China, het grote middenrijk

中国 China
Anders dan Anders van 01.09.2014 tot 19.09.2014

Maandag 1 september Zaventem

Maandagmorgen, rustig opstaan zonder forceren, ontbijten, alles startklaar maken, vuilnisbak leeg, alles aan de kant en de koffers dicht. 10 uur, iets vroeger dan afgesproken staat de taxi voor de deur. Alles inladen, slot vast en we kunnen vertrekken.
De rit van Mechelen naar Zaventem verloopt verrassend vlot voor een maandagochtend en te half elf staan we aan rij drie in de vertrekhal. Hoewel een half uur voor de afgesproken tijd, zijn we zeker niet de eersten. De duiven vallen vlot binnen en te elf uur is de bagage al ingeklaard en kunnen we ons naar de gate A45 begeven. Ieder op zijn tempo, nog een winkeltje struinen hier, of een koffie slurpen daar, maar we zijn stipt op tijd om in te checken voor Frankfurt. We zouden niet in België zijn mocht niet blijken dat de verkeerde terugduwer voor het vliegtuig was geplaatst ( alweer een bron voor een Belgenmop?). Een kwartier vertraging kan ons niet deren, we hebben immers transittijd zat.
Iets rond tweeën zijn we geland en wandelen naar onze gate. Het is namiddag, dus profiteren we ervan om nog iets te eten en een drankje te genieten. Tijdig worden we ingescheept in de A380/800, een beest van een machine, en trekken de lucht in voor een tocht van een negental uur.
Na een aperitiefje wordt het avondmaal opgediend, pangasius. Kort gezegd, niet te eten, dus wordt het het broodje met het stukje chocolade. Vermits we onze horloge al op Chinatijd hebben ingesteld is het al ruim na twee, dus tijd voor de oordopjes, het maskertje en een dekentje, slaapwel.

Dinsdag 2 september Beijing

Na enkele uurtjes slaap gaan de cabinelichten weer aan en wordt het ontbijt opgediend, geen broodjes of croissant maar een warm schoteltje. We landen stipt en gaan vlotjes door de immigratie. We nemen zowaar de trein om de valiezen op te halen! De bagage is wel andere koek en het duurt bijna een uur voor iedereen zijn koffers vast heeft.
In de hal wachten Annie en Eva ons op en na een korte kennismaking vertrekken we met de bus richting hotel in Peking. Het verkeer is gigantisch druk en het is al dik middag als we aan het Sunworld Dynasty aankomen. Gauw de koffers naar de kamer, een snelle douche en dan weer op pad voor de lunch, opgediend in een restaurantje in een shopping center. De kost is lekker en het biertje smaakt voortreffelijk.
Als we nadien richting zomerpaleis bussen begint het serieus te gieten. Wijselijk wachten we een tijdje in de bus tot het wat minder is, en gewapend met regenscherm en jasje wagen we het er op. Het eerste bezoek aan een Chinees paleis is direct een openbaring van oosterse bouwkunst. We kuieren langs het Kunmingmeer, kunstmatig aangelegd en varen, gelukkig overdekt, naar de overzijde waar op de heuvel, aangelegd met de uitgegraven aarde van het meer, een ander deel van het paleis is gebouwd. Aan de steiger ligt iets verder de marmeren boot, een kunstig meesterwerk dat wel nooit zal varen. Via de lange overdekte wandelgang, opgefleurd mer duizenden schilderijtjes op de bovenwanden en fraai gedecoreerd plafond, bereiken we terug de uitgang. Door het drukke verkeer rijden we de stad in naar een plaatselijk restaurant. De beroemde Pekingeend wordt hier opgediend. We nemen eerst een kijkje in de keuken en laten het ons nadien heerlijk smaken. Je neemt een pannenkoekje, een stukje eend, wat groentjes en dipt er een beetje saus over, plooit het dicht en eet het gewoon met de handjes. Het maal is overdadig en smaakvol. De zaal is authentiek Chinees en een combootje begeleidt de eters met hun muziek.
Copieus gegeten en gedronken, moe na een korte nacht en een gevulde dag gaat het met de autocar richting hotel en bed, de rust zal deugd doen.

Woensdag 3 september Beijing

Na een eerste nacht in Peking hebben we rustig tijd tot half acht voor de wekker ons roept. Het ontbijtbuffet biedt ruime keus aan Chinese en minder Chinese specialiteiten.
Iets na 9 uur brengt de bus ons naar het lama klooster. De zon schijnt, het is lekker warm en de lucht is hemelsblauw, het belooft een mooie dag te worden.
Voorbij de inganspoort wandelen we door de lommerrijke dreef tot aan de eerste tempel. We krijgen wierookstokjes en Eva demonstreert ons de juiste manier om te offeren. We volgen gedwee en branden onze wierook voor de lachende Boeddha. De lucht ziet er grijs van de stijgende dampen. Ook de twee volgende tempels zijn pareltjes, met unieke beelden van “wachters” en een kollosaal houten Boeddhabeeld, zo groot dat de tempel er is rondomheen gebouwd. We lopen nog even rond in het museum van het klooster en wandelen terug naar onze wachtende bus, lekker onder het lover in de dreef.
Een klein ritje langs de hutongs aan het klooster brengt ons naar de riksja’s. De mannen stampen op hun trappers en voeren ons via allerlei kleine steegjes in de hutong, kris kras door de plaatselijke woonsten. De huisjes zijn vrij groezelig en de geuren dampen uit de poortjes.
De lunch gebruiken we bij plaatselijke mensen thuis, een heerlijk aangeboden middagmaal op de binnenplaats, dicht bijeen gestouwd op taboeretjes. Af kan deze trip in de hutongs niet zijn, zonder even een kijkje te nemen bij een openbare WC. Dit bezoek was echt de moeite.
Zoals altijd is onze bus er om ons naar het Tiananmen plein te voeren. We verlaten onze bus aan de zuidelijke poort en ervaren direct het enorme van dit plein. Met het oog op 1 oktober is het Mao mausoleum gesloten, dus geen drommen wachtenden om het gebalsemde lichaam te gaan groeten. We kuieren wat over het plein, maken foto’s van het paleis van het volk, het Chinamuseum en de standbeelden aan het mausoleum, en maken het wisselen van de wacht van de militairen op het plein mee.
Op het afgesproken uur verzamelen we aan de vlag van de republiek en maken ons op voor het bezoek aan de verboden stad. Eerst moeten we onder de laan door, 10 stroken breed, en betreden de stad via de grote poort, de poort van de Hemelse Vrede, waarboven het metersgrote portret van Mao hangt. Wat moet je vertellen over dit bouwwerk? Indrukwekkend met grootse monumenten, prachtige poorten en trappen met uitgewerkte stenen om de keizer over te dragen, tronen in elk paleis en een veelvoud aan woningen en ontvangstzalen, haast een kilometer lang en een omtrek van liefst 4 kilometer. Voorzien van deskundige uitleg door Annie verkennen we het hele domein en vergapen ons aan al dit moois. Als we aan het einde bij de tuinen komen is het sluitingstijd en worden we naar buiten gedirigeerd met de massa andere bezoekers. We steken de brug van de paleisgracht over en gaan via de tuin naar de Heuvel van het Uitzicht, ook de Kolenheuvel genoemd, trekken een foto van de boom waaraan de laatste keizer zich verhangen heeft en beklimmen de trappen tot bovenaan bij het paviljoen van de Tienduizend Lentes. Het uitzicht op de Verboden Stad en de rest van Beijing, zoals ook het Behai park is haast onbeschrijfelijk. Terug trappen af en beneden wacht de rest van de groep ons op een terrasje op. Die pint daar, was een welkome verfrissing.
We verlaten het park rond zes uur en kuieren naar het restaurant, gelegen aan de vijver in het Beihai park, voor een diner met hapjes zoals die ook voor de keizer werden bereid. Wel, die keizer at best lekker.
Na alweer fileleed doorstaan, gaan we even onze spullen op de kamer zetten en maken met een groepje een wandeling door de winkelstraat, breed en vol schitterende winkels en vergapen ons aan de standjes met voeding en insecten in “snack street” . Nog even een pintje op een terras, even blijven staan bij de dansers voor het kerkplein en dan naar bed, het einde van een gevulde dag.

