USA

We vliegen met United Airlines van Brussel naar Washington. We vervullen er de immigratie formaliteiten met foto en vingerafdrukken, passeren met onze bagage de douane die er in bestaat de koffer van de ene transportband op de andere te leggen, en we zijn op tijd voor onze aansluitende vlucht naar Denver, Colorado, waar we een kleine vier uur later worden verwelkomt door een breed lachende Philippe onze AdA man van dienst, en een grote bus die ons naar het centrum van Denver brengt en ons hotel voor een nacht.

We worden wakker met een stralend blauwe hemel en de Rocky mountains aan de horizon. Goud en olie maakten van Colorado een welvarende staat en dat weerspiegeld zich in de hoofdstad, Denver. Downtown met zijn wolkenkrabbers, mooie brede lanen met beelden die herinneren aan het pioniers verleden en wijken met mooie victoriaanse huizen waaronder dat van Molly Brown, overlevende van de Titanic. We lopen langs het capitool en brengen een kort bezoek aan het historisch museum. Lunchen in een plaatselijk restaurant en dan gaan we naar de luchthaven voor een korte vlucht naar Rapid City in South Dakota, en we doen dat in stijl enkel met handbagage want onze grote bagage is al onderweg met de bus, waar wij de volgende dagen onze reis mee zullen voortzetten, naar onze volgende lodge. Die ligt heel mooi in de Black Hills in het Custer State Park, een goed uur van de kleine luchthaven van Rapid City.

We beginnen de dag weer met blauwe lucht en zon, beetje fris want we zitten hier op een kleine 2000m in een prachtig decor aan een meertje te midden sparren en bergen. We maken kennis met onze sympathieke chauffeur, Shane, een ex-navy Seabee die onze bagage met de bus naar hier bracht, een rit van wel 8 uur.
We bezoeken vandaag Mount Rushmore National Memorial. Vier presidenten die hier in de rotsen vereeuwigd werden, George Washington, Thomas Jefferson, Theodore Roosevelt en Abraham Lincoln. Er werd aan gebouwd van 1921 tot 1941 met de bedoeling het toerisme een beetje aan te zwengelen en dat is behoorlijk gelukt want jaarlijks komen er een paar miljoen bezoekers op af.
We lunchen in het Park in de State Game Lodge het Summer White House van President Calvin Coolidge in 1927 en we stoppen voor een wandeling doorheen het stadje Custer dat zijn ontstaan dankt aan het goud dat in de Black Hills gevonden werd. De zeer brede hoofdstraat die er nog is, diende oorspronkelijk om een team van ossen de gelegenheid te geven om te draaien.
Met de bus doen we de wildlife loop, een omloop van een kleine 60km op zoek naar al het wild dat hier te vinden is. En dat is toch wel wat; gaffelbokken, koddige prairiehondjes, onze eerste buffels en de plaatselijke ”begging mules”, verwilderde muilezels die van toeristen regelmatig wat toegestopt krijgen en niet te vergeten de longhorns koeien die in zoveel westerns een prominente rol spelen.

De heldere hemel kleurt rood als de zon opkomt en we beginnen onze dag met een wandeling van een uurtje rond het Sylvan stuwmeer in de buurt van de lodge, dat in 1881 werd aangelegd en vandaag populair is bij hengelaars.
Een fotostop aan het Pactola Lake het grootste stuwmeer en water reservoir in de Black Hills en dan zijn we op weg naar Deadwood, dat ten tijde van de ”gold rush ” berucht was voor de wetteloosheid die er heerste en bekend werd voor de moord op Wild Bill Hickok tijdens een pokerspel, hij had op dat moment 2 azen en 2 achten en dat noemt men sindsdien in pokertermen ”dead man’s hand”. Op het Mount Moriah Cemetery heeft hij er zijn graf, met borstbeeld, met naast hem Calamity Jane die altijd beweerde dat zij met hem getouwd was geweest.
We lunchen in Deadwood in een Bar & Grill van Kevin Costner waar outfits van zijn films tentoongesteld zijn. Vandaag is Deadwood een kleurrijk stadje dat teert op de toeristen die afkomen op haar vroegere reputatie.
Langs de interstate 90 verlaten we South Dakota en rijden we Wyoming binnen naar Devils Tower dat in 1906 de titel kreeg van Nationaal Monument. Een prachtige monoliet van 386m hoog. Er hangen diverse legendes aan vast, maar het heeft allicht een vulkanische oorsprong en hij is populair bij klimmers. Mooie wandeling rond de basis. We rijden verder naar Buffalo en we dineren in een restaurant met bar in de stijl van de Old Far West.

