COLOMBIA

Ons reisdoel is Colombia, een bestemming die nogal wat wenkbrauwen doet fronsen. Want ja, als het land al eens in het nieuws kwam in onze contreien, was dat gewoonlijk behoorlijk negatief met cocaïne, drugskartels, de gerelateerde moorden en terreurorganisaties zoals Farc die het land onveilig maakten met ontvoeringen en aanslagen. Maar er waait een vernieuwende frisse wind doorheen het land en dus vliegen wij met Iberia naar Madrid en van daar met Avianca, de nationale carrier van Colombia, naar Medellin. We arriveren er in de late namiddag en worden er opgewacht en begroet door Valérie Zegers die staat te trappelen om ons het land te laten ontdekken. Onze bagage is mooi meegereisd, we passeren nog eventjes langs een wisselkantoor om onze Euro’s om te wisselen tegen Colombiaanse Peso’s en rijden dan naar ons hotel in Medellin, een uurtje van de luchthaven voor het diner en kennismaking met onze reisgezellen die enkele dagen vroeger arriveerden en de extra verlenging in LLanos meemaakten.

Medellin ligt in de Aburra Valei van het Andes gebergte op 1500m zeehoogte en kreeg de naam van de rivier, Medellin, die er doorheen stroomt. Een miljoenenstad, gelijk na Bogota de grootste stad van Colombia en heeft voor haar aangename klimaat de bijnaam ”stad van de eeuwige lente”. Was ze vorige eeuw ten tijde van Pablo Escobar nog het toneel van 4000 moorden per jaar heeft ze nu in de Gobal Status of Smart cities de status van een van de best leefbare steden in Zuid Amerika. Zo zie je maar ”Het kan verkeren zei Bredero”.
Wij beginnen ons bezoek met een wandeling in het Nationaal Park van Arvi, een natuurgebied van 16000ha dat door de bewoners van Medellin gretig bezocht wordt op zondag. Wij rijden met ons busje tot op 2200m en passeren tientallen fietsers die dezelfde weg op zwoegen. Er zijn verschillende wandelingen en wij maken er eentje van een tweetal kilometers met een ogenblik van meditatie en stilte en een onverwachte observatie van ofwel een (giftige) koraalslang of een onechte (niet giftige) koraalslang. Wat het ook was, maakte zich snel uit te voeten.
Medellin heeft een sterk uitgebreid metrosysteem en daar hoort ook de cable car bij die wij nemen om terug naar de stad te gaan.
We lunchen in het restaurant van de Botanische Tuin, een lekkere lunch trouwens en dan gaan we de bus op naar de wijk die de naam draagt van Pablo Escobar. De baas van het extreem moorddadig drugkartel was tegelijk een soort Robin Hood die zijn vele drugcenten ook aan het werk zette om voor de arme bevolking woningen te bouwen. Wiens brood men eet wiens woord men spreekt. In deze Barrio wordt zijn nagedachtenis in ere gehouden. Het huis waar hij aan zijn gewelddadig einde kwam is lichtjes verbouwd maar op zijn grafzerk liggen verse bloemen en mensen komen er nog steeds hun respect betuigen.
We dineren ’s avonds in een restaurant op wandelafstand van het hotel, ofschoon gezegd moet worden dat het begrip ”vlakbij” of ”niet ver” een verschillende interpretatie heeft voor een 37-jarige dan wel voor een 73-jarige.