Donderdag 4 september Beijing

Tijdig opstaan, ontbijten en de bus op voor een tocht van anderhalf uur, alweer met files, naar de Chinese muur. Het weer is mooi en warm en dat belooft voor de rest van de dag.
Rond 10 uur zijn we bij het station van de shuttles, die ons naar de kabellift brengen aan de voet van de berg bij Mutianyu. Aan de voet zegt men, al is het nog best een eindje klimmen voor we de eitjes in kunnen. Op enkele ogenblikkn zoeven we naar het platform. Via een klein trapje bereiken we uiteindelijk de muur. Er is niet te veel volk, de lucht is hemelsblauw en we kunnen genieten van heerlijke vergezichten en gedurende anderhalf uur verkennen we dit werelwonder in alle richtingen en zijn ons bewust van dit “once in a lifetime” moment.
We dalen terug af en, oh wonder, zitten in de cabine die president Clinton bij zijn bezoek ook betrad. Het bezorgt ons geen echt speciaal gevoel bij hoor, ’t was ook maar een toerist op de muur.
Beneden drinken we een verfrissing, schuiven aan voor de shuttle en rijden een klein eindje met de bus naar een plantenserre, waar we lunchen.
Stipt twee uur gaan we terug naar Beijing voor bezoek aan het Paleis van de Hemel, maar komen alweer in een gigantische file terecht. Meer dan twee uur later komen we aan het paleis. Ook hier weer een pracht van gerestaureerde gebouwen, paleizen en tempels met schitterende blauwe daken en kunstig geschilderde traveeën. We genieten van al het moois tot het rond zes uur tijd is om in een uurtje terug naar het hotel te rijden.
Iedereen is blij met een frisse douche en rond half acht wacht ons een buffet in het restaurant van het hotel. We laten het ons smaken, keuvelen wat na aan tafel en zoeken niet te laat onze kamer op om de koffers klaar te maken. De wekker loopt morgen te 5 uur af!

Vrijdag 5 september Xian

Ontieglijk vroeg roept de wake up call, een snelle douche, valiezen op de gang en dan even voor de innerlijke mens zorgen voor we door de file naar de luchthaven vertrekken.
Inchecken en security verloopt voor de meesten zonder problemen, al blijven ze bij Jef naar een muntje zoeken.
Na een kleine twee uurtjes vliegen landen we rond kwart over elf in Xian. Bagage ophalen en uitklaren verloopt supervlot en buiten wacht Katie ons op om naar Xian te bussen, alweer in de file. Immens vele flatgebouwen bevolken de buitenwijken, vele half afgewerkt of leegstaand. Het lijkt een stenen woud.
Door de files heen bereiken we de omwalling en rijden onder de Westelijke poort de stad binnen richting klokkentoren en zuidelijke poort. We bereiken het Belle Tower hotel waar een copieus buffet in een luxe restaurant op ons wacht.
Na een theetje, of voor velen een lekker koffietje, starten we te twee uur voor een wandeling van aan de Zuidelijke toren op de omwallingsmuur, twaalf meter hoog en met een respectabele breedte. Tussen de kantelen kunnen we genieten van een heerlijk uitzicht op de walgracht en de boulevards aan de buitenzijde en de mooie oude huisjes aan de binnenzijde. De muur heeft een lengte van 14 km en je kan er op fietsen of met een golfkarretje een toertje maken. Voorbij enkele wachthuisjes dalen we af aan de Confusiustempel en, na even piepen aan de poort, kuieren we gedurende een uur door het kaligrafiestraatje met een veelheid van tentjes met stempels, boeken, kaligrafie en benodigdheden.
Met vermoeide benen stappen we rond vier uur op de bus, ronden de tuin rond de zuidelijke toren, enig mooi met een authentieke ophaalbrug. Een half uurtje verder stappen we alweer uit. We wandelen door de drukke en kleurige moslimwijk vol kraampjes met snuisterijen en eetwaar en nemen een rustpauze in een theehuisje aan de moskee. Wat zitten, een plasje en een drankje zijn meer dan welkom.
Bij het bezoek aan de moskee valt het ons op dat, in tegenstelling tot de andere monumenten en tempels, de moskee er maar slordig en bouwvallig bij ligt. Ondanks dat geeft dit op dit late uur toch wel een bepaald poëtisch gevoel.
Te half zeven bereiken we aan de kokkentoren onze afspraak voor een dumpling diner dat wordt opgediend in een private kamer voor ons. Een veelvoud aan hapjes en dimsums, begeleid met Jasmijn thee wordt geserveerd en de ene al meer dan de andere toont zijn bedrevenheid met de eetstokjes. De soep met de kleine dumplings, samen met het bijhorend verhaaltje zorgt voor jolijt en animo. Het is ondertussen donker en als we naar de bus trekken genieten we van de avondlijke sfeer van Xian en vergapen ons aan de mooi verlichte toren. Terug in het hotel verpozen we nog even in onze prachtige kamer op de 17de verdieping. De dag was druk en overvol, het zachte bed laat ons snel in dromenland belanden.

Zaterdag 6 september Xian

Gezien het verlengd weekend is in China vertrekken we reeds om 8 uur naar Litong, na genoten te hebben van een lekker en uitgebreid ontbijt. Langs drukke banen en stoffige dorpen, ontmoeten we ambulante venters en plaatselijke motorkraampjes. De drukte langs de weg verwittigt ons dat we in de nabijheid van de putten zijn. Op het voorplein is het een drukte van jewelste en nadat Katie ticketten heeft aangeschaft, maken we nog even een sanitaire stop voor we met shuttlebusjes tot aan de ingang van de museumhallen worden gevoerd. Na een korte duiding betreden we hal 1 waar meer dan duizend krijgers reeds zijn uitgegraven en gerestaureerd. Men vermoedt dat er nog wel achtduizend nog in de grond zitten.
De put is enorm en de eerste aanblik is overweldigend, onder het hoge gewelf staan de krijgers in brede lagen in het gelid. Elke figuur is anders en door het aantal beroert het iedereen. Vele van deze beelden heeft men in honderden stukjes gevonden en zeer minutieus en geduldig terug in elkaar gepuzzeld. Op andere plaatsen is te zien hoe men ze heeft uitgegraven en waar er wordt aan gewerkt. Er is veel volk, vooral chinezen uiteraard, maar we kunnen ruim bij alles bij en hebben voldoende kijk opde figuren in de sleuven.
In hal 2 vinden we twee bronzen strijdwagens die in een prachtige ruimte worden belicht. Het is drummen rond de verlichte kasten en foto’s maken is niet evident in deze duistere ruimte .In de volgende hal zien we enkele van de mooiste figuren in verlichte kijkkasten en in de derde hal staan de officieren van de generale staf bij elkaar. Het zijn er niet te veel maar de plaats is ideaal voorgesteld.
Het is ondertussen tijd voor de lunch. In een privé lokaal wordt een verzorgde en lekkere lunch opgediend. Het blijkt ook, hoe meer we oefenen hoe beter het eten met stokjes ons vergaat. Nadien hebben we wat tijd om de shopping door te kuieren, en een mooie krijger in miniformaat zal thuis de kast tooien.
Het is een hele wandeling nadien terug naar de bus, maar na het slenteren en het vele staan doet dit al eens deugd aan de beenspieren. De drukte op de weg is nu na twee uur iets minder en na een uurtje rijden passeren we de vestiging van Jansen farmaceutica. We houden er halt, niet om het bedrijf maar de kruidenmarkt aan de overzijde te bezoeken. In tal van kleine winkeltjes worden de onwaarschijnlijkste wortels, gedroogde planten en gedroogde dieren en reptielenspecies verkocht. Het is een bont allegaartje, tot hertenpenissen toe. Het geurt er dan ook niet naast.
We blijven hier maar een kort tijdje want we willen nog wat tijd over houden om het Shaanxi provinciaal historisch museum te bezoeken. We maken er kennis met een kopie van de oudste schedel die in China is teruggevonden, meer dan 500000 jaar oud. Verder staan er gebruiksvoorwerpen en objecten van de Han tot de Tang dinastie tentoongesteld. We zien er zelfs een heel Boeddhistisch altaar opgebouwd. De tijd loopt sneller dan we dachten en rond half zes worden we naar buiten gedirigeerd. Geen nood want wat volgt is echt om naar uit te kijken na de vermoeiende dagen van voorheen : voetmassage !! Aan de ingang worden we verwelkomd door een hostess die ons naar boven begeleidt waar we in kleine zaaltjes worden ondergebracht met een zestal personen. Een kimono ligt op ons te wachten, we trekken hem aan en vleien ons neer op het rustbed, wachtend op wat komt. Een teil warm water verschijnt, onze voeten gaan er in en ondertussen begint de masseuse met de behandeling van nek en schouderspieren, nadien volgen benen en voeten en vervolgens wordt rug en schouder onder handen genomen, echt letterlijk. Af en toe een pijntje maar de massage is hemels, voor ons toch, want voor menig reisgenoot is het een node kennismaking. De thee die erbij wordt geserveerd maakt dit uurtje echt af, een super ervaring.
Al de pret van de dag is nog niet voorbij. We bussen nog een half uurtje tot aan het Tang Dynasty Theatre. We krijgen het diner aangeboden, met sake vooraf en het traditionele biertje er bij. Het is in tegenstelling tot anders geen rijsttafel maar traditioneel voorgerecht, hoofdschotel en nagerecht. Ondertussen speelt een meisjesorkest in traditionele Tang kledij mooie Chinese muziek. Nadat het diner is afgeruimd worden we vergast op een uniek spektakel van Tang muziek en dans. Decors en kwaliteit van het aangeboden spektakel maken er voor ons een unieke belevenis van. Buitengewoon knap!
Vol van de muzikale ervaring bereiken na alweer een uurtje rijden onze hotelkamer, 17 hoog. Alles opruimen, wat orde in de chaos brengen en bed in, morgen is het alweer voor 6 uur bed uit.

