Australië

Terra Australis Incognita of ”het Onbekende Zuidland”, zo werd het genoemd toen Willem Janszoon met zijn schip”Duyfken” in 1606 als eerste Europeaan er zo’n 320 km van de westkust in kaart bracht. Hij verkeerde nog in de waan dat het vast hing aan Papoea en het duurde tot zijn opvolgers Abel Tasman en James Cook de cirkel rond maakten, met de ontdekking van Tasmanië en Nieuw Zeeland, dat het gewoon ”Australië” gedoopt werd. Met z’n 7.741.000km het zesde grootste land ter wereld. En dat gaan wij nu bezoeken, we gaan hen iets comfortabeler en sneller achterna in een A380 van Qantas die ons in 22 uur van London via Singapore naar Melbourne brengt.

We landen er in de vroege morgen. Een koffer van ons gezelschap is blijven plakken in London. Shit happens en Heathrow doet zijn reputatie eer aan.
”First line of defence” noemt de douane zich hier met een waslijst van spullen die je beter niet bij hebt en ze worden daarbij geholpen door een hond die snuffelend langs alle koffers loopt. Eens daar voorbij worden we opgewacht en begroet door Manu onze AdA man die vanuit het warme Thailand is overgevlogen om ons de volgende weken door dit immense land te gidsen.
Er is een hotel voorzien voor enkele uurtjes, net genoeg voor een ontbijt, een douche en een lunch want om 12h moeten we de kamer alweer af en om 18h worden we verwacht aan de haven voor ons vertrek nog dezelfde avond naar Tasmanië met de ferry ”Spirit of Tasmania”. Er blijven een drietal uren voor een (te) kort bezoek aan Melbourne, de tweede grootste stad van Australië en vereerd met titels als ”Garden City” en ”Meest leefbare stad ter wereld” en dat doen we te voet langs o.a.Chinatown, Treasury Gardens en de boorden van de Yarra River.

De nachtelijke overtocht over de Bass Strait duurt 11h en verloopt in alle rust. We leggen in de vroege ochtend aan in de haven van Devonport, in Tasmania. Ook hier controleert een snuffelhond de bagage op verboden spullen van het vasteland dit keer. Dan wacht op ons Graham, een sympathieke volbloed Aussie en de chauffeur van een grote comfortabele bus die de groep met een hartelijk ”g’day folks” verwelkomt.
Aan de vuurtoren van Mersey Bluff wordt er gestopt voor een foto van de monding van de gelijknamige rivier en het stadje dat er in de ochtendmist nog slaperig bij ligt. Dan schuiven we aan voor een ontbijt in het House of Anvers, bij de Antwerpenaar en chocolatier Igor van Gerwen die in 1989 België in ruilde voor Tasmanië. Igor zelf krijgen we niet te zien maar zijn producten gelukkig wel. We maken een korte extra stop bij een kaasfabriek waar vooral de beschilderde koeien en de wasarikaas de publiekstrekkers zijn, voor we naar de Villarett Gardens rijden in Moltema, een restauranthouder die in z’n vrije tijd met zijn echtgenote op een heuvelrug een 4ha grote, prachtige tuin heeft gecreëerd.
In Sheffield schijnt de zon en het stadje presenteert zich als de ”Town of Murals”. Muren van huizen zijn beschilderd met prachtige, kleurrijke muurschilderingen die jaarlijks tot 200.000 bezoekers trekken. In april wordt er ieder jaar het Interntational Mural Fest Art Competition georganiseerd. Graffiti is hier tot een edele kunst verheven.
We picknicken onderweg met al het lekkers van het House of Anvers en dan arriveren we in Cradle Mountain – Lake St Clair National Park dat deel uitmaakt van de Tasmanian Wilderness World Heritage Area, en onze Cradle Mountain lodge. In de gezellige bungalow brandt een haardvuurtje en dat doet verdraaid deugd want het is hier frisjes.
Er is een wandeling van een tweetal uur rond Dove Lake gepland en een shuttle bus brengt ons naar het beginpunt. We zitten op +- 950m en het begint te miezeren als wij er aan beginnen. Allengs sluit het wolkendek zich boven Cradle Mountain, het begint harder te regenen en als ik uiteindelijk terug aan de parking kom waar we op ons busje moeten wachten zetten ze hier boven de hemelsluizen volop open. Jammer natuurlijk, maar niet verwonderlijk want het weer is in Cradle Mountain uitermate onvoorspelbaar, je kan zon, regen en sneeuw, zeg maar de vier seizoenen hebben op een dag. Gelukkig is er vuur in de bungalows om alle natte spullen te drogen.