De blauwe lucht en de zon blijven trouw op post. We hebben een wegwerp ontbijt in dit hotel. Geen afwas. Plastiek bestek, papieren borden en bekers na gebruik in de afvalbak kieperen. Maar het eten zelf is lekker.
We rijden langs prachtige landschappen door Bighorn National Forrest met geweldige panorama’s over valleien die smeken om fotostops. Aan het Sibley Lake op 2407m stoppen we voor een wandeling van een uurtje rond het meer. De oevers zijn gelukkig niet modderig en we kunnen helemaal rond.
In het gehucht Greybull lunchen we in het kleine, en enige, restaurant ”Lisa” met een enkele, vriendelijke dienster die een beetje overrompeld wordt als daar plots een bus met 18 klanten binnenvalt.
En dan zijn we weer op weg naar Cody langs uitgestrekte prairies, bergketens en uitzichten die tot de verbeelding spreken met de blauwe lucht en wolken als versiering.
De publiekstrekker in Cody is het Buffalo Bill Center of the West. Een ongelooflijk mooi museum dat alle aspecten van de Far West in beeld brengt. Uiteraard is er een hele afdeling gewijd aan het leven en werk van William Cody, de echte naam van Buffalo Bill, ruiter bij de pony express, soldaat bij de Unie tijdens de burgeroorlog, scout voor het leger en buffeljager en met natuurlijk veel aandacht voor zijn enorme circus waarmee hij in Europa was, ook in België, en er optrad voor alle groten der aarde. Maar er is ook veel aandacht voor de Prairie indianen met het Plains Indian museum, je hebt er het Whitney Western Art museum, het Draper Natural History museum met een hele reeks opgezette dieren en het Cody Firearms museum met enkele duizenden vuurwapens. Heel indrukwekkend, heel knap. We blijven er tot sluitingstijd, dineren in een lokaal restaurant en checken in een hotel voor een nacht.

Blauwe lucht en zon zijn immer present en de Stars and Stripes wapperen lichtjes in de wind. Ontbijt is met echte bekers en bestek voor grote mensen.
We rijden naar Yellowstone National Park het oudste nationale park ter wereld gesticht in 1872. Het is eigenlijk een enorme caldera van 65km die vrijwel het ganse park beslaat, een supervulkaan met overal sissende fumarolen, spuitende geysers en borrelende modder in de meest psychedelische kleuren.
Nog voor we in het park arriveren rijden we van fotostop naar fotostop. Je moet wat temperen of je raakt gewoon niet vooruit. Maar een grote kudde wapiti’s met een geweldige stier en Sylvanlake op 2600m zijn toch te mooi om te laten liggen.
In 1988 werd Yellowstone geteisterd door een enorme brand waarvan de gevolgen nog altijd zichtbaar zijn. We rijden het park binnen langs de East Gate en volgen de boorden van het Yellowstone Lake.
Onze eerste wandeling is in de West Thumb Geyser Basin. Je wandelt over goed aangeduide planken voetpaden en die verlaat je best niet tenzij je graag gebraden voeten hebt. Schitterend wat Moeder Natuur hier realiseerde.
We hebben een picknick bij en die maken we soldaat op een van de vele daarvoor voorziene rustplaatsen.
We arriveren aan Old Faithful net op tijd om hem te zien spuiten en hij doet dat zo om de 45 tot 120 minuten. Een moment dat altijd een massa volk lokt dat geduldig wacht op het moment suprême.
In de Upper Geyser Basin maken we onze volgende lange wandeling . Kleurrijk, grillig, mooi en dreigend tegelijk als je bedenkt welke krachten hier sluimeren.
We hebben nog een stop met een wandeling aan het Midway Geyser Basin, ook mooi hoor! En dan zien we een kudde buffalo’s die het Little Firehole riviertje oversteken. Ooit bevolkten ze de prairies met miljoenen maar op het einde van de 19de eeuw waren ze bijna uitgeroeid.
Tijd om onze lodge in het park op te zoeken want we hebben een diner afspraak om 7h en die hou je best vast want de lodge zit stikvol.