Zondag 7 september Chengdu

Vroeg de veren uit, koffers dicht en de gang op en dan ontbijt in het cafetaria van het mooie Swisstouch hotel.
Te half acht verlaten we Xian in de regen. Het is zondagochtend en de straten liggen er, voor het eerst sinds we in China zijn, verlaten bij. Voor we weer gaan vliegen bezoeken we nog het museum te Yang Ling. Toen men eind jaren tachtig de autoweg naar het vliegveld aanlegde, stootte men alweer op een verzameling van Terra Cotta figuren. De vierde keizer van de Han dinastie liet zich een hele verzameling soldaten, ministers en andere lui boetseren die hem naar het hiernamaals zouden vergezellen. Ook een kolonie vee ging mee. In tegenstelling tot die in Xian, zijn ze een derde kleiner en allen naakt, daar de kledij in de loop der tijden is vergaan. Opmerkelijk is dat de hal donker is en de sleuven verlicht, terwijl je op een glazen vloer over de sleuven loopt, of op zelfde hoogte als het ware in de sleuf. Het was er merkwaardig rustig op dit vroege uur.
Na dit korte bezoek stevenen we op de luchthaven af, nemen afscheid van Katie, gaan door de veiligheidscontrole en gaan onmiddellijk aan boord van het vliegtuig. Check in van bagage en onszelf was via het reisbureau bij voorbaat gebeurd. Service!!
Na een hobbelige vlucht landen we in Chengdu, wachten even op onze bagage en worden door Mae, nogal kordaat, naar de bus geleid. Onze gids ziet er een kortaffe dame uit…
Op het middagmenu staat Hot Pot, Chinese fondue, maar met zeer pittige soep. Voor ons westerlingen te straf, dus wordt gevraagd om meer gewone bouillon te schenken en van de pittige soep enkel een beperkte hoeveelheid, maar dat heeft heel wat voeten in de aarde gehad, zodat het drie uur was voor de lunch voorbij was. Het was een heel gekook en gedoe, een ervaring an sich. Of het lekker was? Niet slecht maar we hebben al beter gehad.
Het is zondagmiddag en we wandelen naar en door het Volkspark waar de plaatselijke bevolking zijn vrije middag doorbrengt met dansen, karaoke, publiek optreden of showen op de rode loper. Ieder groepje heeft zijn muziek bij en het is een lawaai en kakafonie van jewelste. We kijken ons de ogen uit en zijn verbaasd over zoveel ijver in de vrije tijd. Voor ons is het ook komisch te zien hoe moeders hun kinderen proberen aan een partner te binden in het Dating straatje. Hun beste kwaliteiten staan op papier genoteerd, vaak voorzien van een foto, wat de keuze vergemakkelijkt. Afsluiten doen we met thee in het plaatselijke theehuis. Venters bieden op het terras hun diensten aan om uw oren uit te kuisen, maar wij laten het graag aan ons voorbij gaan.
Rond half zes sluiten de monniken van het Wens Shu klooster hun dag af met het avondgebed, dus bussen we zonder dralen tot aan de tempel. De monniken laten een hele tijd op zich wachten en lange tijd is het onzeker of ze wel allen op het appel zullen verschijnen, maar we krijgen de melding dat ze er zullen zijn. Enige tijd later verschijnt een monnik die door middel van een hamer op een houten schijf te kloppen iedereen oproept voor het gebed in de tempel, en korte tijd nadien schrijden ze in stoet naar hun gebedsruimte. Met gong en zware stem beginnen ze op een eentonige wijze aan hun gezang. Luisteren in stilte en je hoofd even vrij maken zorgt dat je het sacrale gevoel mee kunt ervaren. Vermits het gebed een uur duurt, gaan we niet zo lang blijven. We bezoeken nog enkele plaatsen in het klooster, zoals de pagode, en rijden slechts een klein eindje verder tot aan het Buddha Zen hotel, een hotel in plaatselijke stijl. Oud maar zeer comfortabel en met een authentieke uitstraling en kwalitatief dik in orde.
We lopen een eindje voor het diner en alweer zijn er problemen met Mae. Annie heeft er een taaie klant aan. Uiteindelijk wordt er toch een fris biertje geschonken en verloopt de maaltijd, zoals reeds altijd, in opperbeste sfeer. Het is ook weer zeer smaakvol. Met een korte avondwandeling terug en een biertje allen tesamen in de patio, even gezellig nagenietend, sluiten we de dag af.

Maandag 8 september Chengdu

Vroeg als altijd uit de veren en tijdig de bus op om de panda’s te bezoeken, starten we de dag. Johan is jarig en de eerste gelukwensen vallen hem te beurt, nog vele jaren Johan.
Rond negen uur bereiken we het kweekcentrum voor de panda’s. Er zijn er nog slechts 1500 in China en twintig procent zit hier in het centrum. Het is niet om dat ze worden bejaagd of zo, maar omdat hun habitat verkleint en ze zich moeilijk voortplanten dat ze met uitsterven zijn bedreigd. Er is al tamelijk wat beweging maar we zetten er de pas in en bezoeken eerst het perk van de 2 jarigen die aan hun ontbijt zijn. En achttal van die knuffels doet zich tegoed aan de bamboe. Iedereen rond het perk is geroerd en enthousiast door het eerste contact met de beertjes.. Wat verderop passeren we de couveuse waarin enkele onlangs geborenen liggen, en we vergapen ons iets verder aan de spelende panda’s van één jaar, die rondstoeien en in de bomen al het recht van de sterkste demonstreren. De rode panda’s spreken iets minder tot de verbeelding maar zijn vinnige baasjes, die je best wat kan vergelijken met vossen bij ons.
In China hebben openbare WC’s een classificatie, dus kan kennis maken met een vijf sterren toilet niet ontbreken. Inderdaad, het was mooi en netjes met zelfs allerlei technische snufjes. Na ja, netjes zijn is toch het belangrijkste.
Het pandakijken ronden we af bij het perk van een achtjarige en sluiten verder de beren af met een film van een twintigtal minuten over het kweekprogramma.
Al is het nog maar half elf, we wandelen langs de vijver tot aan het restaurant, en beginnen met een aperitiefje op de gezondheid van Johan, terwijl anderen nog even de gift shop bezoeken. Iets over elf nemen we een vroege lunch en stipt twaalf uur gaan we op weg naar de luchthaven voor onze vlucht naar Li Jiang. Het verkeer loopt onverwacht vlot en rond half twee kunnen we inchecken. De koffers zijn alweer zonder problemen ingeklaard en de boardingpas en paspoort wachten op ons in de vertrekhal.
De vlucht vertrekt rond half drie, maar … slecht nieuws, we moeten overstappen in Kunming. Alles verloopt wel vlot maar het is toch zes uur voorbij als we te Li Jiang landen. Dan nog bagage ophalen en uitklaren. Sue Han wacht ons met veel enthousiasme aan de uitgang op. Zodra de valiezen in de koffer steken rijden we spoorslags naar het centrum van de stad, want de honger begint te knagen.
De chauffeur zet ons af aan de rand van de oude stad, en iets verder wordt de rijsttafel voor ons gevuld. De kost is alweer iets anders door de plaatselijke keuken, maar ook weer zeer lekker. Sue Han heeft voor Johan een verrassingstaart voorzien en na de obligate kaarsjes en foto smult iedereen van de zoetigheid.
Het is al donker als we het restaurant verlaten en te voet trekken we door de oude stad naar ons hotel. De stad is mooi en heeft pittoreske huizen en straatjes, maar in elk huis is de benedenverdieping ingenomen door een souvenirwinkeltje, café of iets dergelijks, zodat zeer veel van de charme verloren gaat en het veel weg heeft van een straatje in Benidorm of een kermis. Zonde voor de authenticiteit.
Het Crown Plaza is een prachtig resort, zelfs feeëriek in het duister. We volgen haast tastend onze gids en krijgen in de lobby onze sleutel, waarna golfkarretjes ons naar onze kamer brengen. We hebben geluk en liggen zeer centraal. Nadat de koffers zijn gebracht en we het nodige op orde hebben gezet, pakken we nog even een douche en blazen wat uit. Al was het weinig stappen, het hele transfertgedoe maakte er toch een slopend dagje van, gelukkig mogen we morgen wat uitslapen.