Colombia heeft twee kustlijnen, een met de Caraïbische Zee en een met de Stille Oceaan, een flink stuk Amazone gebied, verschillende hoogtes van het Andes gebergte en dat allemaal overgoten met tropische regenbuien. Niet verwonderlijk dat het een rijke oogst aan verschillende exotische vruchten oplevert en op de fruitmarkt kunnen we daar uitgebreid kennis mee maken naar uitzicht, reuk en smaak. Vruchten en vruchtensapjes, het hoort bij mekaar en ze zijn om ter lekkerst maar lulo is voor Valérie het nec plus ultra.
Ons busje dropt ons aan de Plaza San Antonio, waar we voor het eerst kennis maken met de beelden van Fernando Botero, een kunstenaar die ”volume” als uitgangspunt neemt in zijn beelden, zeg maar dik en vet. Onze lokale gids, Mateo vertelt er alles over. We wandelen verder naar het historisch centrum , de Plaza Vera Cruz en de gelijknamige kathedraal en dan naar het Museum van Antioquia aan het Plaza Botero. We lunchen in het restaurant aan het museum en dan maken we uitgebreid kennis met het uitgebreide oeuvre schilderijen en beelden van Fernando Botero. De 85 jarige kunstenaar heeft er met drie huwelijken een rijkelijk gevuld leven op zitten en doneerde verschillende van zijn werken aan zijn geboortestad Medellin op voorwaarde dat ze in een behoorlijk museum uitgestald werden. Niet onredelijk, wetend dat vele van zijn werken voor miljoenen dollars geveild werden op diverse kunstveilingen.
Om de slachtoffers van het jarenlange conflict tussen regering en terreur een gezicht te geven werd het Museum Casa de la Memoria opgericht, maar een poging om dat alsnog te bezoeken mislukt wegens wijziging van de openingsuren.
Vanavond dineren we in een steakhouse waar we comfortabel met de bus heen en terug worden gebracht. Hele lekkere steak.

We hebben een lange dag voor de boeg want we gaan naar San Augustin en dat houdt in een vlucht naar Bogota, een aansluitende vlucht naar Neiva, de dichts bijzijnde luchthaven, en een lange busrit naar San Augustin.
Onze vlucht naar Bogota is om 5:18 en dat betekent genadeloos dat de wekker hondsvroeg afloopt.
In Bogota hebben we een vlucht om 8:31 maar we krijgen te maken met de Wet van Murphy want dan horen we dat onze ATR nog in Neiva aan de grond staat met pech en dat onze vlucht geannuleerd werd. Het goede nieuws is dat Avianca voor de volgende vlucht om 11:17 een knoert van een A320 georganiseerd heeft om de reizigers van beide vluchten naar hun bestemming te brengen.
Die vlucht duurt minder dan een uur en de A320 heeft niet veel overschot op de kleine landingsbaan van Neiva. Murphy maakt overuren want een koffer van een van onze reisgezellen had geen goesting om mee te komen en is in Bogota gebleven. Arriveert morgen.
Ons busje staat klaar voor een 5-uur durende rit naar San Augustin, en Murphy ligt in een lachstuip want als we goed en wel onderweg zijn blijkt een deel van de hoofdweg onbruikbaar door wateroverlast en een modderstroom en moeten we een urenlange omweg maken langs een baantje dat hier en daar nog niet verhard is.
We lunchen redelijk laat en maken nog een fotostop aan de stuwdam van Bethania aan de Magdalena rivier. Het is druilerig weer en zwaar bewolkt en het mooie landschap ligt er wat beteuterd bij.
Het is met een zucht van opluchting als we rond half acht uiteindelijk arriveren aan ons hotel in San Augustin. Nog een snelle hap, een warme douche en onder zeil. De dag was lang

