Dorpsschool in Dharampura

Op onze anders dan anders rondreis ‘Kantwerk in steen’ in India, rijden we met de bus door het onooglijke dorpje Dharampura. Slechts enkele boerderijen zijn er te vinden, een centrale waterpomp en wat verderop staat er een dorpsschooltje in het plattelandse zonlicht. Daar, tussen een tweetal klasgebouwtjes, lag een zanderige binnenplaats. Zo’n 70 kinderen van de eerste tot de vijfde graad (zes tot tien jaar oud) kwamen er ’s middags op de grond zitten om een bordje rijst te eten. Daar zaten ze ook tijdens de wintermaanden, wanneer het in de klaslokaaltjes te koud was. Maar heel comfortabel was het niet. Als het regende was het er een modderbad en als de zon een beetje scheen, veranderde de binnenplaats al gauw in een stoffige zandpartij. Hier konden wij iets aan veranderen! Enkele reizigers namen het initiatief en verzamelden voldoende centen om op de binnenplaats van het schooltje een betonnen vloer te laten gieten. Wij hadden wel enkele voorwaarden: namelijk enkel lokale materialen konden worden aangewend en de werken werden uitgevoerd door de dorpelingen zelf en tegen betaling. De drie verantwoordelijken, gekozen onder de lokale bevolking, waren meteen akkoord en drie jaar later was de betonnen vloer een feit. Het hele project werd nauw opgevolgd door onze reisleider die toch regelmatig in de buurt langskwam. Met het kleine restje centen dat overbleef werd stof gekocht om voor de kinderen die het nodig hadden een uniform te maken. Maar het grote succes van de hele operatie zou nog komen: nauwelijks één jaar na de afwerking van het initiatief kwamen maar liefst meer dan honderddertig leergierige kinderen naar het schooltje. Een klein gebaar met grote gevolgen voor velen.