ECUADOR

Brussels airport ligt nog volledig op apegapen na de verwoestende terreur aanslag en AdA heeft een busreis georganiseerd naar Schiphol. We vertrekken hondsvroeg samen met een groep die via Madrid naar Lima in Peru reist. Ons 11-koppig groepje vliegt rechtstreeks vanuit Amsterdam naar Quito, de hoofdstad van Ecuador en daar arriveren we probleemloos na een vlucht van een kleine 12uur rond 15uur plaatselijke tijd. Immigratie verloopt tergend langzaam en het duurt lang voor we met bagage onze opwachting kunnen maken bij Peter, onze AdA man, samen met Gustavo zijn Ecuadoriaanse evenknie die ons ”from the bottom of my heart” welkom heet. De dag was lang, heel lang zelfs en na de check-in en diner zoeken wij al heel snel onze bedstede op.

Vandaag verkennen we Quito of zoals het formeel heet San Francisco de Quito en we doen dat te voet. Het is bewolkt en soms valt er wat regen. Quito heeft de reputatie de stad te zijn waar je van 4 seizoenen op een dag kunt genieten. Alhoewel de eerlijkheid gebiedt te zeggen dat er slecht 2 seizoenen zijn, een winter- en een zomerseizoen of een nat en een droog. De stad ligt op 2800m en is daarmee de hoogst gelegen hoofdstad ter wereld, alhoewel dat vanuit Bolivië nog al eens betwist wordt. Het telt 2.7miljoen inwoners en ligt op de oostelijke flank van de Pichincha vulkaan. Wij houden het bij een bezoek aan het historische centrum, samen met Havana het grootste en best bewaarde van Zuid Amerika en Unesco Erfgoed sinds 1978. Er zijn meer dan 40 kerken en ook dat limiteren we tot de meest bezienswaardige. De Iglesia de la compania de Jesus, van de orde der Jezuieten. Een prachtig voorbeeld van Spaanse Barok. Er werd 160 jaar aan gebouwd en er werden tonnen bladgoud besteed aan de overdadige versiering. En dan de Conjunto Monumental San Franciso. De Franciskaners waren de eerste orde in Quito, vandaar ook de naam San Francisco de Quito.
We doen een terrasje en slurpen een coca thee, heel geschikt op deze hoogte, voor we naar het museum van precolumbiaanse kunst trekken. Het Museo del Banco central is dicht voor renovatie maar wij hebben een goed alternatief, het Casa del Alabado dat in een voormalige Spaanse residentie uit 1671 gevestigd is.
We lunchen in een mooi lokaal restaurant en dan rijden we met de bus naar het Ciudad Mitad del Mundo, de plek waar de evenaar doorheen loopt, en waar uiteindelijk Ecuador ook zijn naam aan de danken heeft. Het was in 1736 dat een Franse expeditie de exacte plaats van de evenaar kwam vaststellen. Uiteindelijk zaten ze er 240m naast, maar geen mens die daar op die plaats veel problemen over maakt. Iedereen wil er graag op de foto met het monument op de achtergrond.
We eindigen de dag met een subliem diner in een restaurant in de stad. Je verwacht het niet in een land bovenop de evenaar maar avonden kunnen er fameus kil zijn.

