde rotsen”. Twee rotsen die in zee met een dik touw van rijstkoord met mekaar verbonden zijn. Zij stellen het Japans godenpaar voor, Izanagi en Izanami die, volgens de Japanse mythologie, de aarde en de Japanse eilanden hebben geschapen.
Van daar gaan we naar het Mikimoto pareleiland. In 1893 slaagde ene Mikimoto Kokichi er in om cultuurparels te kweken in oesters die opgevist werden door ama’s, vrouwelijke duikers. En dat doen ze nog, zij het vandaag de dag enkel om de toeristen te plezieren. Interessant detail, vrouwelijke duikers hadden de voorkeur omdat ze door hun vetlaag (!) langer het koude water kunnen verdragen. Het is vandaag 1 april, en twee dames uit ons gezelschap werden bereid gevonden om op vraag van Glenn samen met de ama’s te gaan duiken. Zij kregen allebei de orde van de aprilvis opgespeld.

De zon laat het weer afweten. De lucht is grijs, en we rijden terug, richting Nara voor een bezoek aan de Horyu-ji, of de “Tempel van de Bloeiende Wet”, een Boeddhistisch tempelcomplex. Unesco Werelderfgoed en het oudste houten bouwwerk ter wereld, aangezien de eerste tempel afgewerkt werd in 607. Een klooster en een seminarie en met de pagode van 5 verdiepingen en de kerselaars die in bloei staan, heb je een van de mooiste tempelcomplexen van Japan.
Tijdens de lange busrit krijgen we wat meer informatie over de verschillende periodes in de Japanse geschiedenis waarbij diverse clans en families de macht naar zich toe trokken, en als shoguns regeerden in plaats van de keizer.
Na de lunch rijden we verder naar Kyoto, naar de Fushimi Inari-taisha. Een shinto schrijn ter ere van Inari de god van de rijst die zorgt voor een goede oogst en voorspoed. Duizenden vermiljoenrode torii of poorten, geschonken door bedrijven staan er zo dicht op elkaar dat ze galerijen vormen tot bovenaan de heuvel, waar het allerheiligste voorwerp, een spiegel, voor iedereen zichtbaar is. Zeer ongewoon voor een shinto schrijn. Kitsunes of vossen worden beschouwd als boodschappers van Inari en rond het schrijn staan diverse beelden van vossen versierd met een rood sjaaltje.
Wij wandelen niet tot boven want we hebben afspraak met de shinkansen of de kogeltrein die ons naar Hiroshima brengt. De trein haalt snelheden van 400km/h en volgens de statistieken was er een gemiddelde vertraging per trein in 2012 van 36 seconden.
Het is avond als we in Hiroshima arriveren en met een shuttle bus ons hotel opzoeken.

Er staat een stralende blauwe lucht en de zon is present. We nemen de ferry naar het schrijneiland Miyajima in de Japanse Binnenzee. Daar staat het Itsukushima, een shinto-schrijn en Unesco Werelderfgoed sinds 1996.
Het huidige schrijn dateert van de 16e eeuw en is gewijd aan de dochters van Susano-o no Mikoto, shinto god van de zee en de stormen. Heel het eiland was lange tijd heilig en verboden terrein en om pelgrims toe te laten het schrijn te bezoeken werd het op een pier gebouwd zodat het bij hoog tij leek te drijven op het water. De poort of de Torii in zee is een van de meest populaire toeristische attracties van Japan en het meest herkenbare kenmerk van het schrijn.
Ook hier lopen Sika damherten vrij rond en deze diertjes eten alles, tot papier toe. Dat ondervindt onze Glenn die onvoorzichtig zijn rugzak laat openstaan terwijl hij een groepsfoto neemt is een damhert zijn programma aan het opvreten. Gelukkig het deel dat we al achter de rug hadden.
We hebben een okonomiyaki lunch, een eenpansgerecht, in een lokaal restaurant en nemen dan de ferry naar het Hiroshima Peace Memorial Park.
Het Park ligt in het centrum en is gebouwd op de open plek die de explosie veroorzaakte. Op 6 augustus 1945 om 8:15 ontplofte hier de eerste A-bom, Little Boy, en ieder jaar op die dag om 8:15 wordt dat ogenblik herdacht met een ceremonie en een minuut stilte.
Een bekend beeld is de A-Bomb Dome. De ruïne van de Indusrial Promotion Hall. Een van de weinige gebouwen die dicht bij het hypocentrum lag en voor een deel bleef rechtstaan. Het is Unesco Werelderfgoed.
Het Children’s Peace Monument is gewijd aan de kinderen die omkwamen, met in het bijzonder het levensverhaal van Sadako Sasaki, een meisje dat op 12 jarige leeftijd in 1955 overleed aan de gevolgen van de radioactieve straling. Volgens een oud Japans geloof probeerde zij 1000 origami kraanvogels te plooien om zo de goden om genezing te vragen en nog steeds worden ontelbare origami kraanvogels door schoolkinderen geplooid en aan het monument geplaatst.
Zoals bij alle oorlogsmonumenten verlaat je het Museum en het Park met een beklijvend gevoel.
We nemen de tram naar het station voor ons vertrek met de shinkansen naar Shin-Kobe waar ons busje ons opwacht om ons naar de ryokan te brengen waar we overnachten. Een typisch traditioneel Japans hotel. Slapen op tatami-matten, gemeenschappelijk in je blootje baden (mannen en vrouwen apart en met inachtname van een stricte etiquette) en dineren geheel in Japanse stijl laag bij de grond en in een Japans plunje, de Yukata. Een speciale ervaring maar wel leuk.