6:30 en het is buiten wit gevroren en 4° maar de lucht is blauw en de zon komt op. We rijden terug naar Sheffield langs dezelfde kronkelweg en met zicht op Mount Roland, maken een korte plasstop in Mole creek en stoppen even later voor een wandeling naar de Alum Cliffs lookout of Tulampanga, een heilige plaats voor de aboriginals omdat hier de kleur ”oker” gevonden werd waarmee zij zich tooiden voor feestelijke gelegenheden. Prachtig uitzicht over de canyon van de Mersey rivier en het omliggende landschap.
Er wordt ook wijn verbouwd in Tasmanië in de West Tamar Valley en een wijnproeverij ligt voor de hand in een van de vele wijnhuizen. Het panorama over de vallei van de Tamar rivier spreekt tot de verbeelding hetgeen ik niet kan zeggen van de wijn, maar ik ben dan ook geen ”kenner”.
Dan gaan we naar het Platypus House. Het Vogelbekdier of Platypus is een uniek wezen. Het lichaam is opmerkelijk, de Schepper was wellicht in een jolige bui. Het heeft de snavel van een eend, het lijf van een mol en staart van een bever, legt eieren, is toch een zoogdier en komt enkel voor in Australië. De Tasmaanse soort wordt momenteel bedreigd door een schimmelziekte waar de soort die op het vasteland leeft immuun voor schijnt te zijn en in Platypus House doet men verwoede pogingen om een probaat middel te vinden. Vooralsnog met weinig succes. Een ander leuk diertje dat ze daar hebben in de Mierenegel of Echidna samen met het vogelbekdier het enige nog voorkomende zoogdier dat eieren legt.
In Campbeltown, een voormalige garnizoenstad, staat de Red Bridge, gebouwd in 1838 door dwangarbeiders en ontworpen door architect James Blackburn, zelf ook een veroordeelde. De oudste bakstenen brug van Australië op de Midland Highway en over de Elizabeth Rivier. 1.250.000 met de hand gemaakte bakstenen werden er voor gebruikt. Leuk detail, de brug werd gebouwd op droog land en pas daarna werd de rivier verlegd om er onderdoor te stromen.
Bicheno is ons eindpunt vandaag en we logeren vlak aan het strand.

Het is fris maar de lucht is weer blauw en de zon komt er aan. De vermiste koffer is ook eindelijk opgedoken. We beginnen de dag met een bezoek aan East Coast Nature World Park, een privé zoo waar je kennis maakt met de dierenwereld van Tasmanië. Forester kangeroes die uit je hand eten, Tasmaanse duivels die je kan strelen, Whitney de wombat, een kudde herten, een ruime collectie vogels en een minder vriendelijke collectie zeer giftige tijgerslangen.
In Coles Bay begint het Freycinet National Park, genoemd naar de franse navigator Louis de Freycinet. Een korte wandeling rond de Cape Tourville vuurtoren biedt een eerste blik op de Tasmaanse Zee en de Hazards, een bergketen aan de kust met toppen van 415 tot 485m.
Op het programma staat een wandeling naar Wineglass Bay, door velen beschouwd als een van de 10 mooiste stranden ter wereld. Je moet er wel wat voor over hebben om er te geraken, een klim naar de Wineglass bay lookout, met een hoogteverschil van +- 190m en dan 200 meter afdalen naar het strand. En dat is inderdaad heel mooi. Hagelwit zand, dat perfect zou passen in de reclame spots van Dash en een helblauwe zee. Het plaatje waar reisfolders graag mee uitpakken. Lang kan je er wel niet van genieten en lanterfanten ook niet want voor de ganse wandeling is 2h uitgetrokken en je moet diezelfde 200 meter terug omhoog om dan terug af te dalen naar de parking waar de bus wacht met de picknick.
Diner is wat vroeger dan gewoonlijk want om 20:15 hebben we afspraak met een bioloog voor een pinguïn toer. Dwergpinguïns, 30 cm groot komen bij valavond terug aan land na een ganse dag fourageren in hun visgronden die meer dan 18km hiervandaan liggen. Het is stikdonker en behoorlijk kil als wij samen met een schare andere gasten op uitkijk staan. De koddige diertjes komen met tientallen aan land, en waggelen en huppelen over alle hindernissen, zelfs tussen de benen van de toeschouwers, naar hun nestjes waar, bij sommigen, kuikens wachten om gevoederd te worden.