Als om te laten zien dat het ook anders kan, schijnt de zon, is de hemel blauw en ligt de Cotopaxi vulkaan met zijn besneeuwde top er stralend bij en Peter heeft een fotosessie van op de bovenste verdieping en het Presidential Suite van het hotel georganiseerd.
We rijden naar de luchthaven met beperkte bagage voor 3 dagen in het Amazone gebied. Warme truien zijn niet echt nodig. De overige koffers blijven hier en wachten op onze terugkeer.
Je houdt het niet voor mogelijk, maar bij de incheck van de bagage in de luchthaven blijkt dat de koffer van een onfortuinlijke medereizigster achter gebleven is in het hotel. Hoog tijd ”to make the impossible possible” in overdrive. Een telefoontje van Peter en Gustavo naar het hotel, een helse rit van het hotel naar de luchthaven later, en ja hoor, vlak voor het afsluiten van de vlucht is de koffer mee aan boord en 30 minuten later staan we allemaal te zweten op de luchthaven van El Coca, zo’n beetje de poort tot het Amazone bassin aan de samenvloeiing van de Coca en de Napo rivier. De Napo, meer dan 1000km lang, is een bijrivier van de Amazone en voert tonnen slib en boomstammen aan vanuit het gebergte, en er moet voorzichtig op genavigeerd worden. De rivier is breed en aan beide oevers rijzen muren van groen op, af en toe onderbroken door sporen van bewoning en oliewinning, want olie is een van de belangrijkste exportproducten van Ecuador. Ook het weinige verkeer op de rivier houdt meestal verband met de oliewinning.
We moeten met onze snelboot een kleine 2 uur stroomafwaarts varen tot aan de aanlegsteiger van de lagune waar onze lodge ligt. Daar stappen we over in kleine kano’s en worden zo in stijl en in alle rust tot aan de lodge gepeddeld.
Lodge La Selva ligt te midden het Yasuni National Park en het Amazone woud, maar aan comfort en luxe is er geen gebrek. Ons groepje wordt nog eens verdeeld in twee kleinere groepjes ieder met een gespecialiseerde natuurgids die ons zal begeleiden doorheen het Park en het woud. Daniel, de onze, is een jonge, boomlange, magere Brit die zijn hart verloor aan Ecuador en aanverwanten en er al 10 jaar woont. Het is ondertussen stilaan valavond als wij beginnen aan onze tocht in de kano en zien hoe de nachtvogels ontwaken en actief worden. Als het goed en wel donker is wordt er aangelegd ergens te velde en wandelen we terug naar de lodge. De hoge rubberlaarzen die ieder van ons kreeg komen goed van pas want het is behoorlijk modderig en glad en in het licht van de verschillende zaklampen wordt ijverig gezocht naar alles wat tot leven komt als het donker is. Insecten allerhande, kikkers piepklein en reuzegroot, spinnen en tarantulas, reuzemieren het wordt allemaal afgechekt op het lijstje ”been there, seen that”.
Terug in de lodge, tijd voor een douche en een koud biertje en een diner dat er zijn mag

Het is hier vroeg dag. Om 5h30 loopt de wekker af en om 6h30 staan we gelaarsd klaar aan de kano’s.
We varen terug naar de Napo rivier waar we overstappen op een snelboot want we gaan op zoek naar de plekken waar papegaaien en parkieten verzamelen om klei te eten. Door hun dieet van dikwijls onrijpe vruchten hebben ze behoefte aan de mineralen die ze uit de klei halen om hun spijsvertering op pijl te houden. Leuk spektakel. Dan varen we naar een Kichwa gemeenschap. Kichwa of Quechua was de lingua franca van de Inca’s en wordt tot op heden nog door enkele miljoenen mensen gesproken in Zuid-Amerika. In ons geval is het een gemeenschap van een 200-tal mensen die ons een kleine inkijk geven in hun levenswijze en ons ook de chicha laten proeven, een gefermenteerd drankje van mais of quinoa.
Lunch in de lodge en afspraak om 16h30 voor een gecombineerde wandeling en kano-tocht op zoek naar diverse dieren observaties.
Terug naar de lodge, tijd voor een douche en een koud biertje en een diner dat er zijn mag.

