‘Wanneer een man vader werd van een dochter, dan had hij waarschijnlijk een zware zonde begaan in zijn vorig leven’. Deze populaire zegswijze ging vroeger in India gemakkelijk over de tong en was deels grappig, deels serieus bedoeld. Want dochters werden in minder bedeelde middens beschouwd als een last voor de ouders. Vooral de schrik voor een torenhoge bruidschat zat er diep in.
Shantilal heeft niet één, maar wel vier dochters: Hemma, Lalita, Soni en Mina. In Deoghar, een door god vergeten dorp in Rajasthan, is hij zilversmid. Met de werktuigen die hij van zijn vader heeft geërfd maakt hij spulletjes voor de toeristen die in het ‘Heritage Hotel’ komen logeren. Maar een vetpot is het nooit geweest. En die huwelijken hingen als een zwaard van Damocles boven zijn hoofd. Zijn plan was de meisjes in groep, alle vier in één feest, uit te huwelijken om de kosten te drukken. De oudste zou wat te oud zijn, de jongste veel te jong. Absoluut illegaal in India. Maar het geld was er niet om binnen de lijnen van de wet te blijven. In die situatie zijn wij bijgesprongen. Als hij iedere dochter de juiste kansen zou geven, wilden wij hem financieel helpen.
Hemma en Lalita waren ouder dan twintig en huwden in één feest. Maar omdat Lalita graag onderwijzeres wou worden, kwamen wij met haar kersverse echtgenoot overeen dat wij haar verdere studies zouden betalen. Daar was hij zelf nooit toe in staat geweest. De twee jongste meisjes, Soni (17 jaar) en Mina (15 jaar), zullen niet huwen voor zij minstens de wettelijke leeftijd van achttien hebben bereikt. En tot het zover is, komen wij met de groepen van anders dan anders af en toe eens langs in het winkeltje van de onfortuinlijke zilversmid.