San Augustin is bekend voor zijn archeologisch park met zijn grote necropolis van een precolumbiaanse cultuur die zich daar tussen 1000 v.Chr tot 1500 na.Chr ontwikkelde en finaal verdween nog voor de komst van de Spanjaarden. Het hoe en waarom is een groot mysterie.
Vandaag is het in Colombia ”de dag van de vrouw” en onze lokale gids, Marino, meldt zich met veel Colombiaanse charme met een roos voor Valérie. Een leuke, kleurrijke figuur die enthousiast en uitvoerig in een origineel Colombi-Engels uitleg verschaft over de verschillende beelden, de betekenis voor zover die bekend is en de historiek voor zover die gekend is. De necropolis ligt in een mooi natuurlijk kader, is Unesco Werelderfgoed sinds 1985 en van op de hoogste heuvel van 1740m, de Alto de Lavapatas, heeft men een panoramisch uitzicht over de wijde omgeving.
Lunch is in een restaurant, en dan ruilen we ons busje voor een open truck met schallende salsa muziek en een claxon die bediend wordt door Marino en genoeg decibels produceert om de muren van Jericho te doen beven.
Langs een steile aardeweg met schitterende vergezichten over de vallei van de Magdalena rivier gaat het tot aan de Estrecho del Magdalena een uitzonderlijk fenomeen als de brede rivier zich door een smal kanaal tussen de rotsen perst. Heel mooi en uitstekend voor een lange fotosessie.
Dan rijden we naar een dorp waar ze toevallig ook op graven stootten op het dorpsplein en die daar nu als publiekstrekkers dienen. Tegelijk krijgen we er een proeverij van aan het spit gebraden cavia met een glaasje rum. Dineren doen we in San Augustin en door een hevige regenbui moeten we onze bus inruilen voor 4x4 wagens om de heuvel naar ons hotel te kunnen oprijden.

We bezoeken een tweede necropolis vandaag, de Alto de los Idolos maar eerst wordt er gezocht of we een werkend fabriekje kunnen vinden waar ze de suikerriet oogsten en verwerken tot grote klompen bruine suiker. Een dikke rookpluim wijst de weg iets verderop de aardeweg die we volgden tot aan het begin van de Archeologische site, en Marino organiseert een bezoek. Het is een drukke en modderige bedoening. De stengels worden met de machete gekapt, een pakpaard brengt de lange stengels aan, die worden in een antieke machine geplet, het sap wordt opgevangen en verhit tot een dikke bruine vloeibare massa die dan in vormen gegoten wordt en eens afgekoeld en verhard, als grote blokken naar de markt gebracht worden.
En dan rijden we terug voor ons bezoek aan de Alto de los Idolos. Dat begint met een stevige klim langs een zigzag pad. De verschillende graven liggen op een hoogplateau en men vermoedt dat hier de elite begraven werd.
Lunch is in een klein restaurant in de omgeving en we krijgen er een typische maaltijd gewikkeld in een bananenblad zoals dat destijds door reizigers gebruikt werd om onderweg te eten. Take-away food avant la lettre.
Koffie is een belangrijk product in Colombia en een bezoek aan zo’n plantage kan natuurlijk niet ontbreken. Wij krijgen hier een rondleiding van de eigenaar die het familie patrimonium beheert en uiteraard een koffie proeverij.
De dag eindigen we in San Augustin zelf voor een rondwandeling langs de typische straatjes terwijl onze bus ijlings naar een garage stevent om een paar banden te vervangen die vervaarlijke scheuren vertonen. En wij rijden terug naar ons hotel met enkele 4x4 wagens die opgetrommeld werden.
Vanavond is er een barbecue met live muziek.

Ook vandaag loopt de wekker weer vroeg af want we hebben dezelfde lange busreis naar de luchthaven van Neiva voor de boeg en er wordt gehoopt en verwacht dat de normale weg zal open zijn.
Het weer is een stuk beter dan toen we naar hier reden en de landschappen nodigen meer uit tot fotostops. De wateroverlast en de modderstroom die de weg onberijdbaar maakten hebben overduidelijke sporen nagelaten en hebben ook slachtoffers gemaakt. Niet verwonderlijk als je de ravage ziet.
We lunchen in Neiva voor we naar de luchthaven gaan voor onze vlucht naar Bogota. Die heeft vandaag een uurtje vertraging maar dat laat ons enkel een beetje meer tijd om te eten in een eenvoudig restaurant. Eenvoudige maar lekkere kost.
Een dik uur later zitten we in de heksenketel van het verkeer van Bogota op weg naar ons hotel in het verkeersvrije centrum.