Dinsdag 9 september Li Jiang

Hoewel we tot half acht mochten slapen, zijn we reeds voor zes uur wakker. Is het de hoogte, of de gewoonte van de laatste dagen, wie zal het zeggen. Toch nog wat lekker blijven soezen. Het ontbijt is verzorgd en uitgebreid en wordt opgediend in een mooie en ruime ontbijtzaal.
Iets over negen verzamelen we voor een bezoek aan de markt en een wandeling door het oude stadje. De markt is een echte cultuurschok, levende eenden en kippen, konijnen, vissen, levende sprinkhanen en rivierkreeften, kruiden, groenten, vlees en alle mogelijke snuisterijen, specerijen en prullaria worden er in kraampjes of in hallen te koop aangeboden. Mensen van allerlei pluimage en kledij, leeftijden en afkomst komen zich hier bevoorraden. We moeten zeggen, alles ziet er vers en van goede kwaliteit uit. Consternatie bij ons allemaal als plots een jongeman doodgemoederd in zijn nakie voorbijwandelt.
Na de markt verkennen we de steegjes en pleintjes, vergapen ons aan academiestudenten die schetsen en tekeningen maken in opdracht en leggen, zoals altijd, alles vast op de gevoelige plaat.
Half twaalf brengt de bus ons naar het dorpje Baisha, waar we een wel heel origineel restaurantje aandoen. Je zou er zelf nooit naar binnen gaan, maar ondanks het zeer eenvoudige en smoezelige interieur is het eten er zeer lekker. De Yackkaas, opgediend met wat dipsuiker, waar we voor de eerste maal kennis mee maken, is een echt snoepje.
Een eindje voorbij het eethuisje woont een excentrieke kruidendokter, dr. Ho, 92 jaar en goed bij de pinken. Hij nodigt iedereen uit bij hem thuis en biedt een gepaste kruidenthee voor al je kwaaltjes. Aan de talrijke artikels die hij uitstalt te zien is hij wereldberoemd. We bezoeken zijn praktijk, nemen wat foto’s maar laten de thee wel aan ons voorbijgaan.
Voor we het dorpje gaan verlaten laten we ons nog rondleiden in de broderieschool. De leerlingen en de masters maken enig mooie handwerken, waarvan je haast zou zeggen dat het foto’s zijn, zo fijn is hun draadwerk. Monique kan zo’n pareltje echt niet aan haar laten voorbijgaan.
Als we terug naar Li Jiang rijden regent het, maar we laten ons niet afschrikken voor een wandeling langs het grote waterrad. Een eindje verderop worden we wegwijs gemaakt in thee, de soorten en de gepaste schenkwijze. De proeverij bevalt ons best en van de beste soort gaat een schijf mee naar huis. Genoeg geproefd, dus kuieren we verder door de kleine straatjes en langs de bars tot aan het resort.
Ivan’s verjaardag werd door het hotel met taart bedacht en hij vergast ons met een stukje als we op onze kamer komen. Een beetje veel slagroom maar best lekker. We hebben ruim de tijd om wat te relaxen, een koffietje te drinken, wat te lezen en te schrijven.
Te half acht worden we vergast op een westers diner met eendenborst als voorgerecht, biefstuk als hoofd- en bavarois als nagerecht. Met een glaasje wijn erbij smaakt het zeer lekker, zeker na het aperitief dat Johan aanbiedt voor zijn verjaardag. We keuvelen nog gezellig met z’n allen wat na en zoeken iets na tienen het bed op.

Woensdag 10 september Li Jiang

Het ochtendritueel zit er al goed ingebakken en na koffers buiten en ontbijt starten we rond negen uur richting Zwartedraken vijverpak. Het is zonnig en licht bewolkt en in het park kunnen we enige foto’s nemen met brug en pagode en vijver, met als decor de Jade Draaksneeuwberg, 5600 meter hoog. Meestal is hij in wolken gehuld, ook gisteren, maar vandaag piept hij tussen de wolken door, buitenkansje voor ons. Het is ochtend en in het park dansen verscheidene groepjes inwoners, doen tai chi, of een groep ouderen zelfs religieuze dansen. Het is enig om naar te kijken. Een park is niet compleet zonder tempel, een mooie trouwens met het standbeeld van een vurige krijger ervoor. In het Dongbamuseum krijgen we uitleg over de religie van de Naxi en in de souvernirshop zit een donga op eigen geschept papier teksten over te tekenen. We nemen er eentje mee, de prijs is echt niet duur.
We stappen onze bus op maar nemen alvorens te vertrekken naar Shangri La afscheid van Sue Han, onze goedlachse en zeer vriendelijke Naxi gids. Een fooi en een gepast applaus zijn onze waardering.
Naar Shangri la is het wel een eindje, en ook een eindje klimmen, dus beginnen we er met ons busje maar aan. Het eerste stuk is autosnelweg en de kilometers tikken flink aan. De eerste tussenstop die we maken is aan de bocht in de Yanzi rivier. Het panorama is grandioos. Het water stroomt er tussen steile hellingen en maakt een kromming van 180 graden. Eveneens grandioos zijn de toiletten, kleine houten hokjes van een metertje hoog met een gordijntje. Hilariteit alom. De wc man zou graag betaald willen worden, maar voor dergelijke viezigheid hebben we geen Yuan over. Enkele kilometers verderop steken we de rivier over en klimmen een tijdje tot in Shigu, het dorpje dat de toegang is tot de tijgersprongkloof. Eten doen we in een restaurantje die naam onwaardig, onder een vuil afdak en met smerige vensters en een echt vieze keuken. Het eten is wel verzorgd en gelukkig wordt het bier in kartonnen bekers geschonken. De toiletten anderszijds da’s minder, vuil met alle troep ongespoeld in de bakken en een stank van uren in de wind. Dat men er ons nog wil voor doen betalen was er teveel aan, no way.
Gelukkig blijven we hier niet langer dan nodig en al spoedig volgen we een kolkende bergrivier. Her en der zijn er electrocentrales die van de natuur gebruik maken. Na een tijdje de rivier gevolgd te hebben trekken we hogerop en klimt de weg gestaag tot we halt houden aan een mooi uitzichtpunt met sublieme vergezichten. We staan er zelfs boven de diepte op een gammel houten balkon. Vervolgserie wc : een greppel met enkele halve muurtjes, gelukkig wel net gekuist.
Een uurtje verder houden we halt bij een dorpje van de Yi om een familie te gaan bezoeken. Over een hobbelige aardeweg dalen we een stukje tot we aan het huis komen dat we wilden bezoeken. Niemand thuis, maar de vensters staan wel open. Wat we te zien krijgen vervult ons met ongeloof, een wanordlijke en slordige vuile boel, ongelooflijk. Wa Moe, onze gids die ons heeft vervoegd in Shigu, trekt om de woning heen en gaat even kijken bij de buren. De vrouw des huizes is bereid ons te ontvangen, maar trekt eerst haar traditionele klederdracht aan. Wat we hier zien, tart echt alle verbeelding, aarden vloer volledig in het duister, een vuur in het midden van de hut en achter houten schutting de slaapkamers. De keuken is in een andere hoek en de spullen liggen zomaar in het rond verspreid. In feite is het niet veel meer dan een schamele stal.
Druk napratend verlaten we het dorp en vervolgen onze weg naar Shangri La. Onder weg hebben we nog politiecontrole, maar zonder problemen bereiken we Zhondiang, eerst via het nieuwe gedeelte met een grote kazerne en een uitgestrekt internaat, voor alle kinderen van het middelbaar van het Tibetaanse prefectuur. Aan het begin van de oude stad verlaten we ons zitje, houden een plaspauze en nemen gretig foto’s van de tempel aan het plein. Het bezoek aan de oude stad begint met een domper van formaat, vooral voor de mensen van dit dorp. In januari is door onvoorzichtigheid drie vierde van de oude stad afgebrand. We banen ons een weg over het puin en kijken meewarig naar zoveel ellende. In één van de gespaarde straten kijken we wat rond naar wat is overgebleven en dineren in een restaurantje daar, eerlijke kost en lekker, ook de taart die wordt aangesneden voor de verjaardag van Ivan.
Het is ondertussen al wel laat geworden, dus vervolgen we de weg naar ons hotel, vijf kilometer buiten het dorp. Voor de eerste maal krijgen we het Songzanlin klooster in de verte te zien, majestueus blinkend met zijn vergulde daken en ornamenten in de ondergaande avondzon. Dit belooft voor het bezoek van morgen. Het hotel blijkt een luxe resort te zijn in oude stijl, genre van het Crown plaza in Li Jiang.
Op het centrale plein worden onze koffers uitgeladen en in de centrale lobby krijgen we een tasje gemberthee met een koekje aangeboden, pittig en aanbevolen tegen hoogteziekte. We stippen aan welke onze valiezen zijn en volgen de koerierjongen die ons onze kamer aanwijst. Het is een mooie studio met een wel speciaal bed ( een houten bak), een salonnetje en zowaar een balkon met onbelemmerd uizicht op het klooster en de vallei er omheen. Het is reeds acht uur voorbij en we worden te half negen op het onderste centrale plein verwacht, waar een gedeelte van het personeel bij een vuur traditionele dansen en zang voor ons opvoert. Het is vrij fris, maar we krijgen een fleesedeken om ons in te hullen. Afgesloten wordt er met een glaasje yakboterthee, een merkwaardig drankje. Tijd nu om de koffer wat uit te pakken en in ons bed te duiken, het was een felle dag en we moeten wat wennen aan de hoogte hier, 3500 meter. De venster open, wat frisse lucht en de luchtbevochtiger die zorgt voor wat minder droogte. Slaapwel!