We ontbijten ook nu op en top in Japanse stijl met Japans ontbijt. Het is fris maar de lucht is blauw en de zon schijnt en we maken ons klaar voor het vertrek naar Kyoto. Tot 1869 was Kyoto de hoofdstad van Japan en het werd gespaard van grote vernielingen in WOII en dat merk je aan de talloze tempels en schrijnen die er nog te vinden zijn.
We gaan naar het Daigoji tempelcomplex. Het ligt in een mooi kader, de kersenbloesems staan er volop in bloei en de zon schijnt. Ideaal, hebben ook de talrijke Japanners gedacht en het is er een beetje op de koppen lopen.
Tal van jonge dames hebben hun mooiste kimono uitgehaald en poseren graag en met de glimlach voor de foto .
We pikken hier ook onze laatste reisgezel op, die enkele dagen voor de groep, rechtstreeks naar Kyoto kwam.
Langs een kanaaltje loopt het filosofenpad en vandaar wandelen we onder bloeiende kerselaars naar de Gingkaku-ji of ”Tempel van het Zilveren Paviljoen” in een prachtige tuin. Shogun Ashikaga Yoshimasa bouwde het in de 15e eeuw als een plek voor rust en bezinning. Veel rust was hem wel niet gegund want hij kreeg de Onin oorlog, een burgeroorlog die 10 jaar duurde, op zijn bord.
En dan naar de Kiyomizu-dera of de ”Helder Water tempel”, een boeddhistische tempel op een berghelling waar een bron ontspringt en met mooi uitzicht over Kyoto. Aan het Jishu Schrijn staan ”liefdestenen” 6m van mekaar. Voor wie met de ogen dicht van de ene naar de andere steen kan lopen zonder ongelukken zal de ware liefde vinden. Wellicht komt daar de uitdrukking van ”liefde is blind”.
Wij storten ons in de files rond en in Kyoto op weg naar ons hotel en ons shabu shabu diner vanavond.