Bogota heeft zo’n 8 miljoen inwoners en ligt gemiddeld op 2640m en dat voel je wel. Wij verkennen de stad te voet. Het telt 58 musea en wij gaan daar toch wel enkele van bezoeken.
We wandelen doorheen de verkeersluwe straatjes van La Candelaria, zeg maar de Old City van Bogota.
We stoppen aan de kerk van La Candelaria en wandelen verder naar het Botero museum in de gebouwen van de Banco de la Republica of de Nationale Bank. In een afzonderlijke kluis staat La Lechuga een monstrans of reliekhouder van onschatbare waarde. Gemaakt op vraag van de Jezuïeten tussen 1700 en 1707 om te beletten dat een schat aan edelstenen in handen viel van de Spaanse Kroon. Gekocht door de Banco de Republica in 1985 voor 3.500.000USD. Een kleinood met maar liefst 1485 smaragden, 168 amethisten, 62 parels, 28 diamanten, 13 robijnen, 1 saffier en 9kg goud.
Het Botero museum is goed voor 123 werken van Botero en 85 van internationale kunstenaars, allemaal geschonken door Fernando Botero.
In het museum La Moneda staat een fikse klomp goud te schitteren.
We wandelen richting funicular langs straatjes waar graffiti kunstenaars de huizen omgetoverd hebben in kleurrijke schilderijen. Het is zaterdag en er staan lange rijen aan te schuiven om naar de Montserrate te gaan, een pelgrimsoord op 3150m hoog. Ook in de precolumbiaanse periode was het een heilige plaats voor de Muisca indianen. Vandaag is het even goed een toeristische attractie. Wij hebben er afspraak voor de lunch.
Terug op de begane grond brengt ons busje ons naar het Goudmuseum. Dat museum herbergt een collectie van 55.000 stukken waarvan 6.000 stukken tentoongesteld. Onvoorstelbaar dat hier nog zoveel van de precolumbiaanse gouden kunstwerken te zien zijn na de plundertochten van de Spanjaarden. Het is dan ook in Colombia dat de legende van El Dorado het levenslicht zag.
Nog een museum, het smaragd museum dit keer, alhoewel hier eerder de verkoop belangrijk is.
En dan wandelen we terug richting hotel langsheen Bolivar Square.
Er staat nog een wandeling op het programma voor deze avond naar en van het restaurant, maar die kelk laten wij aan ons voorbijgaan, we blijven in het hotel en genieten van de roomservice

Vandaag vliegen we naar de Caraïbische kust, naar Santa Marta en het is tegelijk de verjaardag van Valérie die 37 virtuele kaarsjes uitblaast.
En dit keer is de A320 van Avianca mooi op tijd en 1,5 uur later staan we te zweten op de luchthaven van Santa Marta. We vinden er onze bus en chauffeur die ons naar San Augustin bracht en nog een uurtje later arriveren we aan ons hotel aan de kust. Mooi hotel overigens. Lunch met een vers fruitsapje naar keuze en dan is er tijd voor zalig niksdoen. Zwemmen in zee is er niet bij door gevaarlijke stroming maar dat kan de pret niet drukken.

We gaan wandelen in het Tayrona nationaal park. De ingang is een kleine 20 minuten met de bus van ons hotel. Er is een verplichte video met informatie, weliswaar slechts in één-talig Spaans. Iedereen krijgt een polsbandje om, we rijden het park in tot de parking en dan begint de wandeling de ruta del conocimiento naar la Piscina. We krijgen een wandel gids, Andres, maar het pad is duidelijk, goed aangegeven en goed onderhouden. We wandelen door regenwoud, langsheen stranden en over rotspartijen. Het hoogste punt met uitzicht over de zee is 80m. Na een uur of 2 komen we aan La Piscina, een mooie baai waar het veilig genoeg is om te gaan zwemmen. De terugkeer is langs hetzelfde pad en dat ziet er helemaal anders uit. Terugkeren kan ook iets makkelijker op een paard maar ik kies voor de benenwagen. Alles bij mekaar een mooie trek maar toch wel een behoorlijke kuitenbijter.
We rijden terug naar het hotel voor de lunch.
Na de middag rijden we met de bus naar het dorpje Don Diego aan de Don Diego Rivier voor een niet alledaagse ervaring. We zakken er de rivier af in een grote rubberband tot waar de rivier in zee stroomt. Je kan er alleen maar van genieten. Het water komt maar tot op heuphoogte en we worden begeleid door 3 jongelingen die de rubberbanden af en toe in de juiste richting duwen.
Alles en iedereen wordt in bootjes geladen op het einde en teruggebracht naar het dorp waar onze bus op ons wacht.
Terug naar het hotel voor het diner en ’s avonds is er op het strand nog een kampvuur.