We blijven nog een volledige dag in het park en het mooie weer blijft ook. Maar we zitten hier op 2250m en op de daken van de geparkeerde auto’s ligt rijm.
We volgen verder de Grand Loop Road die in een grote 8 doorheen het park voert. Op de Fountain Flat drive hebben we onze eerste fotostop en dan gaat het verder naar Gibbon Falls. Panorama’s wedijveren om ter mooist met mekaar. Een eenzame bizon loopt op de baan en we passeren hem heel voorzichtig want hij heeft hier voorrang.
Volgende stop en wandeling is aan Norris Geyser Basin, hier is de ster de Steamboat Geyser die minstens zo hoog spuit als Old Faithful maar niet met dezelfde regelmaat.
Ook vandaag hebben we een picknick bij die we aanspreken aan Beaver Lake onder de bomen terwijl we ons afvragen of de verse sporen in de modder van een beer zijn.
Aan de Mammoth Hot Springs zijn het de hete bronnen die over duizenden jaren kalksteen op de heuvel hellingen afgezet hebben en er de mooie terrasvormige formaties vormden.
Dan slaan we af naar de Lamar Valley met een grote kudde bizons zover het oog reikt die in de vallei graast. We keren terug, stoppen nog even aan Tower Falls waterval voor een foto en dan rijden we naar Artist Point waar de Yellowstone rivier een grillige en kleurrijke canyon heeft gevormd die met het strijklicht helemaal tot zijn recht komt.
Op de weg terug naar onze lodge is er file en dat betekent ofwel werken of wild en ja hoor, een grizzly foerageert in de wei. Te ver voor mijn fototoestel maar perfect voor mijn verrekijker waarmee ik hem goed kan observeren. Er is een enorme toeloop van volk en ook rangers zijn aanwezig en dat is maar goed ook want deze jongen haalt met gemak 30km per uur als hij wil en dan wil je niet in de weg staan. We rijden verder en het stopt niet want in een wei lopen twee wolven, een witte en een zwarte en even verder zien we een coyote, en of het niet genoeg is merken we nog een grizzly tussen de bomen terwijl hij parallel met de baan loopt. Ongelooflijk.

We verlaten Yellowstone, het blijft mooi weer en we rijden pardoes een ander nationaal park binnen, Grand Teton National Park en hier krijgen we nog een extra dimensie mee, het indian summer effect, de verkleuring van de loofbomen die hier massaal staan langs het Jackson Lake met op de achtergrond de Grand Teton bergketen.
We hebben hier na de lunch een rafting op de kalme Snake rivier met 2 grote rubberboten, er zit hier heel wat wild in de buurt maar onze observatie beperkte zich tot 6 bald eagles die parmantig in de boomtoppen zitten.
Aansluitend op de rafting staan 2 busjes ons op te wachten voor een safari doorheen het Grand Teton National Park maar behoudens het mooie landschap laat het wild het afweten, op een goed verstopt moose kalf na.
We dineren in een restaurant en ik geniet van mijn 9 ounce Cheyenne tenderloin steak.

Er zijn wat meer wolken in de lucht en wat minder blauwe lucht en het is fris. Vandaag staat er een lange rit op het programma naar Salt Lake City de stad van de Mormonen en hun kerkjes komen meer en meer voor in het landschap. Wat ook meer voorkomt is de esdoorn die met zijn rode kleur de indian summer nog mooier maakt.
We rijden naar het zuiden op de grens van Idaho en Wyoming en we stoppen even in Afton een klein Old Frontier stadje maar vooral met een plaatselijk chocolade fabriekje. Philippe heeft er een neus voor. Een uurtje later zijn we in Paris waar een grote Mormonen kerk staat maar die is jammer genoeg dicht. Leuk is dat er een borstbeeld voor staat ter ere van Charles Coulson Rich die samen met een hele reeks belangrijke eretitels ook echtgenoot was van zes vrouwen en vader van vijftig kinderen.
Met een uitzicht over het Bear Lake picknicken we op 2500m, er staat een stijve bries maar het uitzicht maakt veel goed.
Onderweg naar Salt Lake City nodigen de herfstkleuren van de bomen meer dan eens uit voor een fotostop.
De zon schijnt als we in de stad arriveren, we checken in en wandelen naar Temple Square waar iedereen welkom is overal, behalve in de grote Salt Lake Temple, die is enkel voor de ”echte” gelovigen. Al heel snel worden we opgevangen door 2 jonge meisjes, ”sisters missionarissen” die ons heel gewillig en zelfs gretig te woord staan, antwoorden op alle vragen en er wellicht heimelijk van dromen een ganse bus buitenlandse toeristen voor het geloof van de The Church of Jesus Christ of Latter-day Saints te strikken. Maar nee, toch maar niet...denk ik.