Het is bewolkt en 9°. Groter verschil met gister is nauwelijks denkbaar.
Aan de kust van Bicheno is ergens een ”blowhole” en daar gaan we eerst een kijkje nemen.
Ons einddoel voor vandaag is Hobart in het zuiden van Tasmanië maar we stoppen eerst in Swansea, de oudste gemeente van Australië na Hobart en Sydney, aan de kust van de Great Oyster Bay met nog een aantal Victoriaanse koloniale huizen zoals Morris General Store, sedert 100 jaar nog steeds uitgebaat door de Morris familie.
Verderop de kust wordt gestopt voor een wandeling langs het strand en de klippen. Er valt wat lichte regen ook als we in Richmond stoppen aan de St. John’s kerk voor de picknick die we bij hebben.
Ze hebben hier de Richmond Bridge, de oudste brug van Australië, ook gebouwd door veroordeelden en de Richmond Gaol, de goed bewaarde gevangenis waar de lastige elementen werden heen gestuurd. Gebouwd en vergroot van 1825 tot 1840 met een mannen en een vrouwen afdeling.
Hobart is de hoofdstad van Tasmanië, gesticht in 1804 als een strafkolonie aan de monding van de Derwent rivier en met op de achtergrond Mount Wellington 1271m. 2de oudste stad na Sydney en een drukke zeehaven, thuishaven voor de Austalische en Franse Antarctica vaarders en een favoriete plek voor cruise schepen.
Ons hotel is vlak aan de marina, maar wij maken eerst nog een kleine verkennende wandeling van Battery point, naar Arthur’s Circus een pleintje met prachtig gerestaureerde huisjes uit 1840 tot 1850 en enkel nog betaalbaar voor mensen die dik in de slappe was zitten.
Abel Tasman, de officiële ontdekker van Tasmanië, heeft hier ook een standbeeld gekregen dat nota bene door koningin Beatrix herself in 1988 werd ingehuldigd.
Salamanca Place is de plaats van een immens populaire markt die iedere zaterdag gehouden wordt, en die gaan wij morgen ook bezoeken. Maar voor vandaag is het genoeg geweest, we checken in en maken ons klaar voor het diner in de Drunken Admiral.

We wandelen naar de Salamanca markt, genoemd naar de overwinning van Wellington in Salamanca in Spanje op de fransen in 1812. Voor de antieke pakhuizen in zandsteen staat een multitude van verkoopsstandjes met de meest uiteenlopende producten. De zon schijnt en iedereen is bijna buitenaards vriendelijk. De inwoners van Tasmania hebben een zeer relaxte kijk op het leven. Heel gezellig.
Onze bus wacht ons op aan het hotel en brengt ons naar de Belle Rive voor een zicht op de skyline van Hobart en Mount Wellington. Die zit een beetje in de wolken maar we wagen het er toch op en rijden naar de top op 1271m. Vanaf 1000m zitten we behoorlijk in de erwtensoep maar eens boven valt het nogal mee en door flarden in het wolkendek heb je een geweldig panorama over Hobart en de monding van de Derwent rivier.
Dan rijden we naar het Mount Field National Park voor wandelingen naar Russel Falls en Horseshoe falls, Lady Barron falls en de Tall trees Walk. De watervallen zijn dan misschien niet zo spectaculair maar de dichte begroeiing die als een dak boven je hoofd sluit en de reuzengrote bomen en varens zijn zeer imponerend.

We verlaten Tasmania, vliegen naar Sydney en we landen er rond de middag. Het is er 24°. Hoofdstad van de staat New South Wales met 4,6 miljoen inwoners en de eerste Britse kolonie in Australië. In 1788 werd de vlag geplant in wat nu Circular Quay is. We beginnen met onze stadswandeling in die richting, dan naar het het Sydney Opera House, door de Royal Botanic Gardens naar Hyde Park Barracks, langs St Marys Cathedral, door de Strand Arcade en uiteindelijk naar het prestigieuse Queen Victoria Building. Ondanks haar omvang geeft Sydney een gezellige indruk.