Het is prachtig weer. We bezoeken vandaag het Nijo Kasteel, gebouwd in 1603 als de residentie van de eerste Tokugawa Shogun Ieyasu, de man die in 1600 een beslissende veldslag won bij Sekigahara, Japan verenigde en het Edo tijdperk inluidde dat tot 1868 zou duren. Het kasteel werd afgewerkt in 1626 door de derde Tokugawa Shogun Iemitsu en het is een juweeltje met een pracht van een tuin.
Het ligt rechtover ons hotel en we wandelen er naar toe. Binnen de muren staat het Ninomarupaleis, 5 gebouwen verbonden met gangen en daarin moeten je schoenen uit. De inrichting is sober want veel meubilair hadden die knapen blijkbaar niet, maar de wanden en schuifdeuren zijn prachtig beschilderd, en met enkele wassen beelden krijgt je een idee over de geplogenheden in het paleis.
Om te beletten dat indringers onopgemerkt naar binnen konden sluipen werden ”nachtegalenvloeren” in de gangen bedacht, een ingenieus systeem, dat een geluid produceerde als het tjilpen van een vogel als men er over loopt.
We lunchen in een Italiaans restaurant en dan gaan we naar het Kyoto Arts Center voor een snelcursus Yuzen dyeing, een techniek die gebruikt wordt voor de beschildering van textiel met diverse schablonen. Iedereen zet zijn beste artistieke beentje voor en mag met een zelfbeschilderde zakdoek naar huis.
Door een overdekte winkelstraat wandelen we naar de bus en die brengt ons naar de Kinkaku-ji, de ”Tempel van het Gouden Paviljoen”, een villa die werd omgebouwd tot een Zen tempel van de Rinzai school, een stroming binnen het Japans Boeddhisme. Unesco Werelderfgoed sinds 1994. De tempel werd door brand vernield tijdens de burgeroorlog en later heropgebouwd maar de tuin bleef onveranderd. Heel mooi.
Ryoan-ji, betekent zoveel als ”de tempel van de vreedzame draak” en is beroemd door de Japanse Steentuin. In 1486 moest de tempel heropgebouwd worden en werd de rotstuin toegevoegd als een plek voor meditatie. Het kijken naar de tuin zou een rustgevend effect hebben. Tussen mooi geharkte witte kiezelstenen liggen 15 rotsen verspreid in de tuin maar vanaf elk punt kan men er slechts 14 waarnemen. Enkel als men de verlichting bereikt zou men ze alle 15 kunnen zien. Mij is het niet gelukt, geen verlichting.
We hebben een buffet diner in de stad en dan wandelen we naar Gion, de geishabuurt en gaan daar naar een voorstelling van Japanse theatervormen en diverse gebruiken zoals de thee ceremonie en bloemschikken.

Het weer ziet er weer wat dreigender uit. We verlaten Kyoto en rijden naar het kasteel van Hikone. Gebouwd in de Edo periode van 1603 tot 1622 is het nu een Nationaal Monument en een van de 12 resterende kastelen in Japan in originele staat. Het was de verblijfplaats van daimyo Li Naokatsu een vazal van de Togukawa shogun. Schoenen moeten weer uit in het gebouw en van op de hoogste verdieping heb je een mooi zicht over de omgeving en het meer.
We hebben een rijst currie lunch voor we ons bezoek beginnen aan het Eihei-ji, een hoofdtempel van het strenge Soto Zen-Boeddhisme dat van China naar Japan gebracht werd in de 13e eeuw. Een enorm complex van 70 gebouwen op een terrein van 330.000m². Kandidaten krijgen een tatami mat van 1x2m om op te eten, te slapen en te mediteren. Wake up is om 3:30, ontbijt een kom rijst, dan lezen en sutras opdreunen, dan allerlei taken zoals de houten vloeren blinkend opboenen, een karig avondmaal om 5:00, mediteren tot 9:00 en dan lichten uit. Monniken scheren mekaars hoofd kaal en mogen een bad nemen om de 5 dagen.
Steve Jobs zou ooit ook met het idee gespeeld hebben om naar hier te komen om het Soto Zen te studeren, maar liet zich toch maar overtuigen om iets anders te doen.
We rijden verder naar de havenstad Kanazawa en hebben hier ook een traditionele ryokan, mooie kamers met tatamis en schuifdeuren in rijstpapier, warme baden voor de liefhebbers, Yukata’s en een typisch Japans diner.

We beginnen de dag weer met een Japans ontbijt en proberen niet te veel aan het weer te denken want het regent pijpenstelen met daarbij een rotwind die maar niet kan beslissen uit welke hoek hij zal waaien. Geen weer om een hond door te jagen, maar op het programma staat het bezoek aan de Kenrokuen tuin in Kanazawa, naar verluid een van de mooiste tuinen van Japan in alle seizoenen maar of daar pletsende regen bij hoort is twijfelachtig. Ons bezoek kan je dan ook symbolisch noemen. Jammer, want wat ik kan zien onder de rand van mijn paraplu is inderdaad mooi. Er is ook een geisha district en een straat met typische huisjes en winkeltjes, de geisha’s zijn niet te zien, die weten wel beter in dit weer, maar liefhebbers kunnen zo’n voormalig geisha huisje bezoeken.
Het historische dorp Shirakawa-go is Unesco Werelderfgoed en ligt in de vallei van de Sho rivier ongeveer op 500m zeehoogte in een van de meest sneeuwrijke gebieden en beroemd vanwege zijn antieke huizen met de speciale puntige daken van stro waar sneeuw en water afglijdt zonder er in door te dringen. Veel boeren hielden zijderupsen op hun zolder en produceerden hoogwaardige zijde die gretig afzet vond in Kyoto.
Wij lunchen er in een typisch restaurant, maken een wandeling door het dorp en bezoeken er het Wada huis. Een belangrijke familie die het huis sinds 1573 in hun bezit hebben en hun welstand haalden uit de productie en de verkoop van zijde en buskruit maar vandaag rekenen ze vooral op de toeristen die het dorp massaal bezoeken.
We rijden verder naar Takayama in de Japanse Alpen.
De Takayama festivals zijn vermaard voor hun prachtige praalwagens en wij kunnen er zo’n viertal gaan bekijken in het museum. Speciaal en origineel zijn daarbij de mechanische poppen op de wagens, de Karakuri. Een horlogemaker in 1617 kwam op het idee om een mechanisme te maken om de poppen te laten bewegen en dat bleek een groot succes. Vlakbij is een klein museum waar ze een originele collectie Karakuri poppen hebben en met veel plezier ons groepje een demonstratie geven.
De voorziene wandeling door het oude stadscentrum kan maar een beperkt gezelschap bekoren en ’s avonds hebben we het diner in een steakhouse niet ver van ons hotel.