Donderdag 11 september Shangri La

Lekker lang geslapen met open venster in de stille bergnatuur. Na een tijde van de prille ochtend genoten te hebben vanop ons terras, met de koeienbellen als muziek, versterken we ons met een lekker ontbijt.
Langs de achterdeur verlaten we het resort om via de velden de achterzijde van het klooster te bereiken. Aan de Stupa geeft Annie haar eerste uitleg van de dag, alles zal pas gezegd zijn tegen de avond, stevige stembanden. We bezoeken de drie tempels, de ene al grootser dan de andere en laten ons door een Lama ( naam voor een monnik in Tibet) zegenen en bekomen een gebedsarmband. Het Songzanlin klooster is in de jaren zeventig door de rode gardisten haast volledig vernield en is na dertig jaar heropbouw haast totaal vernieuwd. De gulden daken glinsteren in de zon en de grootsheid van dit bouwwerk komt in het mooie weer helemaal tot zijn recht. Na de gebedstrommel gedraaid te hebben dalen we de vele trappen af tot beneden, waar we het hele domein in de hoogte kunnen overschouwen.
Een korte busrit brengt ons bij de hoeve van een Tibetaans gezin. We worden door de jonge gastvrouw hartelijk ontvangen en onthaald met yakboterthee en yakkaas. De woning is groot en vrij comfortabel in plaatselijke normen, wel donker. Een reuze flat screen beneemt de grote kast haast helemaal, een reuze contrast met de de haard en de rest van het huis.
Aan de rand van de oude stad gebruiken we het middagmaal. De rit naar het Potazo park en het Bita Hai meer duurt een kleine drie kwartier, juist gepast voor een kleine siësta. Aan de parking verlaten we onze bus en stappen over in de plaatselijke shuttle. Opmerkelijk, voor het opruimen van de parking worden hier zwarte zwijnen ingezet, die alle eetbare rommel opvreten. We rijden een klein stukje door het park, verlaten de shuttle, stappen een klein eindje aan de rand van het Shudumeer en vervolgen vijf minuten later onze weg met een andere bus. Een heel eind door de bossen, op en neer langs bergen en dalen, slingert de bus tot zij ons afzet aan het Bita Hai meer. Over de houten vlonders wandelen we langs de oevers en bewonderen de weidse natuur over de waterplas en stappen gezwind naar de steiger van de veerboot, die ons een heel eind over het meer vaart. Er waait een lekker briesje dat heerlijke verfrissing biedt. Van aan de aanlegsteiger stappen we verder over de vlonders, ontdekken edelweiss in massa en steken het moerassige deel over, genietend van de bloemen , de planten en de omgeving. Een troep lawaaierige soldaten zorgt er voor het traditioneel Chinese rumoer. Na een plaspauze brengt de shuttle ons terug naar onze bus, waarna we verder terug naar Zhangdiong rijden, met nog even een fotostop aan het feeërieke klooster in de avondzon.
Het was alweer warm vandaag, dus profiteren we van de geboden tijd voor een verkwikkende douche en het aangeboden kopje gemberthee. Na het avondeten in het restaurant van het resort,zoeken we allen onze kamer op. Morgen is halfzes de wektijd.

Vrijdag 12 september Kunming Stenen Woud

Na een vrij onrustige nacht, het kan niet elke dag top zijn, roept de wekker ons vroeg op. Buiten is het nog donker! Een snelle douche, de koffers dicht, en door de frisse ochtendlucht naar het ontbijt. Het gezelschap van Ivan en Chantal maakt het gezellig aan tafel.
In het duister verlaten we het resort en trekken door een slapend Shangri la naar de luchthaven van Diqing. We zijn het nu echt wel gewoon, inchecken, security en wachten aan de gate. Met een kleine vertraging vliegen we richting Kunming. Ook hier alweer de nodige plichtplegingen en rond elf uur starten we met Ryan, de plaatselijke gids alhier naar het Stenen woud. Het is een stevige rit en rond één uur zitten we aan tafel. Chinese rijsttafel kennen we nu al wel. We houden het kort en om de vertering wat te helpen stappen we naar de ingang van het park. Het is wel heet hier. Na de aanschaf van ticketten worden we met een electrische shuttle 3 km verderop naar het begin gereden.
De kalkstenen rotsen rijzen hier al op achter de kunstmatige vijver en een eindje verder, langs een wel zeer geëffend pad komen we aan het begin van de grote tour. Op het pleintje hiervoor dansen Sani mensen in klederdracht voor de toeristen. Een kort adempauze en eventjes kijken en het in ons opnemen. Naarmate we verder tussen de rotspartijen doorklauteren wordt het rustiger en zijn we haast onder ons. Van de ene verwondering gaat het naar de volgende ontdekking en volgt wat verder een andere verrukking. Langs een klauterweg en bonkige trapjes bereiken we boven het panoramapunt. Adembenemend mooi zijn hier de vergezichten en de grillige einders voor ons. Beeld na beeld volgt op de gevoelige plaat. Het is er hemels mooi en zeer rustig, terwijl in een kioskje verderop de chinezen zich verdringen. Langs de weg vervolgen we onze wandeling. De inlanders zoeven voorbij, verwonderd dat die gekke Vlamingen dat te voet doen in die warmte. Beneden maken we nog een klein toertje langs de rots van Ashima. Het plein ervoor is overvol, kermis in China. Bloedheet is het en na het terugtochtje met de shuttle, zijn we blij een koel drankje te kunnen kopen aan een stalletje.
Het is vier uur voorbij, dat betekent tijd om terug naar Kunming te rijden. We komen in de vrijdagavonddrukte terecht, maar al bij al bereiken we vlot het Golden Eagle Summet hotel rond half zeven. Inchecken en opfrissen, want te half acht zijn we al terug paraat. Annie heeft een buffet geregeld in het Crowne Plaza met alles erop en eraan, westerse stijl. Hoeft het gezegd dat het smikkelen en smullen was van al de heerljkheden en genieten van een lekker glas wijn. Het proefde als een feestbanket, dank u Annie. Gezellig aan een lange tafel was het keuvelen en bijpraten met een glaasje of een bakje koffie. Met een korte wandeling kwamen we rond half elf terug in het hotel. ’t Was nog maar eens een leuke dag geweest. Morgen wacht een lange rit.