We vertrekken een half uurtje vroeger, om 8h en het ziet er toch wel weer zonnig uit. Langs de Interstate 15 gaat het naar het zuiden op de tonen van Bob Dylan en John Denver, oldies but goodies. Plasstops zijn in tankstations en daar staat het gewoonlijk vol reuze trucks en ditto campers en ook die worden gretig op de digitale plaat vastgelegd. Maar ons einddoel voor vandaag is Bryce Canyon, een park waar de Schepper, geholpen door weer en wind een kunstwerk van maakte dat zijns gelijke niet heeft. We lunchen er en dan gaan we wandelen van Sunrise Point (2537m) naar Sunset Point langs Queens garden en Navajo Loop, en als dat al exotisch klinkt is dat de bedoeling want het is een wandeling van een tweetal uur met een hoogte verschil van ongeveer 200m. Adembenemend mooi, al naargelang het zonlicht valt worden de rotsen van zacht oranje tot bloedrood. Ook een beetje adembenemend als je de laatste 200m terug steil omhoog moet, maar dat kan de pret niet drukken.
Nog een fotostop aan Inspiration Point en dan gaan we naar ons hotel want om 18:45 hebben we afspraak in Ebenizer Bar and Grill aan de overkant voor een cowboy diner met muziek in een grote schuur helemaal in de traditionele stijl van de Far West. Het diner is eenvoudig, maar de muzikanten maken er een leuke show van die ze afsluiten met een spetterende uitvoering van Ghostriders in the Sky.

We staan wat vroeger op, om 6h, om de zonsopgang te zien boven Bryce Canyon en dat stelt niet teleur. Terug naar het hotel voor het ontbijt en dan zijn we weer op weg richting zuid langs highway 89 richting Page en de Glen Canyon Dam. We moeten hier ons uurwerk een uurtje terugdraaien want we zijn nu in Arizona. In totaal zijn er 6 verschillende tijdzones in de US. We maken een stop en een wandeling naar de Horse Shoe Bend met een geweldig uitzicht over de Colorado Rivier.
We lunchen in het restaurant en dan schepen we in voor een boottocht over Lake Powell naar Antilope Canyon.
Daarna zetten we koers naar onze lodge in de Grand Canyon een rit van een tweetal uur. Maar dan gooit Murphy roet in het eten. Aan een benzine station is er tussen de asfalt weg en het terrein een hoogteverschil van ongeveer 30 cm en onze hypermoderne, splinternieuwe, comfortabele, met alle elektronische snufjes voorziene bus met een lange kont komt met haar achterste vastzitten op het asfalt en de achterste aandrijfwielen hebben onvoldoende grip en draaien hulpeloos rond. Er helpt geen lievemoederen aan, alle houtblokken, rotsblokken en zelfs sneeuwkettingen en de hulp van autochtone navajos ten spijt, we hebben professionele hulp nodig en die moet van Falstaff komen, 120km verder. Het is donker als hij opdaagt, het achterwiel opkrikt, daar voldoende blokken onder stopt en het zaakje klaart in minder dan 10minuten. Wij maken onze entree in Grand Canyon National Park in het stikdonker, maar die zichten houden we te goed voor later want we verlaten het park langs dezelfde weg.

We hebben afspraak om 8h op de regionale luchthaven dicht bij ons hotel voor een helikopter vlucht boven de Grand Canyon. We worden gewogen en vlot ingecheckt, krijgen een safety briefing, iedereen krijgt een welbepaalde plaats in de heli toegewezen en met een groepje van 4 boarden we het ons toegewezen toestel. Met de opzwepende tonen van Charriots of Fire van Vangelis stijgen we op, vliegen over het Kaibab National Forrest en kruisen de brede Canyon met de Colorado rivier die als een smalle strook diep onder ons loopt. Woorden schieten hier nog geen klein beetje tekort om dat uitzicht en die impressies verwoord te krijgen. Een half uur later landen we terug op de heli haven. Wooow!
We nemen de shuttlebus aan het visitor centre, laten ons droppen aan het begin van de South Kaibab Trail en wandelen langs de rand van de Grand Canyon terug naar het center. De vergezichten blijven verbazen, een mens raakt een beetje door zijn superlatieven heen.
We hebben een vrije lunch en wij profiteren er van om eens een MacDonald mee te pikken. In de namiddag rijden we met onze bus naar de Bright Angel Trail voor een wandeling in de Canyon. Die is hier 1600m diep en wat je afdaalt moet je terug omhoog en daar wordt maximaal anderhalf uur voor uitgetrokken. We starten hier op 2232m en ik daal af tot op 2000m voor ik het welletjes vind, voldoende kiekjes in het mooie strijklicht verzameld heb en de weg terug omhoog ga. Beetje puffen maar toch knap!