Wekker loopt weer af om 5h30 en we trekken nog een keer onze klamme kleren aan voor een dag in de Amazone jungle. We wandelen naar de Canopy observation Tower. Een 40m hoge toren die een prachtig zicht geeft over de kruinen van de reuzen uit het regenwoud. Daniel heeft speciaal zijn grote telescoop op driepikkel meegebracht om alle vogels die in zijn vizier komen te kunnen observeren.
Alleen, het regenwoud heeft beslist om zijn naam vandaag eens alle eer aan te doen. Hemelsluizen gaan open en blijven open en je hebt de keuze tussen nat worden met een poncho of zonder poncho. Behalve een paar toekans die zich te kijk stellen is er niet echt veel dat door de sterke telescoop kan ontdekt worden. We wandelen uiteindelijk terug naar de lodge langs een ander bospad toch nog op zoek naar leven dat zich van de regen niks aantrekt. Squirrel monkey’s en Howler monkey’s en kikkers horen bij die categorie, vogels geven er de voorkeur aan om te schuilen onder het dichte bladerdak. Ik kan ze geen ongelijk geven want het blijft gieten.
Lunch, en een manhaftige poging om je natte vodden een beetje droog te krijgen. Na de middag stopt het gelukkig met regenen, wordt de lucht blauw en schijnt de zon volop voor een laatste kano tocht in de lagune voor dierenobservaties.
Terug naar de lodge, tijd voor een douche en een koud biertje en een diner dat er zijn mag. Een leuke routine waar een mens snel aan went.

We nemen afscheid van het Amazone bassin vandaag en keren terug naar Quito. Onze snelboot doet er een half uurtje langer over want het is stroomopwaarts en op de Napo zit flink wat debiet dat weerwerk biedt. De vlucht duurt een half uurtje en we worden opgewacht en verwelkomd door Gustavo die voor ieder van ons een lunchbox van het hotel bij heeft dat we op het terras van het luchthaven gebouw van Quito soldaat maken.
Quito is ook een kabelbaan rijk op de flank van de Pichincha vulkaan die bij de hoogste van de wereld wordt gerekend want hij brengt je tot op de respectabele hoogte van 4000m. Het is een beetje kantje boordje want de bewolking neemt toe, maar we wagen het er toch maar op. En ja, boven hebben we net de tijd voor een enkele foto van Quito dat daar ver onder ons ligt voor de wolken zich niet alleen sluiten maar er ook nog eens heel wat nattigheid uit valt. Meer dan een kleine wandeling zit er niet in, we gaan terug naar beneden naar ons hotel waar de rest van onze bagage op ons wacht en (nog maar eens) een lekker diner.

We verlaten Quito en rijden richting zuid langs de Ecuador Highway E35, het Ecuadoriaans deel van de Pan American Highway. Die voert langs een prachtig uitkijkpunt, uiteraard met fotostop, over de vallei waarin Quito ligt.
Traditioneel geeft Gustavo ons iedere morgen een korte briefing van het programma en wenst ons steevast ”from the bottom of my heart, you are most welcome to another wonderfull day in Ecuador” waarbij het land in de meest lyrische vorm de hemel wordt in geprezen.
Vandaag zitten we het Cotopaxi National Park, aan de voet van de gelijknamige vulkaan, een stratovulkaan van 5879m, die trouwens nog altijd zeer actief is. Op 3750m ligt in een moerassig gebied het Limpiopungo meer en daar wandelen we rond. Mooie flora, heel wat vogels en een kudde loslopende verwilderde paarden maken het plaatje compleet. De fikse wind die er staat nemen we er voor lief bij.
Lunch is in een antieke hacienda en we krijgen er nog een muziekintermezzo bij van de Grupo Cotopaxi.
We vervolgen onze weg verder naar het zuiden langs de vruchtbare vallei van de rivier Patate rond de voet van de Tungurahua vulkaan, nog zo’n actief baasje dat dikwijls van zich laat horen. Fotostop voor het panorama aan de samenvloeiing van de Patate rivier in de Pastaza die zelf uiteindelijk in de Amazone uitmondt. En dan gaat het verder naar ons hotel in Baños.