We vertrekken rond 10:00 terug naar The Rocks, een wijk aan de waterkant, niet ver van Circular Qay en wandelen kris kras door de smalle straatjes en steegjes van het oude Sydney. We lunchen in een lokale pub en gaan dan naar Circular Quay voor een havencruise met een spectaculair zicht op Opera House en de Harbour Bridge. In afwachting van ons diner in het Waterfront Restaurant mixen wij met de locals in de oudste pub van Sydney de ”Fortune of War” en slurpen een Carlton Draught. Als we ’s avonds terug naar ons hotel wandelen is het Opera House en de Harbour Bridge feestelijk verlicht.

Blue Mountains National Park, daar rijden we naar toe, 2690km² groot en het maakt deel uit van het Greater Blue Mountains World Heritage Area. Het gebied is Unesco Werelderfgoed en het krijgt zijn naam door de dichte eucalyptusbossen die met hun terpentijn afscheiding oorzaak zijn dat er over het gebied een blauwe waas hangt. Het park ligt slechts op 81km van Sydney maar herkenbare files zorgen ervoor dat het toch nog dikke 1,5h duurt voor we arriveren. We hebben afspraak met een paar rangers voor een begeleide wandeling in de bossen. We worden opgesplitst in 2 groepjes en wij vertrekken met Jeff voor een leerrijke tocht van een paar uur door het grandioze landschap. De man is een wandelende encyclopedie die honderduit vertelt over de fauna en de flora. Het meest bekende landmark is wel de Three Sisters, Meehni (922m), Wimlak (918m) en Gunnedoo(906m), een rotsformatie met een legende alhoewel verteld wordt dat die uitgevonden werd door een niet-aboriginal voor de toeristen. Waar of niet, het panorama over de enorme Jamison Valley is in ieder geval heel echt en heel mooi. Ongelooflijk dat op zo’n korte afstand van de miljoenenstad zulk een uitgestrekte wildernis ligt.

Vandaag vliegen we naar Uluru of Ayers Rock. Er is een tijdsverschil van anderhalf uur en het is er 33°. We worden er opgewacht door Bushi een pezige kerel en chauffeur van een grote, speciaal voor woestijntochten uitgeruste, comfortabele bus. We zitten hier in de Northern Territory, en grote gebieden (49%) zijn ”aboriginal land” waar je zonder speciale vergunning niet binnen komt. Ook Ayers Rock is officieel ”aboriginal land” sinds 1985 maar verplicht verpacht voor 99 jaar aan National Parks and Wildlife agency zodat het nog altijd moeiteloos door de vele bezoekers toegankelijk is. De enorme, zandstenen rotsformatie is 348m hoog en maakt deel uit van het Uluru-Kata Tjuta National Park, is Unesco Werelderfgoed en wordt jaarlijks door meer dan 400.000 toeristen bezocht.
Wij nemen onze intrek in een hotel in het Yulara Resort, het is er druk en de lunch en de kamers zijn nog niet klaar, maar eens dat allemaal achter de rug rijden we naar de rots. In het Visitors Centre probeert men je een beetje inzicht te geven in de Tjukurpa of Creation Time, de periode dat alle dingen op aarde gecreëerd werden volgens de complexe droomwereld van de Aboriginals of Indeginous Australians zoals ze nu genoemd worden.
We wachten op onze Aboriginal gids die ons zal rondleiden bij Uluru en dat is uiteindelijk een man en een vrouw van ondefinieerbare leeftijd, geen van beide heeft enig benul hoe oud ze zijn, en een Japanse jongedame die er 5 jaar voor over had om het plaatselijk dialect/taal onder de knie te krijgen, en die als tolk fungeert. Alles rond Uluru is wel op een of andere manier heilig voor deze mensen en er zijn talloze legendes en verhalen die voor hen belangrijk zijn en waarmee zij rotsformaties, spleten, grotten, bomen, planten, dieren en de aanwezigheid van waterputten verklaren. Wij krijgen met horten en stoten het verhaal van Minyma Kuniya (python vrouw) en Wati Liru (giftige slangen man) die een gevecht aangaan die door python vrouw gewonnen wordt. De verteltrant is ietwat warrig maar je krijgt een beetje inzicht over de wijze waarop de mensen leefden, eetbare dingen verzamelden, gebruiksvoorwerpen maakten of hoe jongeren de jacht technieken leerden van ouderen.
Dan rijden we naar de plek van waar we de zonsondergang en het lichteffect ervan op de rots kunnen observeren en daar worden we aangenaam verrast met een hapje en een glaasje bubbels.