We verlaten Grand Canyon National Park langs highway 64, waarlangs we ook binnen kwamen maar nu bij stralend daglicht. Het is moeilijk om afscheid te nemen van deze prachtige brok natuur. Bij de laatste fotostop kunnen we nog net het begin van de Canyon zien waar de Colorado rivier kronkelt en hoog boven ons toeren kalkoengieren.
We rijden naar Monument Valley, Navajo territory en we moeten ons uurwerk terug een uurtje vooruit zetten. Met deze landschappen is de muziek van Ennio Morricone hier helemaal op haar plaats.
Aan een plaatsje dat luistert naar de naam Mexican Hat, naar de eigenaardige vorm van een rots, wordt gepicknickt. We mogen ons installeren op het terras van een klein alleenstaand eethuisje en in ruil ziet de man zijn omzet van softdrinks en bier voor die dag exponentieel stijgen. Everybody happy.
We stoppen aan Gooseneck State Park voor een blik en een foto op de San Juan rivier die hier 300m dieper meandert.
We keren terug naar Monument Valley waar 2 jeeps en evenveel lokale gidsen op ons wachten voor een rit doorheen de vallei waar alleenstaande rotsformaties als reusachtige beeldhouwwerken zijn neergepoot. We bezoeken een typische hogan en krijgen tekst en uitleg over de levenswijze van de Navajos allicht eerder van toen dan vandaag.
Dan rijden we naar de plek waar een soortement barbecue voor ons wordt klaargemaakt. We zijn daar niet alleen, een hele groep Japanners blijft er zelfs overnachten. De Navajo dansen zijn een beetje teleurstellend want het is eerder een platte toeristenshow. Het bezoek aan dit prachtig gebied had voor mij een waardiger einde verdiend. Het is laat op de avond als we onze intrek nemen in ons hotel voor deze nacht maar Shane heeft er gelukkig voor gezorgd dat alle bagage al op de kamer staat.

De weergoden kijken nog altijd welwillend op ons neer. De zon schijnt en de lucht is blauw.
Op weg naar Mesa Verde rijden we voorbij de enige plek in de US waar 4 staten samenkomen, Arizona, Colorado, Utah en New Mexico. En aan de hand van eigengemaakt kaartenmaterieel krijgen we tekst en uitleg van Philippe. We zijn nu terug in Colorado.
Tegen de middag zijn we in Mesa Verde National Park en we stijgen tot op 2614m. Aan de lodge waar we zullen overnachten, pikken we onze picknick op en daarmee rijden we naar het visitor centre aan het begin van de wandeling die we zullen maken. Mesa Verde kent verschillende dwellings maar de voornaamste zijn wel Spruce House en Cliff Palace. Wij bezoeken eerst Spruce house en maken van daaruit een wandeling van 2 uur, het Petroglyph point loop trail heeft niet veel hoogteverschil maar is vooral een lastig, smal pad tussen rotspartijen en dat maakt het wat moeilijker, maar het uitzicht is er dan ook naar.
Cliff palace is eigenlijk de grootste en meest bezochte dwelling maar is nu dicht voor restauratie. We kunnen er niet in, maar wel aan en in plaats dat we ze moeten delen met enkele honderden andere bezoekers hebben we ze zo goed als voor ons alleen. Prachtige fotos zonder toeristen gegarandeerd.
Voor het diner kunnen we uitgebreid aperitieven op het terras van de lodge met op de achtergrond een magnifieke zonsondergang.