We zitten hier op 1700m en het is er klammig. Het doet een beetje denken aan het amazone gebied.
Voor we verder rijden, nemen we een kijkje in het stadje Baños de Agua Santa. Het ligt aan de voet van de vulkaan Tungurahua en die zorgt voor warm waterbronnen die een helende kracht zouden hebben. Maar anderzijds zorgden zijn oprispingen er ook voor dat in 1999 de 17000 bewoners moesten geëvacueerd worden gedurende enkele weken.
We lopen door de gezellige straatjes en de markt en stoppen bij een tagua-atelier, de noot van een palm ziet er uit, voelt aan en kan bewerkt worden als ware het ivoor. De man maakt er leuke spulletjes mee die grif over de toonbank gaan.
Baños is ook gekend voor de vele watervallen die er in de omgeving te vinden zijn. Met een primitieve kabelkar zoeven we over de ”Bruidssluier” en aan de Rio Verde wandelen we langs een stijl trappenpad en een wiebelende hangbrug naar de Paillon del Diablo of de Ketel van de Duivel. Je kan bijna onder de waterval staan voor een originele foto. Machtig mooi.
Lunchen doen we in een lokaal restaurant en dan vervolgen we onze weg naar Riobamba en die weg gaat weer fors omhoog tot ver boven 3000m. Prachtige landschappen en panorama’s met lama’s, alpaca’s en adobe huisjes. Tot we op 3900m zelfs plotseling in de verse sneeuw en in de wolken en de mist zitten.
Ons hotel voor vanavond is in Riobamba en daar arriveren we rond 17h30.

We moeten nog eens vroeg uit de veren want we moeten de trein halen die vertrekt in het station van Alausi, en dat ligt 2 uur verder met de bus. Het weer kon niet beter zijn. Blauwe lucht en zon geeft de berglandschappen onderweg alles wat nodig is voor prachtige beelden.
Het traject met de trein loopt van Alausi naar het station van Sibambe via El Nariz del Diablo of de Neus van de Duivel, een zo goed als verticale steile rots waar de ingenieurs er niet beters op vonden dan de treinsporen in zigzag te laten lopen en de trein er achtereenvolgens voorwaarts en achterwaarts over te sturen. Het maakte deel uit van het traject dat Quito moest verbinden met de haven van Guayaquil maar dat bleek economisch niet rendabel. Het is nu vooral een toeristische attractie. Om 8h stipt vertrekt de diesellocomotief met een reeks gerestaureerde wagonnetjes voor een spectaculaire treinrit doorheen het Andesgebergte. We hebben een wagon voor ons groepje alleen en genieten ten volle van de geweldige panorama’s die zich voor ons ontrollen zowel links als rechts . Er is een speciale fotostop diep in de vallei en dan tuffen we naar het stationnetje van Sibambe waar we vergast worden op enkele volksdansen door mannen en vrouwen indigenas uit het naburig dorpje.
We keren terug naar Alausi, bergop dit keer, daar vinden we onze bus en dan rijden verder zuidwaarts naar El Tambo en de Ingapirca ruïnes. We lunchen er in een restaurant voor we naar de ruïnes lopen. Alhoewel Quito en Ecuador deel uitmaakten van het Inca imperium is Ingapirca het enige tastbare overblijfsel en eigenlijk is het grotendeels dan nog van de oorspronkelijke bevolking de Cañari die zich heel lang verzetten tegen de Inca overheersing. Pas na hun onderwerping bouwden de Inca er met hun meticuleus systeem een zonnetempel bij.
En dan zetten we koers naar Cuenca.