We nemen afscheid van deze mooie lodge en rijden langs de kust zuidwaarts naar Cartagena. Op verschillende plaatsen resten er nog slechts delen van het mangrove gebied dat vroeger de ganse regio bestreek.
De baan loopt langs Barranquilla de grootste haven van Colombia. Even voorbij Barranquilla lunchen we in een klein restaurant en rijden dan verder naar Cartagena.
Ons hotel ligt in de oude ommuurde stad maar wij bezoeken eerst de Cerro de la Popa, een klooster op de heuvel 150m boven de stad. De naam komt uit het scheepsjargon ”poop deck” of achtersteven omdat de heuvel voor velen die vorm heeft. Het is er druk, wellicht het gevolg van het cruiseschip dat aangemeerd ligt aan de haven. Mooi panorama over de ganse stad en de waterput is een geliefd onderwerp voor een foto.
Terug naar beneden en onze bus is te groot voor de smalle straatjes van Cartagena en we moeten een stukje te voet naar het hotel. Belboys worden opgetrommeld om zich te ontfermen over de bagage.
Dineren doen we in het hotel en dat heeft zijn tijd nodig.

We bezoeken de oude stad te voet. Die staat sinds 1980 op de Unesco Wereld Erfgoed en met reden.
De stad werd in de 16e eeuw gesticht en telt 1 miljoen inwoners. Binnen de stadswallen van 7 km is alles redelijk intact gebleven. De kleurrijke huizen en de met bloemen versierde balkons schreeuwen om op de foto te komen. Cartagena was een rijke stad ten tijde van de Spaanse overheersing, mede door de slavenhandel waarvoor zij samen met Vera Cruz het monopolie bezat, en was dan ook dikwijls het slachtoffer van vrijbuiters en piraten. De Spaanse Kroon spendeerde veel geld om de stad te omgeven met wallen en fortificaties. Het Castillo San Felipe de Barajas was de kroon op het werk maar het duurde 200 jaar alvorens het helemaal afgewerkt was.
Voor het fort staat het standbeeld van Blas de Lezo Y Olavarrieta. Een Spaans admiraal van Baskische afkomst, met een arm, een been en een oog die met een legermacht van 3000 man een Britse vloot van 186 schepen en 23600man, onder bevel van Sir Edward Vernon, na een beleg van een maand tot de aftocht dwong. Alhoewel zowel bij de Britten als bij de Spanjaarden de meeste slachtoffers vielen door ziekten als gele koorts, tyfus en scheurbuik eerder dan van militaire akties.
Middageten doen we in een restaurant in de stad. Na de middag bezoeken diegene die willen, het fort of maken van de gelegenheid gebruik om naar eigen keuze en kunnen de stad verder te verkennen.
’s Avonds wandelen we naar het restaurant aan de waterkant voor wat ons afscheidsdiner is.

Voor de liefhebbers is er een fietstochtje voorzien dat volgens het programma ”langs het mooie strand van de Caribische zee” loopt naar Bocagrande het nieuwe en rijke gedeelte van Cartagena. In de oude stad worden we nog even begeleid door een vriendelijke flik op zijn fiets, maar daarbuiten storten we ons in redelijk druk verkeer tot we in het rustige gedeelte van de nieuwe wijken komen. We stoppen aan het strand voor een fruitsapje naar keuze en fietsen dan terug naar het hotel.
Tijd voor een douche en bagage klaarmaken voor de terugkeer naar Belgie.

Verrassend mooi land, mooie reis, een mondjevol spaans is een absolute aanrader en ook de benenwagen moet in orde zijn. Leuke groep, toffe, goedlachse reisleidster. Eentje voor het album.