De zon komt op tussen gesluierde wolken. Ontbijt is inclusief een fikse wandeling naar het centrale gebouw.
Wij zitten hier op +2500m en het is fris. We rijden terug naar het noorden naar Moab en we zijn weer in Utah.
We stoppen aan een Wall Mart uit nieuwsgierigheid. Naast het speelgoed en de sportartikelen staan er de geweren en de ammo uitgestald.
In Moab hebben we een vrije lunch en dan rijden we verder naar Dead Horse Point State Park, het uitzicht op de Colorado die hier 600m lager stroomt en de vergezichten zijn ronduit schitterend.
We rijden naar onze lodge die in een mooi decor aan een bocht van de Colorado rivier ligt. In deze omgeving werden sedert 1949 meer dan 45 westerns en andere films opgenomen, en de acteurs en film crew logeerden meer dan eens in Red Cliffs Lodge waar wij nu ook onze intrek genomen hebben. Er is een leuk museum waar allerlei fotos en achtergelaten memorabilia van filmen zijn tentoongesteld. Op het domein wordt ook wijn gemaakt en we worden getrakteerd op een wijnproeverij. Over de kwaliteit spreek ik me niet uit wegens onbevoegd.

Paardrijden in deze omgeving mag niet ontbreken op het programma en om 9h staan we paraat. Paarden staan opgezadeld, iedereen krijgt een hoed en een sjaaltje en met een wrangler vooraan en een achteraan wandelen we een uurtje in de omgeving. Niet ruiters hebben gelegenheid om een wandeling te maken in Negro Bill Canyon.
Rond de middag staat iedereen klaar om naar Arches National Park te rijden. We hebben een picknick bij die we in de schaduw van de rotsen opeten.
Arches is weer zo een kunstwerk van Moeder Natuur. Water, ijs en erosie hebben er voor gezorgd dat er over miljoenen jaren meer dan 2000 rotsbogen werden gecreëerd en het werk is niet af. Nieuwe structuren ontstaan terwijl oude verdwijnen. We moeten ons limiteren tot een bezoek aan diegenen die makkelijk bereikbaar zijn, maar die lonen dan ook de moeite. We rijden terug naar onze Red Cliffs Lodge voor het diner.

We hebben een lange rit voor de boeg vandaag naar Crested Butte een populair ski oord in de winter. We verlaten Utah en rijden opnieuw Colorado binnen. Colorado National Monument ligt op onze weg en we pikken het mee, alhoewel er eventjes consternatie is als we plots voor tunnels in de rotsen staan, waarvan Shane zich afvraagt of hij er wel onderdoor kan. Gelukkig is dat wel het geval, je wil er niet aan denken wat het alternatief zou zijn, want keren op deze smalle bergweg met de bus is uitgesloten.
In Grand Junction lunchen we in een sport café waar overal enorme schermen staan met American Football. Leuk om te zien hoe ze mekaar daar afmaken op het speelveld.
Het is nog niet gedaan, want we hebben nog een Nationaal Park op ons programma, Black Canyon of the Gunnison. De donkere steile wanden hebben hem zijn naam bezorgd. We zijn hier op 2400m en we maken verschillende fotostops aan Tomichi Point, Pulpit Rock en Devils Lookout. Diep in de canyon loopt de ruige Gunnison rivier en de witte schuimkoppen zijn duidelijk zichtbaar.
We zetten onze weg voort naar Crested Butte en we genieten van het strijklicht van de laatste zonnestralen op de omgeving op de tonen van soft music ons aangeboden door Philippe. Het is donker als we in Crested Butte arriveren en we gaan direct naar het restaurant voor ons diner, terwijl Shane onze koffers al naar onze kamers brengt in het hotel waar we een nacht verblijven. Geweldige kerel die Shane.

We bollen nu echt wel uit. Het is bewolkt en kil, we zitten hier niet ver van 3000m. We wandelen doorheen Crested Butte een Far West dorp in de Alpen. Ons einddoel voor vandaag is Denver, waar onze reis lang geleden begon. Maar we nemen een scenic route langs de Monarch Pass op 3570m en langs de Royal Gorge arriveren we tegen valavond in Denver. We hebben ons afscheidsdiner in een restaurant op loopafstand van het hotel. En dan maken we ons klaar voor onze terugreis morgen naar huis mijmerend en nagenietend van wat we de voorbije dagen te zien kregen.

Dit was een geweldige reis, misschien wel de mooiste natuurreis die we totnogtoe maakten. Leuke groep, toffe reisleider. Eentje om lang te koesteren