Zaterdag 13 september Yuanyang

Te acht uur start de bus en verlaten we een rustig Kunming voor een lange rit richting Yuanyang.
Na twee uur rijden strekken we even de benen voor we de autosnelweg verlaten. Nog een dik uur verder komen we bij onze eerste stop van vandaag, het Mongools dorpje Xing Meng. We kijken de ogen uit bij de waterpijpen van de mannen, onder hun kiosk bij het kaartspel. Als gek worden ze gefotografeerd, het stoort hun geenszins. Als we door de straten wat dwalen komen we voorbij hun ziekenhuis, en met twee verpleegsters in de groep moeten we hier toch even binnengluren. Hopelijk komen we hier niet terecht, wat een negorij! We struinen kris kras verder en nemen hun dorp in ons op. In de feestzaal wordt een geboorte gevierd, met haast het hele dorp aan de vele tafels. We worden zelfs mee uitgenodigd aan de dis, maar bedanken vriendelijk, we moeten nog verder.
Te half twee is het tijd om toch iets te eten. Het restauarant is vrij eenvoudig, da’s een eufemisme. We eten enkele hapjes van de rijsttafel en sluiten af met mango, heerlijk verse. Hygiëne was hier niet je dat, maar zoals vaak hapten we onze honger weg. Als we instappen begint het te regenen en gedurende een poos staan de hemelsluizen wagenwijd open. We rijden verder via Gexui en volgen de rode rivier. Eens Yuanyang op de borden staat, denken we dat we er bijna zijn, maar dat is efkes mis. We stoppen even om te tanken en wat fruit te kopen. Van dan af rijden we nog anderhalf uur en klimmen van 200 meter tot 1800 meter naar Bada. Iedereen wordt wat ongeduldig, er is immers de vrees dat met het vallen van de avond ook de mist komt opzetten. Te kwart voor zes kunnen we de bus verlaten en genieten van een ongehinderd plaatje van rijstterrassen in de avondzon. We bussen van uitzichtpunt naar uitzichtpunt, overal om ter mooist. De avondzon en de koelte doen wat heiigheid ontstaan. Moeilijk voor de foto’s maar zo poëtisch. De kleurigheid in tinten groen en geel zorgen voor een waar plaatje.
Het wordt stilaan tijd om naar ons hotel te trekken, dus dalen we terug enkele kilometers tot aan het Yung tu hotel. Het is haast half acht als we inchecken, dus gauw alles op de kamer en vlug naar de overzijde van de straat waar het avondmaal wordt opgediend. Annie heeft voor de verjaardag van Leslie wijn laten aanrukken, en zorgt voor een aperitiefhapje, meelwormpjes. Het gezicht van Leslie als ze denkt dat dit de vervanging van haar taart is, is goddelijk. Ik laat ze me smaken maar voor velen is het een uitdaging en voor sommigen echt een brug te ver. Het eten is als meestal niet slecht en met een glaasje wijn spoelen we alles door. Het is gezellig tafelen en rond tien uur gaan we terug naar onze kamer. Het Yunti hotel is een eenvoudig twee sterren hotel, de kamer is sober maar een bed voor elk met een proper lakentje, meer moet dat niet zijn.

Zondag 14 september Yuanyang - Jangshui

Als we te half zeven de gordijnen open trekken hangt de mist rond het dal. Blijkbaar heeft het deze nacht geregend. Op de tweede verdieping zoeken we naar de ontbijtruimte. Op het geluid afgaan is het efficiëntste, het zit er vol chinezen. Buiten wat toast en confituur, misschien nog een banaantje is er voor ons weinig te snappelen. Ryan heeft voor wat verandering gezorgd : Nutella.
Acht uur gaan de koffers en de handbagage in de autobus en wandelen we het stadje in naar de markt.
Markt !!!! alle Yi en Hani vrouwen sleuren in hun klederdracht met volle manden en zakken. In de markthal is het een drukte van jewelst, buiten trouwens ook. Er wordt gewikt en gewogen en gekocht van de plaatselijke boeren. Op de eerste verdieping is het al groenten en fruit wat de klok slaat, maar als we achteraan terug naar beneden gaan wacht de cultuurschok. Kippen en eenden zitten in metalen kooien te dicht opeen te wachten op koper en executie, wat verder ligt een geslachte hond gevild en met open gesneden buik, zijn soortgenoot iets verder mooi over een metalen rek gedrapeerd te koop aangeboden. Achteraan in een hok wachten anderen hun einde af. Het vlees van de gehalveerde varkens ligt er gewoon op houten tafels, als je wil kan je voelen of het wel ok is. Vissen liggen in een ondiep teiltje water te spartelen, veel verser kan niet, met minder water ook niet. Een kranige ventster neemt de kippen een voor een uit de mand, snijdt een vlim in de keel en gooit ze in een bak waar ze sidderend leeg bloeden. Buiten banen we ons een weg tussen scooters, auto’s en het vele volk terug naar de parking van het hotel. Wat een ervaring!
We trekken terug de bergen in en slaan een zijweg in op weg naar een Hani dorp. Het is er vrij rustig. Via het marktpleintje zoeken we onze weg naar de watermolen en dalen nog een stukje af tot we tussen de rijstvelden wandelen. De zon heeft zijn plaatsje tussen de dunner wordende wolken afgedwongen en in een heerlijk weertje balanceren we ons op een richeltje van een afvoerkanaal het veld in. Het is oogsttijd voor de rijst en vele boeren snijden de gebonden rijstaren en slaan de rijst uit de gebonden schoven in een grote brede bak. Die rijst wordt in zakken gedaan en door muilezels en buffels naar boven gesleept. Het is hard labeur, en al is het nog maar ochtend, het wordt al vrij warm. Hun strooien punthoed is duidelijk geen versiersel . We klimmen terug naar het dorp en verder naar de parking voor de toegang van het dorp, waar kleine wagens ons per zeven terug naar de weg boven voeren. Daar wacht de chauffeur ons op met zijn bus. Ondertussen is het dik half twaalf dus verlaten we de hoogten en dalen terug af tot de grote weg, die ons naar Yuanyang voert voor de lunch.
Op de bus is het lekker koel, maar als we uitstappen slaat de hitte ons in het gelaat, 37 graden. De lunch bevat enkele plaatselijke specialiteiten zoals varens en gefrituurde visjes. Zo blijkt elke rijsttafel toch steeds weer net anders. Of Leslie zich echt laat aanpraten dat er ook een bordje hond wordt geserveerd, laten we maar even in het midden. Een frisse pint en een pot thee zorgen voor de dorst en als dessert komt een frisse schotel fruit op tafel.
De tocht naar Jianshui wordt een middagvullend item, dat we kort na vertrek even onderbreken voor een fotostop aan de rode rivier, de Zhu Jiang, en ananasbevoorrading aan de fruitmarkt iets verderop. Een scherp fruitmes voor 5 yuan is geen geld, dus dat pikken we nog even mee. Buiten is het bloedheet, het is half drie, op het heetst van de dag. Tot vijf uur rijden we non stop naar Jianshui, tijd voor siësta.
Rond half zes zijn we in de buurt van Jianshui in het dorpje Duan Shan, een dorpje dat eertijds is gebouwd door een man die rijk geworden was met de tinmijnen in Gexui. Mooie huizen, kleine paleizen bezoeken we, met kleurrijke inkompoorten en met een heuse binnenvijver. Peter en Emiel hebben zelfs de trap gevonden en pronken vanop het balkon. De mooiste villa bevat verscheidene compartimenten, sommige deels bewoond in zeer slordige omstandigheden. In het dorpje wonen de laatste vrouwen met ingebonden voetjes, vaak maar 8 cm groot. Sinds lang is dit verboden, zodat er nog slechts twee overblijven, hoog bejaard allebei. Spijtig genoeg is het oudje dat we wensen te bezoeken niet thuis, zodat ons dorpsbezoek zich beperkt tot een rondgang door de steegjes.
Alvorens naar het hotel te gaan, rijden we nog even langs de Dubbele Drakenbrug, één van de mooiste bruggen in China. Ze bevat verscheidene rondbogen, een heuse toren middenin en een poorthuisje aan één kant.
Iets na zeven komen we in het Lin’An hotel aan, gauw ons met een douche verfrissen en te acht uur alweer op pad naar een groezelig restaurantje in de buurt. Het eten kan ons iets minder bekoren, maar we spoelen graag de hitte van de dag door met een frisse pint. Een wandeling door de winkelstraat brengt ons terug naar het Lin’An waar de lift ons 12 hoog naar onze kamer brengt. Nog even wat opruimen en relaxen voor we te bed gaan. De dag was goed gevuld en …. zeer warm.