Het is stralend weer maar op de heuvels rondom ligt duidelijk de verse sneeuw! Het verschil met gisteren kon niet groter zijn, en dat is maar goed ook want vandaag staat er een wandeling op het programma, van Magome naar Tsumago, een stukje van de Nakasendo trail die tijdens de Edo periode liep van Edo (het huidige Tokyo) naar Kyoto. Langsheen de route waren 69 ”post-steden” waar de vermoeide reiziger onderdak vond en Magome en Tsumago waren daar deel van. We picknicken aan een waterwiel en wandelen dan een paar uur verder tot in het dorp Tsumago. Een antiek dorpje dat zonder veel moeite zou kunnen dienst doen als decor voor een historische samoerai film. Heel mooi.
Onze bus wacht op de parking en als iedereen present is vertrekken we naar Matsumoto en in de late namiddag krijgen we het zicht op de besneeuwde toppen van 3120m van de Japanse Alpen.
De bus wordt een karaoke bar en alle bekende en minder bekende songs worden enthousiast mee gebruld.

Het blijft mooi weer en we beginnen de dag met een bezoek aan een Wasabi kwekerij, de groene mierikswortel waar ze die pikante groene Japanse mosterd van maken waar je tranen van in de ogen krijgt maar hier maken ze er ook soep en zelfs ijskreem van.
We rijden terug naar Matsumoto voor een bezoek aan het Matsumoto Castle of Karasu-jo het ”kraaienkasteel” naar de zwarte kleur. Het werd afgewerkt rond 1594 en onder de Tokugawa Shoguns zwaaiden 23 daimyos van 6 verschillende clans gedurende 280 jaar er de plak. In 1872 bij de Meiji Restauratie zou het worden verkocht en afgebroken maar dank zij de tussenkomst van enkele lokale mensen kon dit verhinderd worden en vandaag is het kasteel een Nationaal Monument en een absolute publiekstrekker.
Schoenen moeten weer uit en je krijgt een plastiek zakje om ze mee te nemen bij het bezoek. Het is een prachtig fort met een reeks steile trappen die naar de donjon leiden. Alhoewel het er langs buiten uitziet dat het fort 5 verdiepingen telt zijn er in werkelijkheid 6, onzichtbaar van buiten uit was dit de veiligste plek. Een samoerai harnas en een collectie haakbussen uit die tijd vervolledigen de sfeer.
Met het goede weer en het kasteel als achtergrond zijn er verschillende aspirant bruidspaartjes in traditionele kledij op pad om foto’s voor hun album te maken.
We lunchen in een fabriekje waar ze miso of gefermenteerde soja bonen op artisanale wijze fabriceren, en dan bezoeken we het Ukiyo-e-museum. Een Japanse kunstvorm van prenten die met houtsneden gedrukt worden. Het begon in de 17e eeuw tijdens de Edo periode en wordt nog altijd beoefend.
Terug de bus in en op weg naar Mount Fuji of Fuji-San. Het symbool van Japan en de hoogste berg, 3776m, een stratovulkaan die voor het laatst uitbarstte in 1708. Hij is niet altijd even goed zichtbaar maar vandaag is de lucht helder en van op de autostrade komt hij plots in al zijn glorie in zicht.
Maar aan het Kawaguchi meer krijgen we echt de gelegenheid om hem op de gevoelige digitale plaat te krijgen. Prachtig.
We logeren in hotel Mount Fuji op 1130m met zicht op de berg.