Vandaag verkennen we Cuenca. Maar onze vriend Peter heeft een verrassing in petto. Zijn echtgenote is zwanger van hun zoon, en die heeft besloten om vroeger dan gepland zijn verjaardag te vieren. Ergo de aanwezigheid van Peter is elders meer dan vereist. Een meevaller is dat Cuenca ook zijn thuishaven is.
In Guayaquil neemt Evelyn de fakkel over maar vandaag en morgen zal Gustavo de honneurs met brio waarnemen en ons rondleiden in zijn geliefde Cuenca en het moet gezegd het is ook een heel mooie stad. We bewonderen de elegante patriciërs woningen, wandelen langsheen de rio Tomebamba, drinken een koffie bij een aangespoelde vlaamse dame, bewonderen de gezellige pleintjes en de prachtige kerken, branden een kaarsje voor hun zoontje, lopen langs de bloemenmarkt en lunchen uiteindelijk in een plaatselijk restaurant. Boven op ons menu mogen we ook nog eens de lokale lekkernij proeven: gebraden cavia’s.
We worden opgepikt door de bus voor een bezoek aan de hoedenmakerij van Homero Ortega maker van Panama hoeden, want inderdaad, de bekende Panamahoed wordt gemaakt in Ecuador.
Tijdens de bouw van het Panama kanaal was daar behoefte aan een hoofddeksel dat tegen de felle zon beschermde en toen Theodore Rooseveldt de bouw van Kanaal bezocht in 1904 droeg ook hij een Panama hoed uit Ecuador en dat zorgde uiteraard voor de nodige publiciteit. Vandaag zijn de Ecuadoriaanse hoeden uit toquilla stro sinds 2012 erkend als Unesco immaterieel erfgoed.
Terug in ons hotel wacht ons het goede nieuws dat hun zoontje om 14:40 geboren werd, 47cm 2,58kg. Gefeliciteerd.

Guyaquil is onze eindbestemming voor vandaag, maar alvorens Cuenca te verlaten maken we een fotostop aan de oever van de Rio Tomebamba waar dames de was slagen, niet enkel voor zichzelf maar ook voor anderen.
De volgende halte is in het Cajas National Park 30km ten westen van Cuenca. Een prachtig natuurgebied dat tussen 3000 en 4500m ligt. Daar gaan we een lange wandeling maken, de Camino de Garcia Moreno. Het weer werkt goed mee. Prachtig blauwe hemel met enkele wolken en zon zijn een perfect recept voor prachtige landschapfoto’s en die landschappen zijn er in overvloed. We beginnen onze wandeling op 3950m, en we genieten vooral van al dat schoons dat ons wordt voorgeschoteld. Onze bus wacht ons op aan een parking op 3700m, maar het venijn zit in de staart want op een 15-tal meter van de parking verandert het pad in een echt modderbad waar je makkelijk tot over je enkels in zakt.
We lunchen aan een forellenkwekerij, uiteraard met verse forel. Nog een laatste fotostop aan de Mirador Tres Cruces en dan maken we ons klaar voor een lange rit van 3h naar Guayaquil.
We zakken van 4000m naar zeeniveau en dat gaat heel snel. Het weer verslechterd naarmate we dalen. We krijgen dichte mist, zichtbaarheid nul en regen en op 1000m aan een bocht is de weg versperd door een flink deel van de helling die omlaag gedonderd was. Gelukkig is er al voldoende zwaar materieel present en wordt er spoed gemaakt met het vrijmaken van de rijweg en kunnen we snel onze weg voort zetten.
Rond 17:30 zijn we in Guayaquil, het is er warm en vochtig en veel tijd om nog veel te bezoeken is er niet, maar Gustavo troont ons toch nog van het Centenario Park, waar de landleguanen vrij rondlopen naar de Malecon 2000 langs de zeekant om ons een blik te gunnen van Guayaquil alvorens ons af te leveren in het hotel waar Evelyn op ons wacht.
De dag was weer lang en goed gevuld en na het diner trekken we al snel naar onze kamer.