Maandag 15 september Jangshui

Vandaag gaat het verder noordwaarts, terug naar Kunming en vervolgens met een avondvlucht naar Guilin. Om halfzeven haalt de telefoon ons uit een nog diepe slaap,een teken van moeheid? Routineus volgt het ochtendritueel van douchen, koffers op de gang en ontbijten, alles binnen een spanne van anderhalf uur.
Acht uur gaat de handbagage in de bus en wandelen we tien minuten tot aan het museum van de Zhu familie. Deze schatrijke familie bouwde deze prachtige residentie, met vijver, ontvangsthallen, kamers voor de jonge, en nog andere voor de huwbare meisjes. Een heus altaar voor de voorouders is er ook, en alles in bijzonder mooi houtsculptuur. Bovenop dit alles heeft de residentie ook nog een prachtige tuin. Normaliter hadden we hier gelogeerd, maar het bleek gesloten liet men ons weten van AdA. Sinds 1 september was het echter terug toegankelijk, maar wij bleven in het Lin’An, foutje van AdA.
Vermits we deze namiddag tijdig op het vliegveld moeten zijn, is het tijdschema wat strakker, daarom blijven we niet te lang en stappen door de oude stad verder naar de Confusiustempel. Op het plein ervoor ontmoeten we weer dansende mensen, het is een plezierig schouwspel om deze dames uiterst bevallig te zien bewegen.
In het midden van het plein staat een groot borstbeeld van Confusius, omringd door een watertje, met glasdals overkapt.
Als Ryan de toegang heeft betaald betreden we de tempel, de tweede grootste tempel aan de wijsgeer toegewijd, na die in zijn geboortestad. Mooie poorten, een respectabele vijver, met een gracieuze boogbrug en een intiem prieel op een eilandje, een idyllisch plaatje. We kuieren van poort naar poort, en hangen een plaatje aan het wensbord, voor slimheid of succes in carrière en studies. Voor ons hoeft dat niet meer, maar misschien nuttig voor de nazaten? We hangen dit niet zomaar op, maar offeren eerst drie wierookstokjes voor de tempel alvorens het aan de andere plaatjes te bevestigen.
Achter de wierookpot betreden we het heiligdom, waar centraal een beeld van Confsius in Boeddhavorm tegen de achterwand prijkt. Na een korte plaspauze verlaten we het domein en rijden met de bus tot aan de zuiderpoort. Ze is identiek aan die van het TiananMen plein te Beijing, alleen wat kleiner. Mannen met hun vogelkooitjes verzamelen op het plein er achter. We keren op onze stappen terug en bussen tot aan de Westerpoort, kleiner maar in feite mooier dan de vorige. Enkele steegjes verder ligt de bron van het Goede Water, en velen komen er hun kannen vullen. Het blijkt heilzaam water te zijn van een grote zuiverheid. Honderd meter verderop staat een klein fabriekje van Tofu. Deze vleesvervanger wordt vervaardigd uit soyabonen. De werklui werken er 10 uur per dag, maken 3000 porties en verdienen er 60 yuan, zo’n 7,5 € voor. Aan de smerigheid te zien bestaat er hier zeker geen voedselinspectie, gelukkig komt de tofu in België niet uit China.
Terug in onze bus gaat het recht naar Xing Meng, het Mongoolse dorpje, voor de lunch. Rond half één gaan we er aan onze ronde tafel, vertrouwd concept, en een klein uurtje later zijn we alweer op weg richting Kunming. Annie geeft ons uitleg over de chinese dierenriem, met duiding omtrent de karakteristieken en eigenschappen van elk beeld. Uiteraard een uitgelezen kans voor hilarieit, en af en toe een waarheid, misschien.
Voor we naar de luchthaven gaan hebben we nog een beetje tijd om langs een winkel van zijde te gaan. Voor Corine en enkelen de gelegenheid om zijden donsdekens mee te nemen naar huis. Sleuren broedertjes!
Het vliegveld van Kunming is reuze groot en aan de security staan lange rijen. Het verloopt echter vlotjes en we satppen het hele eind naar gate 54, helemaal aan het einde. Als we denken dat we over tien minuten kunnen boarden, komt er een vertraging van een klein half uurtje bij, niks aan te doen.
Vermits er veel handbagage is, zeker bij Corine, zorgen we er voor als eerste aan boord te kunnen gaan. De vlucht verloopt rimpelloos en rond acht uur landen we te Guilin. Qin wacht ons aan de uitgang op en met onze meest luxueuze bus tot nu gaat het onverwijld naar het Grand Bravo hotel. We kijken ons de ogen uit als we er binnen stappen, een enorme hal, een paleis waardig, alles wit en met enorme kroonluchters verlicht. In het restaurant zakken onze schoenen in het vasttapijt, maar het is het buffet dat ons op dit late uur vooral interesseert, samen met het Corbières wijntje dat ons na al die dagen flets bier als een streling op de tong over komt. We doen ons tegoed aan al de opgediende spijzen en voor de verjaardag van Peter sluiten we af, na al de desserts, met ……. taart. Een doorzakkertje van 50 graden spoelt alles door. Het is al lang tien uur gepasseerd wanneer we naar onze kamers trekken. Verrassing, het blijkt een inrichting in quasi Louis XV te zijn. Al is het kitscherig, het heeft toch wel een bepaalde charme. Als we het nodige in en uit koffer hebben gehaald, is het hoog tijd om onder de lakens te kruipen na een lange dag.

Dinsdag 16 september Yangshuo

Het heeft lang geduurd, maar deze nacht was een rotte, met buikloop en het hele santekraam. Bijna niet geslapen, maar de medicatie blijkt te helpen en da’s het voornaamste.
Na een karig ontbijt, hoewel het buffet zeer ruime keuze bood, gaat het door de kern van Guilin naar Yangshuo. We toeren door de grotere lanen van Guilin, terwijl de stad zich opmaakt om naar school of het werk te gaan. Vrij snel laten we het centrum achter ons en doorkruisen plaatselijke dorpjes. Al gauw doemen de karststenen formaties op die een geheel nieuw en uniek landschap voor ons tonen. In tegenstelling tot alle voorbije dagen is het nog wel warm maar ook bewolkt en dreigt de regen.
In Yanshuo passeren we eerst langs het toilet in een hotel alvorens we op Weststreet gaan wandelen. Het is een typische toeristische straat met souvenirswinkels en prullaria allerhande.
We besluiten een stempel te laten graveren voor Olivier en Pieterjan met hun naam in het chinees, maar het heeft heel wat voeten in de aarde zodat we nog weinig tijd voor ronddwalen hebben. Na met de hele hoop, vnl. de dames, een nephandtassenwinkel te hebben bekeken, stappen we terug naar onze bus die ons in een kwartiertje naar onze volgende activiteit brengt, fietsen. De jongens hebben het beste met een mountainbike, terwijl de dames het moeten stellen met wat aftandse fietsen. Een klein eindje langs de drukke straat en dan draaien we de veldwegeltjes is, hobbelig en met vele putten. Plots consernatie en opschudding, Monique is een meter diep het veld in gedoken. Gelukkig is het allemaal zonder veel erg en nadat de fiets wat is hersteld, en Monique wat opgekalfaterd kunnen we onze tocht verder zetten , tussen de katoen en rijstvelden , met op de achtergrond steeds de grillige heuveltoppen. Een uurtje later zit het erop en is het tijd om in een restaurantje aan de oever van de Lyong te lunchen. We ontmoeten er een andere groep Vlamingen, ook aan de rijsttafel.
Het is het moment om ons hotel te gaan opzoeken, tien minuutjes verder, ook aan de Lyongrivier. Het blijkt een rustig resort te zijn met gezellige kamers , een mooie tuin en een knap zwembad. Vermits we pas te vijf uur terug aan de lobby worden verwacht hebben we enkele uurtjes de tijd voor onszelf om wat te rusten of te wandelen. Een deugddoende middag.
Het is maar een klein eindje rijden voor we de start van onze vlottentocht bereiken. Op een zitje, gebonden op enkele bamboes varen we rustig de Lyong af, met hier en daar een watervalletje dat moet genomen worden, benen hoog aldaar. Het wordt een rustgevende vaart en in feite veel te snel naar onze zin zijn we terug aan het hotel. Als we aanmeren begint het te regenen maar we geraken tijdig vrij droog op de kamer.
Wanneer de avond valt verzamelen we opnieuw om in de stad te gaan eten. Een grote ontgoocheling, het blijkt eerder een voetbalkantine te zijn uit vroegere tijden. Iedereen reageert vrij ontzet, dit is AdA onwaardig. Gelukkig heeft Peter enkele flessen ontkurkt voor zijn verjaardag, zodat de sfeer nog opperbest wordt. Al is de kost niet lekker, het gezelschap maakt veel goed.
Er is een openluchtshow voorzien, en de dreigende wolken doen ons allemaal uiterst lang twijfelen, en slechts met de helft besluiten we het er op te wagen. Het is een klank en lichtspel met de karststenen heuvels als decor en het water als podium. Muziek en dans in een feeërieke sfeer, een muzikale spektakel. Het miezert af en toe een beetje, maar onder onze plastic poncho is het genieten van de show, duidelijk geschoeid op de leest van de Olympische Spelen.
Al voor de show ten einde is beginnen de chinezen merkwaardig genoeg voortijdig de tribune te verlaten, zodat wij na de finale er haast nog alleen zijn. Het maakt de terugtocht naar het hotel makkelijker. Het is haast elf uur, dus gauw nog wat inpakken en dan bed in.