Ook de zonsopgang blijkt een niet te missen evenement en daarvoor worden we om 4:15 uit te veren gezet. Het is dan al 28° en nog stikdonker als we met de bus naar de observatieplaats gevoerd worden. De zon komt er aan op 06:09 en die is mooi zoals je kan verwachten in een woestijn gebied maar het lichteffect ervan op Uluru bezorgd mij nu niet bepaald kippenvel.
Een 30-tal km ten westen van Uluru ligt een andere rotsformatie de Olga’s of Kata Tjuta die niet alleen behoren tot het Uluru-Kata Tjuta National Park maar ook nog eens ondergronds verbonden zijn met de rots waardoor Uluru dus geen monoliet is, zoals wel eens wordt gezegd, maar deel is van een bergketen die voor een stuk nog onder de grond zit.
Dan een fotostop en een wandeling in de Walpa Gorge of Winderige Kloof van de Olga’s en omdat hier ook water gevonden werd was ook deze plaats heilig. Volgens de gebruiken en wetten zijn sommige verhalen rond deze plek voorbehouden aan ingewijden en wij mogen enkel in de kloof tot waar het pad stopt.
We keren terug naar het hotel voor de lunch en laden onze spullen in de bus voor een 5 uur durende rit naar Kings Canyon. Het landschap zorgt niet voor veel afwisseling en na de onvermijdelijke siësta heeft Manu gezorgd voor een toepasselijke film ”Australia” met Nicole Kidman en Hugh Jackman.
Alvorens in te checken in ons hotel voor vandaag rijden we nog het Watarrka National Park in voor de Kings Creek Walk een korte wandeling en een eerste kennismaking met de Kings Canyon. Morgen staat er iets zwaardere kost op het programma.

De wekker loopt weer vroeg af om 5:30. Op het programma staat de Kings Canyon Rim Walk een wandeling boven op de klippen van de canyon en daar geraak je via er een steile klim met een hoogteverschil van 100m die locals de bemoedigende naam Heartbreak hill of nog Heart attack hill gegeven hebben. Het is 7 uur als we starten, vroeg genoeg en nog niet te warm. Iedere deelnemer raakt zonder problemen boven (de soep wordt niet zo warm gegeten als ze wordt opgediend) en begint aan een spectaculaire rondgang over de steile, rode klippen van de Canyon. Geweldige panorama’s en prachtige foto’s gegarandeerd.
We worden een paar uur later opgehaald door onze bus, pikken de rest op van het gezelschap dat paste voor deze wandeling, en beginnen dan aan onze tweede lange busrit naar Alice Springs. Er wordt gestopt onderweg voor een barbecue lunch, en na de siësta kijken we in de namiddag naar het vervolg van de film ”Australia” en rond 18:00 arriveren we in ons hotel in Alice Springs.

We beginnen de dag met een bezoek aan het Anzac Monument dat de gevallenen van de verschillende gewapende conflicten waar Australische en Nieuw Zeelandse troepen bij betrokken waren, herdenkt, en van op Anzac Hill heb je een schitterend uitzicht over Alice Springs.
Vandaag trekken we naar het West MacDonnel National Park dat zich uitstrekt langsheen het MacDonnel gebergte. Langsheen de Namatjira drive liggen verschillende kloven waarvan wij er enkele bezoeken. Beginnen doen we met de Standley Chasm, een dichtbegroeid smal pad leidt tot aan het spectaculaire smalle kloofeinde tussen 2 steile kliffen.
Een uurtje later zijn we aan Ellery Creek Big hole, zoals de naam doet vermoeden een schilderachtige kreek die gevoed wordt door het water van de Finke rivier, een van de grootste rivieren van Centraal Australië.
We lunchen in de Glen Helen Resort vlak aan de Glen Helen Gorge met ook daar een grote waterplas tussen de hoge steile kliffen in rode zandsteen. Voor de Aboriginals is zwemmen hier ”not done” want zij geloven dat deze plek bewoond wordt door de Regenboog Slang.
Op de terugweg naar Alice Springs stoppen we aan de Ormiston Gorge en dan nog eens aan de Simpsons Gap. In Alice Springs wordt er ook nog een halt gehouden aan een Supermarkt om wat proviand op te slaan, want morgen moeten we daar zelf voor zorgen.