De zon is een beetje gesluierd maar Fuji-San begroet ons toch nog altijd. We zitten in het Fuji-Hakone-Izu National Park en we rijden naar Hakone voor een boottocht op het Ashi-no-ko meer, een krater meer dat niet bevriest dank zij warmwater bronnen die in het meer komen. De ganse omgeving is vulkanisch en op Mount Hakone zie je de rook van fumaroles.
We maken toch nog wat fotostops want de Mount Fuji laat zich van verschillende kanten bewonderen en daar moet je van profiteren.
We rijden naar Kamakura aan de kust van de Pacific waar nogal wat Japanners het surfen ontdekt hebben.
We lunchen er in een hotel, lekkere lunch trouwens, en bezoeken dan enkele shinto en boeddhistische heiligdommen die de stad rijk is.
De Hase-dera tempel met een 9m hoog Kannon beeld met 11 hoofden, volgens de legende is het een van twee beelden gemaakt uit een enorme kamferboom. Een beeld bleef in Nara en het andere werd in zee gedumpt om zelf een plaats te zoeken en dat spoelde hier aan. Heel heilig, geen foto’s.
In de tuin is een plaats voor honderden beeldjes van de god Jizo, de kindervriend, die werden geofferd door ouders die een kind verloren. Na een jaar worden de beeldjes verplaatst om plaats te maken voor nieuwe. Sedert WOII schat men dat er zo’n 50.000 beeldjes bijkwamen.
Er is een grot met een smalle lage tunnel waar diverse goden uit de Japanse mythologie staan en van op het balkon hebt je er een mooi uitzicht over de baai van Kamakura.
Dan gaan we nog naar de Amida Boeddha. In de 15e eeuw vaagde een tsunami de tempel finaal weg maar het Boeddha beeld bleef overeind en bleef in openlucht sindsdien.
Vandaag is Tokyo onze eindbestemming en die rit is indrukwekkend want de autostrade loopt langs de Pacific en langsheen de haven en de industriezone van Yokohama en daar wordt je pas echt geconfronteerd met de economische macht die Japan vertegenwoordigd.
Rond 17:30 arriveren we aan ons hotel in downtown Tokyo. Ons busje en onze chauffeur mr. Takahashi verlaten ons hier, want morgen maken we kennis met Tokyo met het openbaar vervoer. Sinds Osaka hebben we een goeie 2700km afgelegd.

Oorspronkelijk was Tokyo een klein vissersdorpje en noemde Edo tot Tokugawa Ieyasu in 1603 shogun werd en Edo het centrum maakte van zijn macht terwijl de keizer in Kyoto verbleef. Toen in 1869 keizer Meiji de macht overnam van de laatste Tokugawa shogun, verhuisde hij van Kyoto naar Tokyo en nam zijn intrek in het kasteel van de shogun, wat nu het keizerlijk paleis is. Tijdens WOII kreeg Tokyo dan wel geen A-bom over zich heen maar de bombardementen legden evengoed de helft van de stad in puin. Na de oorlog werd het helemaal heropgebouwd en in 1964 pakte het uit met de Olympische Spelen.
Tokyo metropolis is een van de 47 prefecturen van Japan en telt 35miljoen inwoners. Samen met New York en London wordt het beschouwd als een van de drie grote commando centra van de wereld economie en in 2012 werd het gerekend tot de duurste stad ter wereld voor expats.
We beginnen ons bezoek aan de vismarkt. De grootste ter wereld en met een evenredige drukte. Toeristen worden voor 9:00 niet toegelaten en na 9:00 zijn ze er niet welkom want ze lopen in de weg en alle werknemers op de markt hebben geen moeite om dat duidelijk te maken. Je hebt facetogen nodig om 360° te kunnen kijken of je loopt kans onder een elektrische wagentje te sukkelen dat met grote snelheid bestellingen aan- en afvoert.
Met de metro gaan we naar het financiële hart van de stad aan het keizerlijk paleis. Een paar nieuwbakken ambassadeurs maken er in een koets en met een escorte te paard, toevallig net nu hun opwachting om hun geloofsbrieven af te geven. Het publiek moet op een respectabele afstand blijven van de ingang, en meer dan een klein stukje van de buitenmuur krijg je niet te zien van het paleis.
In een prachtig park met reusachtige bomen ligt het schrijn van keizer Meiji die de aanzet gaf tot de modernisering van Japan.
Shinjuku is het drukste station ter wereld en in Tokyo wil dat wat zeggen, wij nemen er de metro in de kalme uurtjes maar ook dan is het nog een spectaculaire doolhof waar je niet in wil verdwalen.
We gaan naar de bovenste verdieping, de 45ste, van het stadhuis en hier heet dat de Tokyo Metropolitan Government Building. Geen idee of ze hier ook een ”schoon verdiep” hebben maar van af de 45e heb je wel een mooi panorama over de metropool.
We snuiven de sfeer nog eens op in de uitgaansbuurt en keren dan terug naar het hotel voor een opknapbeurt, want ons diner is in het populaire restaurant waar de gevechtscene gefilmd werd in Kill Bill en daar moeten we met de lijnbus naar toe.
Al bij al een rijkelijk gevulde en vermoeiende dag.