Woensdag 17 september Hong Kong

Een betere nacht dan de vorige en monter op voor het ontbijt. Als de koffers zijn ingeladen vertrekken we rond acht uur naar de luchthaven voor onze vlucht naar Hong Kong. De tocht verloopt vlotter dan verwacht. Aan de bagage incheck is het even wat chaos, maar we raken allemaal tijdig en zonder problemen China uit. De vlucht is stipt en rond kwart na twaalf zet de piloot zijn airbus neer op de tarmac. Vermits we vanuit het buitenland komen, moeten we eerst de immigratie passeren en dan pas onze bagage aan rij 11 afwachten. Na een uurtje is dit alles ongeveer allemaal geklaard en worden we opgewacht door Alex, alias Cheng, alias Fernandel. In een soort Engels taaltje probeert hij ons wat wijzer te maken over het programma van de volgende dagen. Eerste punt op de agenda is lunch. In een restaurant in een winkelcentrum, krijgen we een keurige rijsttafel aangeboden met een heerlijk biertje, voor de verandering met keuze uit verscheidene biersoorten. Eens onze honger gestild ( het is drie uur voorbij) vervolgen we onze weg van eiland naar eiland tot aan het hotel. Zoals nu al zovele malen deze reis verloopt het inchecken vlot en begeven we ons voor een tijdje naar onze kamers, even wat energie bijtanken na de tocht, toch eentje van zeven uur, om tegen vijf uur terug paraat te staan voor verkenning van Hong Kong eiland. Via de tunnel onder het water verlaten we Kowloon, in volle spits, en rijden tot aan het treintje dat ons naar Victoria Peak zal voeren. Het is er druk, maar Alex loodst ons via een aparte rij naar de voorste gelederen. Onder een hoek van 45 graden rammelt het ding tot boven, rijdend tussen de appartementsblokken. Boven is het warm maar ook mistig en regenachtig. We zitten met onze neus haast in de wolken en juist daaronder begint de duisternis te vallen. Degelijke foto’s van de skyline maken is haast niet te doen, maar het zicht op al die reuze wolkenkrabbers is grandioos. Als het nog donkerder wordt leidt Annie ons naar het dakterras van het eetcafé waar we zo dadelijk zullen eten. De lichtjes en de reclames en de ledverlichting ontrollen een kleurrijk beeld voor ons. Stipt zeven uur dalen we een verdieping en worden vergast op een keurig westers maal, dat iedereen tevreden laat smullen. Na de koffie bekijken we nog een poos de kleine lichtshow aan de gebouwen en met de bus worden we terug naar het hotel gebracht. Even wat gepak wegbergen op de kamer en dan wandelen we door avondlijk Kowloon en laten de drukte op ons afkomen. Het is drukkend warm en nog steeds loopt het zweet ons over de rug. Met de helft van de ploeg drinken we nog een biertje op een terrasje en rond half twaalf is het welletjes geweest voor iedereen, alweer een lange dag.

Donderdag 18 september Hong Kong

Aan alles komt ooit een einde, dus ook aan deze reis, en is het vandaag onze laatste dag. Alvorens om negen uur te starten nemen we allemaal twee uurtjes de tijd om koffers te pakken en alles klaar te maken voor de terugreis deze avond. Annie heeft ervoor gezorgd dat we deze avond nog enkele kamers ter beschikking hebben zodat we nog even kunnen douchen en wat nette kledij aantrekken. We hebben ook ruimschoots de tijd om deze ochtend van het lekkere ontbijt in het Nikko hotel te genieten.
We keren terug naar Hong Kong eiland en met twee sampans maken we een tochtje van een klein half uurtje door de haven van Aberdeen. Veel originele sampans van bewoners en vissers liggen er niet meer. Ze zijn vervangen door luxe jachten van rijke Hongkongers en andere gefortuneerden. Terug aangemeerd brengt de bus ons via kustwegen tot aan Repulse Bay, een chiquere buurt. We kuieren even over het strand en werpen een blik op de zee aan de einder en op al die voorbijvarende schepen. Op het einde van dit stukje kust staat een Taoïstische tempel, met in feite een hoop infantiele figuren in gips, eerder lachwekkend dan spiritueel. Stanley Plaza is nog een chiquere buurt met appartementen aan duizelingwekkende prijzen. het is late voormiddag en we hebben de keuze tussen de markt bezoeken of een terrasje doen. We vleien ons neer aan een strandbarretje en met een deugddoend briesje is het zalig om een biertje of een wit wijntje te drinken. Zoals Edwin treffend verwoordt : een fijne afsluiter van een fijne vakantie. Iets voor één uur verzamelen we weer en even verder ligt het Spaanse restaurantje Mijas. Een brusschetta met tomatenpesto, een slaatje met ibericoham, een geurig soepje, een lekker stukje gegrilde zalm of een succulent lapje biefstuk, afgesloten met een ijsje en koffie. Hoeven er woorden bij dat na de zovele rijsttafels dit een smakelijke afwisseling is, en ook nog voortreffelijk bereid?
De siësta nemen we in de bus terwijl we Stanley Bay verlaten en terug naar het centrum van het eiland rijden om een stuk van de langste roltrap ter wereld te nemen. We wandelen daarna door een minder fraai eindje van Hong Kong, geen fraaie merken maar ietwat gore steegjes, en stoppen even bij Hard Rock café, zodat Ivan zijn collectie T-shirts ervan kan aanvullen. Van daaruit gaat het naar de ferry die ons terug naar Kowloon vaart. Het is de hoogste tijd voor een groepsfoto. Die met de skyline lijkt te donker, dan proberen we andere zijde maar. In plaats van de walk of fame duiken we de metro in en wandelen ondergronds tot bijna aan het hotel. Ons bezoek aan Hong Kong en China zit er hiermee op.
Daar het een zeer warme dag was, met temperaturen rond 35 graden, is iedereen blij met de geboden kans om zich te verfrissen. Deugddoend water en droge kleren zorgen ervoor dat we fris aan het afscheidsdiner komen. Ivan houdt een korte maar leuke afscheidsspeech en voor Annie is er een met veel plezier verzamelde omslag, maar vooral uit heel ons hart veel appreciatie en enorme dankbaarheid voor het gidswerk van de voorbije drie weken. Een gemeend applaus en een zeer gemeend “dankjewel Annie” voor al dat werk, die zorg en die toewijding.
Het diner is een heel verzorgd buffet met kreeft, zalm, peking eend en zovele andere lekkere hapjes, en ook een niet te versmaden dessertbuffet. Na de koffie wordt het hoog tijd om de valiezen in de bus te laden. Monique, Jef en Guy blijven nog enkele dagen, zodat we aan het hotel afscheid van hen nemen wanneer zij ons komen uitzwaaien.
De rit naar de luchthaven gaat supervlot en even na negen uur gaat onze bagage op de band. Aan de immigratie blijft Annie achter. Drie kussen en een hartelijke knuffel, afscheid van een lieve vrouw.
We zoeken onze weg naar gate 41, shoppen nog een kleinigheid en stipt boarden we en stijgen op voor onze terugvlucht tot Munchen. Na het opstijgen is er een drankje met een hapje, maar het maal laten wij aan ons voorbij gaan. Misschien trachten een beetje te slapen?

Vrijdag 19 september Zaventem

Volgens Chinese tijd is het al bijna acht uur, maar in Europese tijd is het een kot in de nacht als we na enkele uurtjes ontwaken. In het vliegtuig is alleen het geronk van de motoren te horen en is het donker. De ene kijkt een filmpje, de ander soest nog wat na en sommigen lezen wat. Rond half vier gaat het licht aan en wordt het ontbijt opgediend. Niemand kiest voor de rijst, maar bij de scrambled eggs was zelfs het broodje niet te eten. Een tas koffie of een kopje thee smaakt wel.
Met een lichte vertraging landen we. We hebben slechts een klein uurtje. Aan de paspoortontrole is het file schuiven. Ook de securitycheck verloopt traag en bijzonder grondig zodat we ons echt moeten reppen voor de vlucht naar Brussel. We zijn de laatsten op het vliegtuig en eens ingestapt gaat de deur dicht en starten we. Om het met Peters woorden te zeggen : efficiënt tijdsgebruik. Het is een korte vlucht met een snackje en een drankje en stipt landen we in Zaventem.
Ons groepje is het enige met bagage zodat de koffers er onmiddellijk zijn. Met een gemeend dankje wel voor het gezelschap en drie kussen als afscheid gaat ieder zijn weg naar zijn thuishaven. Drie mooie weken met een leuke en aangename bende. Bedankt vrienden, het ga jullie goed.
We ‘ll meet again someday?

Jacques Van Dam