We nemen afscheid van Gustavo en onze chauffeur Franco, ze hebben hun taak meer dan naar behoren volbracht. We rijden naar de luchthaven voor onze vlucht van 1.5h met LAN naar San Cristobal op de Galapagos eilanden.
Bagage gaat rechtstreeks naar ons schip La Pinta, wij worden met een busje naar de haven gebracht waar 2 zodiacs (of panga’s zoals ze hier genoemd worden) op ons wachten en naar de La Pinta brengen. We krijgen er onze kajuit, een korte briefing, lunch en de verplichte drill oefening.
We gaan terug aan wal. Zeeleeuwen liggen er op banken en trappen lui bij, zij zijn hier duidelijk thuis.
Een busje brengt ons naar het Cerro Colorado Tortoise Centre waar er een kweekprogramma aan de gang is om de populatie reuzeschildpadden die met uitsterven bedreigd waren terug op te voeren en uit te zetten op de verschillende eilanden.

We zijn voor anker gegaan aan het oostelijke punt van het eiland, Punta Pitt. We hebben een natte landing en we volgen een pad dat helemaal naar boven gaat. Verbazend hoe dicht je bij al die nesten kunt gaan zonder dat de vogels zich ook maar ongerust schijnen te voelen. Roodpoot- en blauwvoet-genten zijn in de meerderheid en stelen de show.
Na de lunch op het schip wordt het snorkel materiaal verdeeld en gaan we terug naar het strand om vandaar te gaan snorkelen. Er is geen koraal, maar de kleurrijke vissen en de zeeleeuwen die demonstreren hoe het moet in het water, maken veel goed. Voor het diner rond 19h als we de briefing krijgen voor de volgende dag komt het bericht dat er een tsunami alarm gegeven is door een aardbeving waarvan het episch centrum bij het kustplaatsje Pedernales lag en de schok voelbaar was tot in Quito. Behoudens het gevoel dat je hebt als je over een verkeersdrempel rijdt hebben wij er verder niets van gevoeld.

We gaan voor anker voor het eiland Española, de zodiacs brengen ons aan land voor een wandeling doorheen het eiland. Het te volgen pad is bezaaid met lava rotsen in alle maten en vormen en dat maakt het wel moeilijk want je moet goed opletten waar en hoe je je voeten neerzet. De zon staat hoog en het is heel warm. Er is een geweldige vogel populatie en een overvloed aan marine-iguana’s . Langs de kust zijn er prachtige panorama’s en een indrukwekkend blowhole.
Na de lunch hebben we ingeschreven voor een tocht langs de kust met een glasboot. Daarna worden we naar het strand gebracht voor een lange wandeling langs de waterlijn, langs de zeeleeuwen die er lui in de zon liggen en de marine-iguana’s die zich te goed doen aan de algen die op rotsen groeien.

Gedurende de nacht heeft de kapitein koers gezet naar het eiland Santa Cruz waar onze expeditie op de Galapagos eindigt. We gaan aan land voor een bezoek aan het Charles Darwin Research Centre waar een kweekprogramma voor de reuze schildpadden is opgezet en natuurwetenschappelijk onderzoek gedaan wordt gericht op het behoud van het Galapagos ecosysteem. We maken er ook kennis met Super Diego, een mannetje dat door de Zoo van San Diego ter beschikking werd gesteld om voor nageslacht te zorgen. En daar heeft deze knaap met veel enthousiasme voor gezorgd. Zijn kroost wordt geschat op 1700. Ondertussen is hij zelfs al grootvader. Vandaar rijden we met de bus naar het natuurreservaat Rancho Primicias waar we de reuze schildpadden die in de natuur zijn losgelaten nog eens in hun natuurlijke habitat kunnen spotten. We raken stilaan aan het einde van onze reis en worden naar het Finch Bay Eco hotel gebracht waar we wat kunnen uitblazen en ons klaarmaken voor de lange terugtocht morgen naar Europa naar Belgie.

Een reis met vele emoties. Maar ze zal in onze herinnering blijven als een mooie reis met leuke reisgezellen en toffe reisleiders in een prachtig land met een ongelooflijke grote diversiteit aan natuur, fauna, flora en mensen. Eentje dat we niet snel zullen vergeten.