Vandaag gaan we naar het bedevaartsoord Nikko, het is zonnig maar fris. Enkele reisgenoten hebben de voorkeur gegeven om vandaag in Tokyo te blijven. Wij gaan eerst naar de Kegon waterval, 97m hoog, en een van de drie hoogste van Japan. Het heeft hier behoorlijk gesneeuwd en het is 5° en we moeten via 48 haarspeldbochten tot op een hoogte van 1300m. En ja, mooie waterval, alleen jammer dat ze ook bekend raakte omdat in 1903 een student filosofie er zelfmoord pleegde uit liefdesverdriet en zijn afscheidsgedicht in een boom kerfde en sindsdien schijnt het een bevoorrechte plaats te zijn voor jongeren die uit het leven stappen.
Wij lunchen in een restaurant aan het Chuzenji-meer en rijden dan naar het schrijn van Tokugawa.
Na het overlijden van Tokugawa Ieyasu in 1616, de stichter van Tokugawa shogunaat, werd besloten om voor hem een gepast schrijn te bouwen. Zijn kleinzoon Tokugawa Iemitsu voltooide het 20 jaar later en zette er tezelfdertijd eentje voor hem bij. Het werd een spectaculair bouwwerk. Waar Japanse architectuur rechtlijnig, strak en sober is werd hier kosten noch moeite gespaard om het uitbundig te versieren met dieren, draken, planten en bloemen. Het complex ligt in een prachtig bos van Japanse ceders.
Terug naar Tokyo, klaarmaken voor de lange terugreis morgen, maar eerst hebben we nog het afscheidsdiner.

We bollen uit. We gaan met de metro naar het Edo-Tokyo museum waar je een beeld krijgt van hoe Tokyo over de eeuwen evolueerde en van daar trekken we nog eens naar een tempel maar daar loopt enorm veel volk rond en daarenboven is mijn honger naar tempels voorlopig gestild.
We gaan terug naar het hotel voor een laatste buffet lunch en dan wachten we tot het tijd wordt om van Glenn afscheid te nemen, want hij en een medereiziger hebben een vroeger vertrek naar Taipei voor een 19-daagse rondreis door Taiwan en Zuid Korea die hier onmiddellijk op volgt.
Wij worden later op de dag naar Narita International Airport, de luchthaven van Tokyo, gebracht voor onze terugvlucht naar Doha en Brussel.

Een vriendelijke bevolking die zeer plichtsbewust en gedisciplineerd is, en vooral en meestal alleen Japans spreekt. Verrassend weinig gsm's die er werken, tenzij Japanse. Enkel Japanse wagens op de wegen, een westerse wagen is een zeldzaamheid, camions en trucks blinken als kwamen ze recht uit een showroom en zwerfvuil en graffiti zijn zo goed als onbestaand. De keuken is verfijnd en geraffineerd met eigenzinnige smaken en toiletten in de hotels gesofisticeerd met verwarmde bril en gerichte waterstraal. Verkoopautomaten voor warme en koude dranken hebben een ongekende graad van perfectie. De stiptheid van het treinverkeer grenst aan het ongelooflijke en respect voor tradities is vanzelfsprekend en algemeen. Een land en een samenleving dat je met geen ander kunt vergelijken. Mooie reis, leuke groep, toffe reisleider. Japan is een bestemming waar men bewust moet voor kiezen, maar wie er voor kiest zal niet teleurgesteld worden.