We hebben een vlucht vandaag in de late namiddag. De bus komt ons pas ophalen om 12 uur voor een bezoek aan het oude Telegraaf station. Een reeks goed bewaarde gebouwen die een mooi beeld geven van de werking van het telegraafstation zoals het operationeel was tussen 1895 en 1905. Het was een belangrijk relay station voor de meer dan 3200km lange telegraaflijn van Darwin naar Adelaide.
Er zijn daar wat banken voorhanden en dat is perfect om onze zelfgemaakte picknick soldaat te maken vooraleer we naar het Royal Flying Doctor Service gaan voor een kort bezoek en een promotiefilmpje en dan naar de School of the Air, een uniek schoolprogramma voor kinderen die in afgelegen gebieden wonen, te ver om naar een reguliere school te gaan. Zij kregen vroeger les via de korte golf zenders, vandaag via het internet natuurlijk.
Tijd voor onze vlucht naar Cairns en daar arriveren we rond 20:00. Er is weer een tijdsverschil van een half uur en donker als we naar ons hotel in Port Douglas rijden.

We hebben een kleinere bus vandaag, een vervaarlijk uitziend 4WD vehikel met de suggestieve naam ”Warrior”. Mogelijk een verwijzing naar een vorig leven in militaire dienst met de daarbij horende beenharde vering. Die vering werd zorgvuldig behouden en met een chauffeur die iedere verkeersdrempel of bult in de weg beschouwt als een ”inconvenient truth” maakt deze busrit niet alleen oncomfortabel maar bij wijlen zelfs ronduit pijnlijk voor mijn ruggewervels.
Het programma vandaag lijkt wel een militaire operatie met voor ieder bezoek aankomst en vertrek nauwgezet getimed. We beginnen aan het Wildlife Habitat, een zoo met een reeks dieren die een goed beeld vormen van de fauna van Queensland. De begeleider die voorzien was is niet komen opdagen en dus zoeken we zelf onze weg in de Wetlands, Grasslands en Rainforrest afdelingen die trouwens perfect aangegeven zijn met de nodige opschriften en beschrijving van de dieren.
Dan rijden we naar het Daintree National Park. In Mossman Gorge hebben we een afspraak met een Aboriginal gids voor een wandeling door het regenwoud. Het duurt even voor we hem gelokaliseerd hebben maar het is een sympathieke knaap die luistert naar de Engelse naam Robbie, zijn Aboriginal naam Yangkanda en zijn roepnaam Skip. De man spreekt perfect verstaanbaar Engels en voert ons langs een leerpad door het woud, daarbij uitvoerig vertellend over de zeden en gewoonten, de planten en de dieren en de wijze waarop zijn voorouders het regenwoud als supermarkt gebruikten en voor ons vertrek krijgen wij van hem nog een indrukwekkend solonummertje op een didderidoo.
Lunch is in een ecolodge en dan gaan we naar het Daintree River Cruise Centre voor een boottochtje op de Daintree rivier. Een uur lang varen we langs de mangrove oevers maar de slang in de boom en de babycroc in het water, die onze stuurman enthousiast opmerkt, blijven voor mij goed verborgen.
Cow Bay beach lijkt een idyllische plek tot je de waarschuwing leest over krokodillen aanvallen en kwallen tijdens de zomermaanden. De pootjesbaders in het gezelschap lazen het ook maar achteraf.
En dan is er nog het Jindalba-wandelpad, een plankenpad dat door een stuk dicht regenwoud is aangelegd. Wandelen in zo’n dichtbegroeide groene wereld blijft een unieke ervaring die je meedraagt.

We gaan op bezoek in het Great Barrier Reef het Groot Barrière Rif. Met z’n 2600km het grootste rif ter wereld en in tegenstelling met de Grote Chinese Muur is dit rif wél zichtbaar van uit de ruimte. Alhoewel het ook danig te lijden heeft van de opwarming van het klimaat en de oceanen waardoor het koraal verbleekt en afsterft blijft er gelukkig nog veel over vandaag om er van te genieten. We schepen in op een uit de kluiten gewassen catamaran, de Wavedancer, samen met een honderdtal andere passagiers voor een tocht van iets meer dan een uur naar de Low Isles die ongeveer 25km uit de kust liggen met daar rond +-2km² aan koraal rif.
Eerst een toertje maken met een glasboot en dan met bril, snorkel en vinnen het water in om de ”real thing” van dichtbij te bewonderen.
In de namiddag varen we terug naar Port Douglas en daar maken we ons klaar voor het afscheidsdiner en de groepsfoto want morgen beginnen we aan de tweedaagse lange weg terug naar huis, van Cairns naar Brisbane naar Singapore naar London naar Brussel naar Antwerpen.